Σκοτάδι ψυχής... Βγάζει το πιστόλι, σημαδεύει τον ηλικιωμένο άνδρα και τον βρίσκει στο κεφάλι, κάτω από το αφτί... “Εξαιρετική” βολή. Τον βρήκε με τη μία!.. Δεν αστόχησε ούτε μία φορά. Και έτσι, ένας ακόμα “άντρας” από την Κρήτη καταγράφεται στην επικαιρότητα που συγκλονίζει ολόκληρη τη χώρα, για ένα αποτρόπαιο έγκλημα σε περιοχή της Μεσαράς.
Σκοτάδι ψυχής... Αφού καβγάδισε έντονα με τη φουκαριάρα τη γυναίκα του, πήρε το όπλο του και μπήκε στον χώρο όπου είχε πάει για να κοιμηθεί, πυροβολώντας τη χωρίς εκείνη να προλάβει ούτε να το συνειδητοποιήσει.
*Γράφει ο Χριστόφορος Παπαδάκης
«Είχα πιει. Δεν ήξερα τι έκανα. Ζητάω συγνώμη»... Τα ίδια λόγια και στις δύο περιπτώσεις. Τα ίδια λόγια σε πολλές άλλες περιπτώσεις δολοφονιών στην Κρήτη.
Ο πρώτος, ως ιδιοκτήτης ρακοκάζανου, είχε “κατεβάσει”, λέει, κάμποσες ρακές. Δηλώνει και αλκοολικός. Ενώ ο δεύτερος πριν σκοτώσει τη γυναίκα του ήταν σε ταβερνάκι μαζί της και έπιναν... παρέα... μέχρι να καβγαδίσουν...
Χωρίς να είναι η δουλειά μου να πω με βεβαιότητα αν το αλκοόλ είναι η πρόφαση προκειμένου οι δράστες να προσπαθήσουν να δικαιολογηθούν για το κακό που έκαναν, νομίζω πως δε χρειάζεται να πω ότι ο συνδυασμός του όπλου και του αλκοόλ είναι συνήθως θανατηφόρος. Και σαφώς πολύ πιο επικίνδυνος σε σχέση με την οπλοφορία κάποιου που δεν έχει πιει ή σε σχέση με την κατανάλωση αλκοόλ από κάποιον που δεν οπλοφορεί. Σε κάθε περίπτωση όμως, προσωπικά είμαι απόλυτα αντίθετος με την οπλοφορία και οπλοκατοχή στην Κρήτη. Γιατί ακόμα κι ένας φιλήσυχος άνθρωπος που έχει όπλο στο σπίτι του, αν απειληθεί ή αν προκληθεί, μπορεί να το χρησιμοποιήσει και να μπλέξει, ακόμη κι αν αποδειχτεί πως βρισκόταν σε αυτοάμυνα.
Για μένα ο πραγματικός άνδρας και ο γνήσιος Κρητικός είναι αυτός που χωρίς την ανάγκη όπλου θα σταθεί μπροστά στον κίνδυνο και θα χρησιμοποιήσει το μεγαλείο και την αληθινή μαγκιά της ψυχής του, σε συνδυασμό με τα χέρια του, για να προστατεύσει τον εαυτό του και την οικογένειά του. Δε με ενδιαφέρει αν υπάρχει ή αν δεν υπάρχει «νόμιμη άδεια κατοχής όπλου». Προσωπικά καταδικάζω την κατοχή όπλου από τον οποιοδήποτε και για οποιονδήποτε λόγο, και λέω ένα μεγάλο “όχι” στα όπλα. Ποτέ όπλα πάνω μας ή στο σπίτι μας. Δεν τα έχουμε ανάγκη!
Σκοτάδι ψυχής... και τόσοι “άνδρες” που πάνε στο σπίτι τους και δέρνουν γυναίκες και παιδιά. Σηκώνουν το χέρι τους και δεν τους ενδιαφέρει τίποτα, αρκεί να εκτονώσουν τα ένστικτά τους, νιώθοντας την... “ανωτερότητα” (έτσι νομίζουν) που θεωρούν ότι τους κάνει “αφέντες” σε μια πατριαρχική κοινωνία... Πληγώνουν για πάντα τις παιδικές ψυχές. Και είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι που τα παιδιά τους μεγαλώνοντας μπορεί να κάνουν το ίδιο ή να είναι για πάντα θύματα βίας σε κάθε στιγμή της ζωής τους... Όσο για τις γυναίκες τους, είτε αντιδράσουν νομικά είτε όχι, στην πραγματικότητα ποτέ τους δεν ξεμπλέκουν. Δείτε το περιστατικό στις Μοίρες... Και όσο για την κατάληξη...
Σκοτάδι ψυχής... Κτηνοτρόφοι με κτηματικές διαφορές μεταξύ τους. Ο ένας βόσκει τα πρόβατα στον βοσκότοπο του άλλου ή ο άλλος θεωρεί πως ο βοσκότοπος αυτός του ανήκει. Πολλές φορές, δε, ισχύει στην Κρήτη το... “δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα”, δεδομένου ότι τα βοσκοτόπια ανήκουν σε τρίτους. Τους τα έχουν καταπατήσει οι κτηνοτρόφοι και εκείνοι φοβούνται να μιλήσουν γιατί απειλείται η ζωή τους, η περιουσία τους ή η ζωή των παιδιών τους. «Αν μιλήσεις στην Αστυνομία, θα σου κάψω το σπίτι. Θα σου βάλω βόμβα στο αυτοκίνητο» και άλλα τέτοια “ωραία” που λέγονται σε αυτές τις περιπτώσεις. Και που στην Κρήτη αυτού του είδους οι απειλές όχι απλά εκσφενδονίζονται μεταξύ κτηνοτρόφων και γεωργών που είναι θύματα των κτηνοτρόφων, αλλά ενίοτε υλοποιούνται κιόλας, χωρίς δεύτερη σκέψη ή κουβέντα.
Κάθε σφαίρα όμως στην Κρήτη είναι σφαίρα στην καρδιά της πραγματικής κρητικής παράδοσης και λεβεντιάς, που δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά τα λαμόγια.
Η αγάπη των Κρητικών για τη φύση, η φιλοξενία των Κρητικών που ξεχωρίζει σε ολόκληρη τη χώρα και είναι πασίγνωστη σε όλο τον κόσμο, η ανθρωπιά των Κρητικών που στα βάθη των αιώνων έγραψε ιστορία και θεωρήθηκε αδιαμφισβήτητη, η εργατικότητά τους, ο αγώνας τους για επιβίωση, οι θυσίες τους για τη λευτεριά του λαού μας, η αγάπη τους για τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα, η εξυπνάδα τους, η αγάπη τους για τα γλέντια, τις μαντινάδες, τον έρωτα και τη ζωή... όλα αυτά πληγώνονται, συκοφαντούνται, “λερώνονται” από το αίμα των ανθρώπων που θα πέσουν νεκροί “δι' ασήμαντον αφορμήν”...
Και όσο δεν αντιδρούμε, είμαστε όλοι μας συνένοχοι...
