Ένας νάνος... γίγαντας!

Απόψεις
Ένας νάνος... γίγαντας!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο 9χρονος με νανισμό από την Αυστραλία με τους λυγμούς του έφερε για μία ακόμη φορά στον «αφρό» τις συνέπειες που έχει για την κοινωνία και τα αντανακλαστικά της ο φόβος του διαφορετικού.

Τα δάκρυά του έκαναν τον γύρο του διαδικτύου, αν και νομίζω ότι και αυτή τη φορά - δυστυχώς - το μήνυμά του, η απέλπιδα προσπάθειά του να πάψουν να τον στιγματίζουν και μαζί να «κοντύνει» το φαινόμενο του εκφοβισμού στα σχολεία, δεν έγινε και τόσο αντιληπτό.

Ο 9χρονος με νανισμό από την Αυστραλία με τους λυγμούς του έφερε για μία ακόμη (πολλοστή) φορά στον «αφρό» τις συνέπειες που έχει για την κοινωνία και τα αντανακλαστικά της ο φόβος του διαφορετικού.

Αυτός ο τρόμος που μας καταλαμβάνει όταν ο άλλος είναι εμφανώς κοντύτερος από εμάς, εμφανώς ψηλότερος από εμάς, εμφανώς παχύτερος ή λεπτότερος, εμφανώς φτωχότερος ή πλουσιότερος, εμφανώς πιο σκουρόχρωμος, πιο ανοιχτόχρωμος, άλλης φυλής, άλλης εθνικότητας, άλλης κοινωνικής διαστρωμάτωσης.

Κοινή συνισταμένη... όχι δεν είναι πόσο ενεργά ή όχι είναι τα κοινωνικά σου αντανακλαστικά και οι ευαισθησίες σου, αλλά αυτό το «εγώ» που, αν δε μοιάζει με το εγώ του «άλλου», γίνεται αυτόματα η πιο καλή ευκαιρία για να χλευάσουμε, να απορρίψουμε, να στοχοποιήσουμε, να απομονώσουμε.

Τον μικρό από την Αυστραλία, αν τον ακούσατε ή τον είδατε, νομίζω θα κάνετε καιρό να τον ξεχάσετε. Δεν ήταν τα λόγια του, όσο σκληρά κι αν ήταν, αυτό που σε καθήλωνε.

Δε θα διαφωνήσω ότι ένα παιδί εννέα χρόνων (όταν οι συνομήλικοί του παίζουν στις παιδικές χαρές ή παίζουν μανιωδώς Playstation μέσα στα δωμάτιά τους και λένε ότι πονάει η κοιλιά τους για να μείνουν μερικές ώρες ακόμη στο κρεβάτι του ύπνου τους) είναι πέρα για πέρα τρελό και απάνθρωπο να λέει ότι θέλει να πεθάνει, να μαχαιρωθεί, να πάψει να ζει, για να μη βιώνει αυτή την απόρριψη. Αν όμως είχες την πρόνοια να κλείσεις τον ήχο και να δεις μόνο το βλέμμα του, το ίδιο και πιο δυνατό μήνυμα θα έβγαζες. Οργή και μίσος για την αδικία που βιώνει.

Αυτά τα παιδικά μάτια, με τόσο πόνο, τόσο δάκρυ και λαχτάρα να ακουστεί η αδικία που τα βασανίζει, μου θύμισαν τα μάτια κάθε ανθρώπου, απροσδιόριστης ηλικίας, που νιώθει ότι αδικείται και μάλιστα χωρίς να ευθύνεται γι’ αυτό.

Κάθε ανθρώπου που έχασε το σπίτι του γιατί έχασε πρώτα τη δουλειά του και δεν μπόρεσε να πληρώνει το δάνειο, κάθε εργαζόμενου που αναγκάστηκε να αφήσει τα όνειρά του και τη δουλειά της αρεσκείας του για να βρει έστω ένα μεροκάματο, κάθε νέου που άλλαξε προσανατολισμό σπουδών και δεν επέλεξε να κάνει αυτό που λαχταρούσε αλλά αυτό που του είπαν ότι θα έχει σίγουρη αποκατάσταση.

Το πρόσωπο καθενός από εμάς που έβαλε νέα σειρά στις προτεραιότητές του και αποφάσισε ότι από αυτά για τα οποία πάλευε να «χτίσει» κάποια, όσο και να προσπαθεί, πλέον αποτελούν απατηλό όνειρο.

Δε θα σταθώ στη συγκινητική προσπάθεια ανθρώπων να βοηθήσουν τον μικρό από την Αυστραλία. Ήταν τουλάχιστον ανακουφιστικό ό,τι προσέφεραν στον μικρό «γίγαντα», όμως την ισότιμη θέση του στην κοινωνία μόνος του καλείται καθημερινά να τη διεκδικήσει και να την προσδιορίσει, όταν για κάποιους άλλους είναι αυτονόητη.

Ο μικρός «γίγαντας»  αυτής της ιστορίας έχει να επιλέξει. Να εξακολουθήσει να στέλνει το μήνυμά του για την καταπολέμηση αυτής τής - ρατσιστικού περιεχομένου - λογικής ή να «επιστρέψει» στο «μέσα» του, το δικό του «εγώ» και, όταν επιστρέψει, αυτό που θα βγάζει να μην είναι παράδειγμα, αλλά ωμός θυμός. Κάπως έτσι γεννώνται τα μίση και, αν δεν το έχουμε καταλάβει, είμαστε ακόμη έτη φωτός πίσω.

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News