Να, λοιπόν, που φτάσαμε σε μια ακόμη εποχή που έρχεται να “δικαιώσει” όλους εκείνους που, δεκαετίες τώρα, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου προειδοποιώντας ότι, μειώνοντας δραματικά την παραγωγή των αγροτικών μας προϊόντων, σε μια “κακιά στιγμή” θα είμαστε αδύναμοι να αντιμετωπίσουμε ακόμα και τον κίνδυνο της πείνας ή της οικονομικής αποδυνάμωσης έως και εξαθλίωσης του λαού μας. Μέχρι που μπήκαμε στην ΕΟΚ είχαμε αυτάρκεια ή έστω υψηλή επάρκεια σχεδόν σε όλα τα είδη διατροφής. Τόσο στη φυτική παραγωγή όσο και στη ζωική παραγωγή, μπορούσαμε ως χώρα και καλύπταμε τις ανάγκες μας, χωρίς να εξαρτιόμαστε τόσο πολύ από τα εισαγόμενα τρόφιμα, που έρχονταν στη χώρα αλλά σε ποσότητες και σε ρυθμούς που δεν αποτελούσαν “απειλή” για την παραγωγή των δικών μας προϊόντων. Όπως έχω μάθει, μάλιστα, μέσα στη δεκαετία του ’70 (φυσικά αναφέρομαι για την περίοδο της δημοκρατίας μετά την πτώση της επταετούς τυραννίας), οι τότε κυβερνώντες, υπό την πίεση των ίδιων των αγροτικών φορέων, σε πολλές περιπτώσεις όταν οι τιμές παραγωγού στα ελληνικά προϊόντα έπεφταν, σταματούσαν προσωρινά τις εισαγωγές, ώστε να υπάρξει ανάκαμψη. Δεν ήταν φιλολαϊκές οι κυβερνήσεις. Ήταν όμως ισχυρές οι συνδικαλιστικές διεκδικήσεις, κάτι που από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 έμπαινε στο στόχαστρο της τότε ΕΟΚ, που δεν ήθελε την Ελλάδα ούτε να παράγει αλλά ούτε και να έχει έναν λαό που να στέκεται όρθιος και να διεκδικεί τη διατροφική του αυτάρκεια.
Με το σύνθημα «είσαι στην ΕΟΚ, μάθε για την ΕΟΚ», η τότε κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, ακολουθώντας πιστά τις επιταγές των Βρυξελλών (και ας έλεγε ο ίδιος ο πρωθυπουργός μας τότε «τιμές Αθηνών και όχι Βρυξελλών»), άρχισε να ανοίγει δρόμους για ολοένα και μεγαλύτερες εισαγωγές κρεάτων και άλλων αγαθών, μειώνοντας δραματικά τις εξαγωγές της χώρας μας και προκαλώντας μεγάλες καταστροφές στην ντόπια παραγωγή. Η Κρήτη στη δεκαετία του ’80 είχε φτάσει σε παραγωγές χοιρινού κρέατος που ξεπερνούσαν το 80% επάρκειας και έφταναν μέχρι και την απόλυτη κάλυψη των αναγκών διατροφής του νησιού. Άνοιξαν τα σύνορα. Μπήκαν τα φτηνότερα ολλανδικά κρέατα. Άρχισαν και οι έλεγχοι από μικτά κλιμάκια στην αγορά... Ξέρω πάρα πολύ καλά ότι τα κλιμάκια αυτά, αποτελούμενα από άνδρες της Αγορανομίας, της Αστυνομίας και της Κτηνιατρικής, έμπαιναν σε ένα κρεοπωλείο που είχε στα τσιγκέλια του κρεμασμένα ντόπια χοιρινά κρέατα. Αν στο δίπλα κρεοπωλείο η ταμπέλα έγραφε “χοιρινό Ολλανδίας”, δεν έμπαιναν καν για έλεγχο!
Ήταν μια βασική καταγγελία των χοιροτρόφων τότε, που άρχιζαν να καταστρέφονται με γρήγορα και σταθερά βήματα στο όνομα του συνθήματος «είσαι στην ΕΟΚ, μάθε για την ΕΟΚ»... Δεν τους άκουσε κανείς... Και δε θα ξεχάσω συλλαλητήριο χοιροτρόφων προς τα μέσα της δεκαετίας του ’80... να περνάνε τα αυτοκίνητα με τα γουρούνια στις καρότσες με προορισμό την πλατεία Ελευθερίας, και κάποιες Ηρακλειώτισσες, που είχαν βγει για ψώνια στο Καμαράκι, να κρατάνε τις μύτες τους προκαλώντας την αντίδραση των χοιροτρόφων...
Είναι δε πολύ χαρακτηριστικό το γεγονός ότι την περίοδο εκείνη, μέσα από τα λεγόμενα Νομισματικά Εξισωτικά Ποσά (ΝΕΠ), η ίδια η κυβέρνηση επιδοτούσε τους επιχειρηματίες όσο έκαναν... εισαγωγές. Δηλαδή, όσο περισσότερα προϊόντα έφερναν από τις χώρες τής τότε ΕΟΚ, τόσο μεγαλύτερες επιδοτήσεις τούς έδιναν... Πόσο “εθνικό” μέτρο σάς ακούγεται αυτό; Και πόσο... “πατριωτικό”; Με ανάλογο τρόπο χάσαμε και τις βιομηχανίες, καθώς και τις βιοτεχνίες που είχαμε. Ελάχιστα εκατομμύρια δραχμές χρέους και ήταν αρκετά ώστε να τις εντάξεις στις “προβληματικές”, να τις κρατικοποιήσεις για να προχωρήσεις λίγο αργότερα στην εκκαθάρισή τους. Αλλά με τις εισαγωγές φτηνότερων προϊόντων ήταν αναμενόμενο να ακολουθήσει το “λουκέτο” σε όλες οι μεγάλες και παραγωγικές βιομηχανίες της χώρας μας. Κι ενώ βγάζαμε μέχρι και αυτοκίνητα που τα κάναμε και εξαγωγές, σήμερα δε βγάζουμε ούτε μία βίδα. Και αυτό από μόνο του είναι μια εθνική τραγωδία...
Αλλά ας επιστρέψουμε στην αγροτική παραγωγή. Και ας έρθουμε σε πιο πρόσφατες δεκαετίες. Στη δεκαετία του 2000 οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης άλλαξαν με ταχύτατους ρυθμούς, παγιδεύοντας τους παραγωγούς μας. Για παράδειγμα στο ελαιόλαδο... Υπήρχε το λεγόμενο “εθνικό πλαφόν”. Όταν μια χώρα-μέλος ξεπερνούσε συγκεκριμένο όριο παραγωγής τιμωρούταν με μείωση της επιδότησης. Με τoν ίδιο τρόπο τιμωρούταν μία χώρα και στο αιγοπρόβειο γάλα, όπου έμπαιναν οι λεγόμενες “ποσοστώσεις”. Αλλά ας δούμε και στη σταφίδα... Από 100.000 τόνους τη δεκαετία του ’80, μέσα από τέτοιες πολιτικές φτάσαμε σήμερα να παράγουμε γύρω στους 3 με 5 χιλιάδες τόνους, και να μην μπορούμε να πουλήσουμε στην εξωτερική αγορά γιατί η Ε.Ε. στηρίζει τη φτηνότερη σταφίδα των Τούρκων, των Αφγανών, του Πακιστάν και του Ιράν.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Είτε παράγεις, είτε δεν παράγεις, παίρνεις επιδότηση που διαρκώς μειώνεται... Έχετε κάτι να πείτε;
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 λοιπόν η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήθελε την Ελλάδα να πάψει να παράγει και να γίνεται περισσότερο καταναλωτική, αλλά και χώρα παροχής υπηρεσιών (τουρισμού)... Είναι γνωστή η φράση που λέγαμε κάποτε «οι ξένοι μάς θέλουν γκαρσόνια της Ευρώπης»... Έτσι, σήμερα, με την παγκόσμια κρίση λόγω κορωνοϊού, ο λαός μας είναι αδύναμος μπροστά σε ελλειμματικές καταστάσεις αγαθών στα οποία θα μπορούσαμε να ήμασταν αυτάρκεις. Και επειδή πολυφοριέται τελευταία το “πατριώτης” και “προδότης”, θα ήθελε να παρακαλέσω όσους με μεγάλη ευκολία χρησιμοποιούν τέτοιες εκφράσεις, να αναλογιστούν όλες αυτές τις καταστάσεις. Να δουν πώς λειτούργησαν οι κυβερνήσεις και τα κόμματα. Να θυμηθούν ποια ήταν η Ελλάδα, πότε και πώς κατάντησε. Και να μάθουν να δείχνουν σεβασμό σε εκείνους που δεν έπαψαν ποτέ να γράφουν και να λένε ότι η Ελλάδα πρέπει να αντισταθεί σε πολιτικές αφανισμού των αγροτών και των κτηνοτρόφων της. Προσωπικά δεν έπαψα ποτέ να γράφω και να λέω ότι «μια χώρα χωρίς αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή είναι μια εξαρτημένη χώρα που σε μια κακιά στιγμή μπορεί και να πεινάσει»...
Ζούμε σε μια εξαρτημένη χώρα, χωρίς παραγωγή, όραμα και αντιστάσεις...
