Πότε θα σταματήσουν να «μιλούν» τα όπλα;

Απόψεις
Πότε θα σταματήσουν να «μιλούν» τα όπλα;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η εποχή της Άγριας Δύσης έχει περάσει. Και εδώ που τα λέμε, δεν ήταν και ποτέ στα δικά μας τα μέρη.

Τα όπλα “μίλησαν” ξανά στην Κρήτη. Η γη βάφτηκε στο αίμα. Έγινε φονικό. Ένας νεκρός κατάχαμα... Ένας να χαροπαλεύει στην εντατική. Ένας τρίτος να κάνει τον σταυρό του που γλίτωσε κυριολεκτικά από του χάρου τα δόντια! Αστυνομία παντού, στο κατόπι του δράστη, που σταμάτησε έξω από ένα σπίτι και άρχισε να γαζώνει όποιον πάρει ο χάρος.

Κι όλα αυτά πού, φίλε μου; Στα Περάμπελα, στο Μεραμπέλο! Στα Περάμπελα, ρε. Εκεί που οι κάτοικοι και οι διερχόμενοι μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού!

Έχουμε τρελαθεί τελείως; Δυο-τρεις οικογένειες όλοι κι όλοι οι κάτοικοι. Μια χούφτα νοματαίοι. Κι όμως. Έγινε μακελειό...

Είναι να τρελαθείς, αδερφέ μου. Δεν το χωρά ο νους. Στα Περάμπελα, που για να ανταμώσεις αν πας άνθρωπο πρέπει να κάνεις τάμα!

Στα Περάμπελα, που το μόνο που ακούει κανείς είναι το θρόισμα των φύλλων και το κράξιμο από κανένα κοράκι, καμιά κουρούνα! Άντε και κανένα τσοπανόσκυλο να γαβγίζει πού και πού!

Στα Περάμπελα, που τα ελάχιστα σπίτια είναι ερμητικά κλειστά σχεδόν ολόκληρο τον χρόνο... Κι όμως! Στην ερημιά του Θεού, στη γη της σιγαλιάς και της ηρεμίας, δε χρειάστηκε πολύ για να οπλιστεί ένα χέρι και να θρηνήσουμε έναν άνθρωπο. Κι όλα αυτά γιατί; Για κτηματικές, μας λένε, διαφορές.

“Δικό μου βοσκοτόπι”, “δικό σου βοσκοτόπι”...

Όχι “εσύ γιατί πήγες και περίφραξες το δικό μου βοσκοτόπι;”. “Εσύ γιατί πήγες και νοίκιασες από του τάδε το χωράφι;”. “Και εσύ ή ο άλλος γιατί καταπατήσατε τη γη τη δικιά μου, του αδερφού μου, του κουνιάδου μου, και του μπάρμπα μου;”.

Αρρώστια αναθεματισμένη οι κτηματικές αυτές διαφορές στην Κρήτη!

Πόσες και πόσες φορές δεν το έχουμε δει το μακάβριο έργο..!

Οι πέτρες, οι ασπάλαθοι και τα κακοκαρχάλια κάθε τόσο και αφορμή για να στηθεί άγριος καβγάς. Να βγει κάνα μαχαίρι. Να “κροταλίσει” καμιά καραμπίνα!

Καταραμένη αρρώστια, επίσης, να μην αφήνει κανείς να πέσει και μια λέξη κάτω... Όχι “με έβρισε, με προσέβαλε”, σου λέει ο άλλος και “δεν μπορώ να το αφήσω έτσι”. Και επειδή δεν μπορεί να το αφήσει έτσι, βαρά και στο ψαχνό, για πλάκα, για να ξεπλύνει την ντροπή! Ποια ντροπή;

Πάλι καλά που δεν το γυρνούν και στις πάλαι ποτέ παραδοσιακές... μονομαχίες! Ξέρετε, τις παλιές μονομαχίες με μάρτυρες, διαιτητή, και συγκεκριμένους κανόνες που έκαναν πριν μερικούς αιώνες, κατά κανόνα οι ευγενείς, για να διευθετήσουν ένα καβγά ή μια προσβολή!

Τι σόι παλαιικά σύνδρομα είναι αυτά; Και μην ακούσω λέξη για παλιά, αυθεντικά αρχέτυπα, ορεσίβια λεβεντιά και άλλες αστειότητες...

Όποιος έχει αξιακό κώδικα τις βεντέτες να πάει να ξαναδεί σε επανάληψη το γνωστό, δημοφιλές προ ετών τηλεοπτικό σίριαλ του Μανούσου Μανουσάκη και να αφήσει τα υπόλοιπα στην ησυχία τους.

Η ανθρώπινη ζωή, κάθε ανθρώπινη ζωή... έχει αξία. Έχει σημασία. Δεν κόβουμε το νήμα της για κανένα λόγο. Πόσω μάλλον για λίγα μέτρα άγονης γης και ασπαλάθων!

Η εποχή της Άγριας Δύσης έχει περάσει. Και εδώ που τα λέμε, δεν ήταν και ποτέ στα δικά μας τα μέρη.

Ρε, σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή. Σεβασμός, στα παιδιά που θα μείνουν ορφανά. Σεβασμός σε μια μάνα που θα θρηνεί και θα κλαίει γοερά. Σε μια γυναίκα που θα βάλει τα μαύρα πάνω στον ανθό της νιότης της.

Κάθε ανθρώπινη ζωή που χάνεται, “λεβέντες καπεταναίοι”, δε γυρνά. Ένα ορφανό παιδί δεν ξαναβρίσκει ποτέ πατέρα. Και ένας γονιός που θάβει το παιδί του θα ζει πάντα “φαρμακωμένος”!

Για αυτό, δε θα χαλάσει κι ο κόσμος να ρίχνετε καμιά γουλιά νερό στο κρασί σας.

Αυτό είναι λεβεντιά και μεγαλείο ψυχής. Όχι το αντίθετο όπως μπορεί να σας έχουν μάθει! Νισάφι πια...

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News