“My Style Rocks”, “Big Brother”, “Power of Love”... Δε δέχομαι να μου πεις ότι δεν έχεις ακούσει έστω ένα από αυτά τα τηλε-ριάλιτι που κάνουν μεγάλη τηλεθέαση, είναι No 1 θέμα σε κάθε site που... σέβεται τον εαυτό του και έστω και μία φόρα το έχεις πιάσει κι εσύ στο στόμα σου, μη σου πω ότι έχεις δει ένα, δύο, τρία επεισόδια ή και ολόκληρες σεζόν. Όμως αναρωτιέμαι... Γιατί;
*Γράφει η δημοσιογράφος Γιώτα Αρχοντάκη
Βέβαια, σαφή απάντηση δεν έχω δώσει ούτε εγώ στον ίδιο μου τον εαυτό, που κατά καιρούς με έχω “πιάσει” να... “κολλάω” στην τηλεόραση για να παρακολουθήσω έστω για λίγο ένα reality. Όμως η απορία μου έγκειται αλλού: Πόσα παιδιά κάτω των 12 ετών, μαθητές δημοτικού, παρακολουθούν αυτού του είδους τα προγράμματα; Πόσοι έφηβοι επίσης κάθονται με τις ώρες να βλέπουν αυτά τα reality, ακόμα και στο YouΤube (γιατί έχασαν το ένα επεισόδιο λόγω... μαθημάτων);
Και επειδή δεν έχω φτάσει στο “ζουμί”... Εγώ έχω μεγαλώσει, έχω περάσει τη φάση τού να έχω πρότυπα... περίεργα: γυναίκες πολύ αδύνατες με λεπτές γάμπες, ψηλές και αψεγάδιαστα πρόσωπα. Έχω μάθει και εξακολουθώ να προσπαθώ να εμβαθύνω στην ελληνική γλώσσα. Εκείνα τα παιδιά, όμως, που δεν έχουν πλάσει ακόμα την προσωπικότητά τους, που πηγαίνουν σχολείο και βλέπουν στην τηλεόραση να βγαίνει ο καθένας, να κακοποιεί την ελληνική γλώσσα, να το παίζει παντογνώστης και όλα αυτά να προβάλλονται... πριν τα μεσάνυχτα;
Να σας θυμίσω μόνο λίγες ατάκες που έχουν ακουστεί σε αυτά τα τηλε- “σκουπίδια” (κι ας μου επιτραπεί ο όρος):
«Σοφία, ταιριάζεις τέλεια δίπλα στην πατσαβούρα», «σε ποιο ουράνιο και τόξο;», «στην τελευταία δοκιμασία δε συμμέτεξε»...
Τα ακούμε όλα αυτά και γελάμε. Τα σχολιάζει κάποιος άλλος στην τηλεόραση και επίσης γελάμε. Για πόσο, όμως, θα γελάμε; Πότε θα καταλάβουμε ότι κάνουμε “κάτι” ένα “τίποτα” και του δίνουμε αξία; Αυτό που σοκάρει ακόμα πιο πολύ είναι πως στο διαδίκτυο θα δεις περισσότερες δημοσιεύσεις για τη Μέγκυ του “GNTM” ή την Τούνη του “My Style Rocks”, παρά δημοσιεύσεις για μια επιστημονική ομάδα που προχώρησε σε μια σπουδαία ανακάλυψη.
Και τώρα φτάνω στο σημείο να αναρωτηθώ: Γιατί εγώ, εσύ, ο 12χρονος, ο 40χρονος, ο 70χρονος θα δούμε ένα τέτοιο reality που θα μας δυσκολέψει να “κρατήσουμε” εγκεφαλικά κύτταρα; Μια πρώτη απάντηση που δίνω, τουλάχιστον για όσους εργάζονται και έχουν μια διαφορετική καθημερινότητα από έναν μαθητή, είναι πως έχουμε ανάγκη να χαζολογήσουμε, να δούμε κάτι ανούσιο μπροστά από την οθόνη και να μη σκεφτόμαστε τίποτα για ό,τι μας συμβαίνει στην καθημερινότητά μας. Και είναι απαραίτητο για να αποφορτιστούμε, έτσι; Δεν το κατακρίνω αυτό. Προβληματίζομαι όταν, όμως, αυτή η απάθεια γίνεται τρόπος ζωής. Όταν παρακολουθούμε τέτοια προγράμματα με μανία και δε θέλουμε να χάσουμε επεισόδιο.
Όταν, εξαιτίας αυτών, ξεχνάμε να μιλάμε Ελληνικά...
Οι μαθητές, φαντάζομαι, ακολουθούν την τάση, τη μόδα που επιτάσσει να ανοίγουν λιγότερο τα βιβλία και περισσότερο τον υπολογιστή. Και κάπως έτσι, σιγά-σιγά, αρχίζουμε να κρίνουμε εκείνους που παρακολουθούν τα εν λόγω reality την ώρα που... πατάμε το κουμπί για να ανοίξουμε την τηλεόραση και αφήνουμε το βιβλίο δίπλα μας, κλειστό στην πρώτη του σελίδα...
