Χριστέ μου,
Το ξέρω πως είσαι ακόμα στις φασκιές στην αγκαλιά της μάνας σου. Καλά καλά δεν ήρθαν οι Τρεις Μάγοι με τα δώρα να σου ευχηθούν. Μα ξέρω επίσης πως σε λίγο θ’ αρχίσουν να έρχονται από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα άνθρωποι να σου ζητούν βοήθεια, Χριστέ μου ετούτο ο ένας, Χριστέ μου ετούτο ο άλλος, κι είπα να πιάσω καλή σειρά. Κι έχω και δύσκολο πράγμα να σου ζητήσω.
*Γράφει ο Βασίλης Ορφανός
Να το εξηγήσω: Στα σχολικά μου βιβλία έγραφαν ότι οι αρχαίοι Έλληνες, που τους άρεσε να φιλοσοφούν, σκέφτηκαν πως αν είσαι δίκαιος, έχεις όλες τις αρετές (ἐν δὲ δικαιοσύνῃ συλλήβδην πᾶσ᾽ ἀρετὴ ἔνι). Αλλά η δικαιοσύνη έχει νόημα μόνο αν υπάρχουν νόμοι. Και για να φτιάξεις νόμους, πρέπει να βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει. Πίσω απ’ όλα αυτά λοιπόν βρίσκουμε τη λογική. Αυτήν κατέθεσαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι στη ζυγαριά της ανθρωπότητας, αλλά ήτανε βαρύ πράγμα, και η ζυγαριά έγειρε μονόπαντα.
Μέχρι πού ήρθε ένας γλυκός Δάσκαλος από τη Ναζαρέτ, ακούμπησε στον άλλο δίσκο της ζυγαριάς ένα απλό «Αγαπάτε αλλήλους», και ήρθε η ανθρωπότητα στα ίσα της! Χίλιες κατακτήσεις της ανθρώπινης φιλοσοφίας τις ισοφάρισε με μια λέξη: αγάπη. Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς που αυτόν τον Δάσκαλο τον ακολούθησαν και τον πίστεψαν πλήθη και πλήθη.
Αλλά δυστυχώς, μετά δεν ξέρω πώς έγινε, κάπως σαν να μπήκε στην άκρη το «Αγαπάτε αλλήλους», από πράξη το κάναμε τσιτάτο, και δώσαμε το βάρος στις νηστείες και τις προσευχές, καλά είναι κι αυτά, αλλά πάντως «Αγαπάτε αλλήλους» δεν είναι. Και μας νήστευαν οι μανάδες μας για να κοινωνήσουμε, και μας έβαζαν πρώτα να ζητήσουμε συγγνώμη από τους συγγενείς μας (που δεν τους είχαμε κάνει και τίποτα), αλλά για το γειτονόπουλο που του είχαμε ανοίξει τη μύτη, ούτε λόγος.
Γι’ αυτό σου γράφω, Χριστέ μου. Για να με βοηθήσεις να έχω το «Αγαπάτε αλλήλους» στην ημερησία διάταξη, κι όχι μια στις τόσες. Γιατί, Χριστέ μου, έχουν μαζευτεί στην καρδιά μου πολλά γρέζια, και μ’ αυτά καλή ζωή δεν κάνεις.
Σε παρακαλώ να μαλακώσεις την καρδιά μου, Εσύ μπορείς! Μπορείς να με βοηθήσεις να κρίνω και τους άλλους με την επιείκεια που δείχνω στον εαυτό μου. Μπορείς να με μάθεις να συγχωρώ φυσικά και αβίαστα, ακριβώς όπως αναπνέω. Μπορείς να με μάθεις να νοιάζομαι τον άλλον όπως νοιάζομαι τον εαυτό μου. Να μάθω να βλέπω τον άλλο, και να σκέφτομαι τι έχω να του δώσω κι όχι τι θα πάρω από αυτόν.
Βέβαια, εσύ θα τα πεις αυτά όταν μεγαλώσεις, και θα τα γράψουμε κι εμείς στα βιβλία μας: και το «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» και το «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών» και όλα τα άλλα ωραία λόγια της αγάπης. Τα ξέρω όλα αυτά, όπως ξέρω επίσης ότι αργότερα ένας μαθητής σου θα μας πει πως αν δεν έχω αγάπη «γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλο αλαλάζον».
Τα ξέρω, τα έχω διαβάσει, μου τα έχουν διδάξει. Αλλά δυσκολεύομαι να τα εφαρμόζω στη ζωή μου. Ειδικά εκείνο το «Πάτερ άφες αυτοίς» που σε τριάντα τρία χρόνια θα το πεις πάνω στο σταυρό, πώς το καταφέρνει κανείς; Θέλω πολύ να το μάθω. Θα με βοηθήσεις; Να ελπίζω;
Σ’ ευχαριστώ.
Ο Βασίλης Ορφανός είναι εκπαιδευτικός – ψυχολόγος.
Με σπουδές στην Παιδαγωγική Ακαδημία Ηρακλείου, στο Πανεπιστήμιο Paris V- Rene Descartes (maitrise και D.E.A. Ψυχολογίας) και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (πτυχίο Βυζαντινού και Νεοελληνικού Τμήματος της Φιλοσοφικής Σχολής). Υπηρέτησε στην εκπαίδευση ως δάσκαλος Δημοτικού, ως καθηγητής γαλλικής και ως καθηγητής ψυχολογικών και παιδαγωγικών μαθημάτων σε σχολές επιμόρφωσης δασκάλων και νηπιαγωγών. Έχουν δημοσιευθεί άρθρα του για παιδαγωγικά, ψυχολογικά και φιλολογικά θέματα.
Έχει ασχοληθεί συστηματικά με την Ψυχανάλυση λακανικής κατεύθυνσης. Το 2014 εκδόθηκε από τη Βικελαία Βιβλιοθήκη το βιβλίο του"Λέξεις τουρκικής προέλευσης στο κρητικό ιδίωμα".
