Στο παρόν κείμενο που έχει την ευθύνη ενημέρωσης για ζήτημα που με δυσκολία θα δεχθεί ως αληθές ο αναγνώστης και αφορά στο ότι η Γερμανία ακόμη δεν έχει υπογράψει (και μετά την επανένωσή της) ΣΥΝΘΗΚΗ ΕΙΡΗΝΗΣ, επιβάλλεται «εν αρχή» απο σεβασμό αναφορά στον μεγάλο ηγέτη της Γερμανίας, που κυβέρνησε την (τότε) Δυτική Γερμανία από το 1969 έως το 1974, και που ως ιστορικός ηγέτης συνέβαλε στη δημιουργία του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Του Πέτρου Μηλιαράκη
Αναφέρομαι στον «Καγκελάριο της ειρήνης», θα προσθέσω και της προόδου, σοσιαλδημοκράτη Willy Brandt. Το βραβείο δε Νόμπελ που του απονεμήθηκε ήταν ο ελάχιστος φόρος τιμής στην προσπάθειά του για την οικοδόμηση της παγκόσμιας ειρήνης και ειδικότερα μιας ευρωπαϊκής ειρήνης, με πρόταγμα την «Οστπολιτίκ» (ανατολική πολιτική) που απέβλεπε στο άνοιγμα προς Ανατολάς, με κύριες πρόνοιες την ενοποίηση των δύο Γερμανιών, την πτώση του τείχους του Βερολίνου και την οριστική καταδίκη του φασισμού και του ναζισμού.
- ο Willy Brandt δεν πρόλαβε να συνάψει τη Συνθήκη Ειρήνης
Ο μεγάλος αυτός ηγέτης,ο Willy Brandt με την πολιτική του δράση φιλοδοξούσε να θέσει επί τάπητος τη συμφωνία των δύο (2) τότε Γερμανικών Κρατών, δηλαδή της «Ομόσπονδης Δημοκρατίας της Γερμανίας» (BRD) και της ΅Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας» (DDR) προς την κατεύθυνση σύναψης της «Συνθήκης Ειρήνης», πράγμα που δεν ευοδώθηκε, λόγω (και) του άδικου τερματισμού της θητείας του στη θέση της Καγκελαρίας.(ερώτηση: μήπως γί αυτό «έπεσε»;)
Η πάροδος του Ψυχρού Πολέμου (του οποίου «φωτεινά κενά» αποτελούσαν οι ειρηνευτικές πρωτοβουλίες του Willy Brandt μέσω της Οστπολιτίκ), έφερε τελικώς την ενοποίηση των δύο Γερμανιών με συνέπεια η ενοποιημένη σήμερα Γερμανία να αποτελεί τη νομική συνέχεια του Γ’ Ράιχ. Παρά ταύτα, όμως, η «Συνθήκη Ειρήνης» μέχρι και σήμερα δεν έχει συνομολογηθεί –όσο παράξενο και εάν φαίνεται στον ανυποψίαστο αναγνώστη.
- ως προς τις «διμερείς» Συνθήκες Ειρήνης
Τα προαναφερόμενα συνεπάγονται ότι η Γερμανία σήμερα δεν είναι κράτος «κανονικότητας», ως προς το επίπεδο του δημοσίου διεθνούς δικαίου, αναφορικώς με τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Και τούτο γιατί υπάρχει μια εντελώς sui generis κατάσταση, καθόσον ειδικότερα από την ενοποίηση των δύο Γερμανιών δεν υπογράφηκε εν τέλει «Συνθήκη Ειρήνης». Ασφαλώς έχουν υπογραφεί επιμέρους Συνθήκες με συμμάχους της Γερμανίας που αφορούν στην Ιταλία, στη Βουλγαρία και στην Ιαπωνία, όχι όμως αμιγώς να αφορούν και στη Γερμανία. Ειδικότερα:
Η Σύμβαση των Παρισίων το Φεβρουάριο του 1947 που αναφέρεται σε Συνθήκη Ειρήνης, συνομολογήθηκε μεν μεταξύ της Ιταλίας, της Βουλγαρίας και των συμμάχων νικητών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στους οποίους συγκαταλέγεται και η Ελλάδα, ωστόσο, δεν έχει συμβληθεί ο «κύριος εχθρός», η Γερμανία. Αντίστοιχη συμφωνία έλαβε χώρα και στο Σαν Φραντσίσκο το Σεπτέμβριο του 1951, που αφορά επίσης Συνθήκη Ειρήνης η οποία συνομολογήθηκε μεταξύ της Ιαπωνίας και των συμμάχων νικητών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στους οποίους συγκαταλέγεται και η Ελλάδα, ωστόσο, και στην περίπτωση αυτή δεν έχει συμβληθεί ο «κύριος εχθρός», η Γερμανία. (Για τις διμερείς Συνθήκες και την κύρωσή τους στην εσωτερική έννομη τάξη βλ. Ν.Δ. 423/1947 και Ν.Δ. 4393/1964.)
- από το Πότσδαμ στο Παρίσι και από το Παρίσι στη Βόννη.
Στα προαναφερόμενα θα πρέπει να γίνει ρητή αναφορά στη Συνθήκη της Βόννης του Μαΐου 1952. Η Συνθήκη αυτή είναι εξαιρετικώς σημαντική καθόσον έλαβαν χώρα ρητές συνομολογήσεις μεταξύ της τότε Δυτικής Γερμανίας, των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γαλλίας. Τροποποιήθηκε δε, η Συνθήκη αυτή με το Πρωτόκολλο του Οκτωβρίου 1954 στο Παρίσι και αφορούσε τερματισμό του καθεστώτος κατοχής.
Η Συμφωνία της Βόννης του 1952 είναι, ως προεκτέθηκε, εξόχως σημαντική, καθόσον, κατ’ ουσίαν αφορά αναγνώριση από όλα τα συμβαλλόμενα μέρη της υποχρέωσης της Γερμανίας για πολεμικές επανορθώσεις. Ωστόσο, οι υποχρεώσεις αυτές που αφορούν στη Γερμανία τελούσαν υπό την αίρεση της υπογραφής της «Συνθήκης Ειρήνης».
Υπ’ όψιν δε ότι η Ελλάδα με τον εσωτερικό Νόμο 2023/1952 που αφορά στον τερματισμό της εμπόλεμης κατάστασης μεταξύ Γερμανίας και Ελλάδας, ρητώς επιφυλάσσεται για τη ρύθμιση των ζητημάτων και των διαφορών που προέκυψαν από τον πόλεμο, ενόψει της συνομολόγησης της «Συνθήκης Ειρήνης».
Η ρητή επιφύλαξη της Ελλάδας περί μη παραίτησης από τις αξιώσεις της έναντι της Γερμανίας, οι οποίες τελούν υπό την αίρεση της συνομολόγησης της «Συνθήκης Ειρήνης», δεν επιδέχεται αντίρρηση, όπως δεν επιδέχεται αντίρρηση και το δεδομένο ότι μέχρι σήμερα «Συνθήκη Ειρήνης» δεν έχει συνομολογηθεί!
Πέραν των προαναφερομένων, η διεκδίκηση για τις επανορθώσεις τέθηκε και στη διάσκεψη του Πότσδαμ τον Ιούλιο –Αύγουστο του 1945. Η επιεικής (!) όμως θέση των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής διευκόλυνε τα πράγματα ώστε η Γερμανία να μην υποχρεωθεί αμέσως στη συγκεκριμένη μεταπολεμική επιβάρυνση. Και τούτο γιατί επικράτησαν κυρίως οι πρόνοιες αποφυγής μιας αντίστοιχης Συνθήκης των Βερσαλλιών που επακολούθησε μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επικράτησε δηλαδή η θέση να μην επαναληφθεί η ιστορία που θα όξυνε τις μεταπολεμικές καταστάσεις. Άλλωστε, η γενική εντύπωση που κυριαρχούσε ήταν ότι η «διαίρεση» της Γερμανίας σε δύο διαφορετικές επικράτειες, καθιστούσε εν μέρει μη ανάλογο και σε κάθε περίπτωση αλυσιτελές το όλο εγχείρημα, κατά το μέρος που αφορούσε τόσο στις επανορθώσεις, όσο και στη «Συνθήκη Ειρήνης».
Η Διάσκεψη των Παρισίων το Δεκέμβριο 1945-Ιανουάριο 1946 που επακολούθησε μετά από ολίγους μήνες (αλλά προηγείται της Συνθήκης της Βόννης του 1952) έλαβε χώρα για την αντιμετώπιση και πάλι των πολεμικών επανορθώσεων. Κατέληξε όμως σ’ ένα πολυμερές κείμενο με κύρια πρόνοια τη συγκρότηση Ειδικής Υπηρεσίας που αφορούσε τόσο στις αποζημιώσεις όσο και στο νομισματικό χρυσό. Στη συμφωνία αυτή συμμετείχε και η Ελλάδα. Ωστόσο δεν ήταν δυνατόν να προσδιορισθεί συνολικώς το ποσό των επανορθώσεων, ούτε άλλωστε και να τεθεί χρονικό όριο σύναψης «Συνθήκης Ειρήνης».
Τα προαναφερόμενα θέτω υπευθύνως υπ´όψιν του αναγνώστη για συναγωγή συμπερασμάτων! Η Γερμανία θα γίνει κράτος κανονικότητας κατα το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο μόνο με την τελική υπογραφή της στη Συνθήκη Ειρήνης και με την υπογραφή της σε συνυποσχετικό (αναφέρομαι ειδικώς για την Ελλάδα), ώστε το Διεθνές Δικαιοδοτικό Οργανο της Χάγης να αποφανθεί για το ύψος των μεταπολεμικών υποχρεώσεων της , λόγω των εμπόλεμων ευθυνών της, ως της νομικής συνέχειας του Γ´ Ράιχ! 
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC- EU).
