Στη χώρα μας γενικώς έχουμε πολύ εύκολη τη συνωμοσιολογία. Πριν εξετάσουμε τις ευλογοφανείς εξηγήσεις για μια υπόθεση, πιάνουμε τις πιο απίθανες, εκείνες που προϋποθέτουν συνωμοσίες και “σαξές” πίσω από τις κουρτίνες.
*Γράφει ο Γιώργος Ψαρουλάκης
Θα πει κανείς, «είμαστε πονηρεμένοι, γι' αυτό». Και μέχρις ενός σημείου θα έχει δίκιο. Αλλά τελικά παραείμαστε “πονηρεμένοι” και ακόμη και τα προφανή τα αποδίδουμε σε συνωμοσίες, ύπουλα υπόγεια σχέδια και άλλες ευφάνταστες ανοησίες.
Όπως είναι λογικό κι επόμενο, οι συνωμοσιολόγοι έχουν... πάρει φωτιά τις τελευταίες ημέρες, με την απειλή θερμού επεισοδίου με την Τουρκία να αιωρείται στα μεσοανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας και... όλο να σιμώνει προς την επιφάνεια. Λογικό κι αυτό, αν δεν ξεσαλώσουν τώρα οι συνωμοσιολόγοι, πότε; Αυτές είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες γνωρίζουν... ημέρες δόξας.
Δημιουργούν πολύ θόρυβο και σηκώνουν πολλή σκόνη οι συνωμοσιολόγοι. Αποτέλεσμα είναι να περνάνε περίπου... στα ψιλά ή να τις παίρνουμε... στο ψιλό ακόμη και τις σοβαρές και ευλογοφανείς αναλύσεις, οι οποίες είναι λίγο “πονηρεμένες” και εμπεριέχουν “στοιχεία συνωμοσιολογίας”.
Ας πούμε, είναι αρκετά προφανές ότι η αντιπαράθεση με την Τουρκία, με δεδομένο το παρελθόν της υπόθεσης αλλά και τα τεράστια συμφέροντα που βρίσκονται στο τραπέζι, δεν είναι «ό,τι φαίνεται». Υπάρχουν πάρα πολλά στοιχεία και πλευρές της υπόθεσης, τα οποία δε γνωρίζει (και δεν μπορεί να γνωρίζει) το ευρύ κοινό, αλλά μόνο μία μικρή ομάδα που βρίσκεται στα - ή έχει περάσει από τα - ανώτερα πολιτικά, διπλωματικά και στρατιωτικά αξιώματα της χώρας. Και ακόμη και μεταξύ αυτών, την “πλήρη εικόνα” την έχει μόνο μια χούφτα άνθρωποι.
Υπάρχουν υπόγειες συνεννοήσεις; Υπάρχουν, προφανώς. Υπάρχουν “μυστικά σχέδια”; Σαφέστατα! Υπάρχουν σκέψεις ή και σχεδιασμοί για “μοιρασιά” του πλούτου στο Αιγαίο; Σκέψεις σίγουρα, σχεδιασμοί πιθανότατα.
Αυτά δεν είναι συνωμοσιολογία, απλή λογική είναι.
Να υπενθυμίσω ότι κάποτε, τη δεκαετία του ’80 ας πούμε, κυκλοφορούσε ευρέως σε ορισμένους κύκλους ότι η Ελλάδα διαθέτει τεράστια ενεργειακά κοιτάσματα και ότι η χώρα μας δεν προχωρά σε έρευνες γι’ αυτά, αλλά τις αφήνει... για αργότερα. Ως λόγοι γι’ αυτό καταδεικνύονταν κυρίως δύο:
- Τα αποθέματα βρίσκονται στη λεκάνη γύρω από την Κρήτη, σε μεγάλα θαλάσσια βάθη και ακόμη μεγαλύτερα βάθη στο υπέδαφος.
- Οι ΗΠΑ θεωρούν τα “ελληνικά” πετρέλαια τα “στρατηγικά αποθέματα” για το δεύτερο μισό του 21ου αιώνα και άρα επιβάλλουν να μην τα εκμεταλλευτούμε.
- Η Τουρκία θα θεωρήσει ότι της ανήκει μερίδιο απ' αυτά τα κοιτάσματα, οπότε οι ελληνικές κυβερνήσεις προτιμούν ή τους επιβάλλεται (κυκλοφορούσαν και οι δύο παραλλαγές) να μην προχωρήσουν στις σχετικές έρευνες, διότι θα είναι casus beli για την Τουρκία.
Τα παραπάνω δεν είναι τόσο απίθανα όσο εκ πρώτης όψεως φαίνονται. Καταρχήν, κοιτάσματα, και δη τεράστια, υπάρχουν. Για πετρέλαια λέγαν τότε, τελικώς το “χρυσάφι” της υπόθεσης είναι το φυσικό αέριο, αλλά... μικρή η διαφορά.
Κατά δεύτερον, όντως με το που άρχισε η Ελλάδα να ψάχνεται για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων, μπήκε στο παιχνίδι και η Τουρκία, που προσπαθεί να δημιουργήσει τετελεσμένα και με τη γνωστή “διπλωματία του τσαμπουκά” να αρπάξει ό,τι μπορεί.
Το ερώτημα τώρα είναι: Ισχύει και το άλλο “σενάριο” από τη μακρινή εποχή της δεκαετίας του ’80 και του ’90, ότι υπάρχει έτοιμο “σχέδιο μοιρασιάς” με την Τουρκία και των “νέων” κοιτασμάτων, με “νονό” και επιβλέποντα τις ΗΠΑ; Μάλιστα, τα σενάρια μιλούσαν για μερίδιο 20-30% (έως και 50%) στο... μερτικό της Τουρκίας. Αλλά για να τεθεί επίσημα θέμα συνεκμετάλλευσης, είναι “απαραίτητο” ένα θερμό επεισόδιο. Και εδώ... ερχόμαστε στο σήμερα.
Τι ισχύει απ' όλα αυτά; Όλα ή και... τίποτα. Μην τα απορρίπτουμε ως απλές συνωμοσιολογίες, αλλά μην τα αντιμετωπίζουμε και ως τίποτε περισσότερο από απλές εικασίες.
Ας τα κρατήσουμε στην άκρη, παρακολουθώντας τις εξελίξεις.
