Αν σας αρέσουν οι “Αποκαλυπτικές” ταινίες (με το Α κεφαλαίο, παραπέμποντας σε σκηνικά Αποκάλυψης, τέλος κόσμου και τα σχετικά), πιθανότατα θα τις έχετε “φάει” με το κουτάλι. Και αν αυτό όντως συμβαίνει, τότε σκηνές σαν εκείνες που διαδραματίζονται στην Κίνα στα σίγουρα σας είναι οικείες. Όμως μόνο στις τηλεοπτικές και στις κινηματογραφικές οθόνες, άντε και στις σελίδες κάτι παλιών κόμικ της δεκαετίας του ’70 και του ’80.
Και όμως, ένας μικροσκοπικός οργανισμός, ένας ιός, κατάφερε να βγάλει από το γυαλί και να φέρει στην πραγματικότητά μας σκηνές που μας κάνουν να νιώθουμε σαν να παρακολουθούμε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, ατυχώς όχι εκ του ασφαλούς. Γιατί στο σινεμά ή στην τηλεόραση έχεις την πολυτέλεια να φας ένα πατατάκι (και ας πάνε στην ευχή οι τύψεις και οι υποσχέσεις για δίαιτα), να πατήσεις το Pause και να επιστρέψεις αργότερα στην ψυχοθεραπευτική έκλυση αδρεναλίνης, στην ασφάλεια της σκοτεινής αίθουσας ή του καναπέ και των τεσσάρων τοίχων του σαλονιού (άντε δύο αν είναι ενιαίος χώρος). Και νιώθοντας κυρίαρχος ως άνθρωπος, άρα περιούσιο είδος αυτού του πλανήτη, όχι απλά δεν πιστεύεις ότι θα μπορούσε κάτι από εκείνα που βλέπεις στις ταινίες να συμβεί στην πραγματικότητα, αλλά τα βάζεις και με τον πρωταγωνιστή που πάει ο άσχετος και πέφτει στη φωλιά του... ιού και μολύνεται. Και να σου μετά το ένα μετά το άλλο απανωτά τα δεινά και οι συμφορές.
Έλα όμως που ένας μικροσκοπικός οργανισμός, αόρατος στο γυμνό μάτι, άγνωστος ως τα χθες, ήρθε να μας σφυρίξει... κλέφτικα «πού πας βρε άνθρωπε; Ποιος νομίζεις ότι είσαι; Πόσο πλανάσαι οικτρά που θεωρείς ότι αυτός ο κόσμος σου ανήκει;». Και να σου οι διαστημάνθρωποι με τους ψεκαστήρες, οι “καουμπόηδες” με τα διαστημικά πιστολο-θερμόμετρα και όλα εκείνα τα απίστευτα και ατυχώς καθόλου παράλογα, παρά την προσπάθεια να το δούμε λίγο πιο αισιόδοξα με τη βοήθεια του χιούμορ, εξ ου και οι παρομοιώσεις. Ναι, αυτός ο κόσμος ανήκει στους ιούς, τους πρώτους κατοίκους του και ίσως τους τελευταίους του, όταν πλέον θα έχουμε καταστρέψει ό,τι μπορεί ακόμα να καταστραφεί και αναγκαστούμε να πάρουμε των αματιών μας και να αναζητήσουμε μια νέα πατρίδα σαν τους ταλαίπωρους του “Γκαλάκτικα” (τι θυμήθηκα τώρα...), περιπλανώμενοι στο αχανές διάστημα. Εκεί που κανείς δεν μπορεί να ακούσει τις κραυγές σου (αυτό είναι ατάκα από το “Alien”) και εκεί που ελπίζεις να πιάνει σήμα ώστε... et phone home (αφού πήρα φόρα με τις ταινίες, μην το σταματήσω τώρα, κρίμα είναι).
Μπορεί να μη ζούμε στην εποχή του μεσαίωνα για να ξορκίζουμε το κακό με λιβάνι και μαντζούνια, όμως για μια ακόμη φορά βλέπουμε ότι η παντοδυναμία μας κλυδωνίζεται και μαζί της εκείνη ολόκληρου του συστήματος που έχουμε χτίσει μπροστά στον φόβο. Εκείνον τον αρχέγονο του άγνωστου, του αόρατου, ίσως ακόμα και του υπερφυσικού. Αναγνωρίζοντας ότι παραμένουμε ευάλωτοι παρά την τεχνολογική μας υπεροχή, παρά τα άλματα στην υγεία, παρά τις στρατιές μας και τα υπερόπλα μας, που δεν μπορούν να αναχαιτίσουν κάτι το τόσο μικροσκοπικό, αόρατο, όμως τόσο επικίνδυνο και ύπουλο. Θα έχουμε μάθει άραγε όταν τελειώσει αυτή η ιστορία το μάθημά μας; Εκείνο που έρχεται σαν ηχώ από το μακρινό αλλά και κοντινό παρελθόν, ή θα το ξεχάσουμε και θα το προσπεράσουμε, όπως συμβαίνει σχεδόν κατά κανόνα μόλις καταλαγιάσει η μπόρα. Εδώ μόνο ο Σαίξπηρ θα “κολλούσε” με το κλασικό... «Ιδού η απορία».
