Μόνο απογοήτευση για το πόσο προβλέψιμα απαράδεκτοι μπορούμε να γίνουμε, ξεπερνώντας κάθε φορά όλο και περισσότερο τον χειρότερό μας εαυτό.
Γράφει η Στέλλα Τερζάκη
Εμείς, που πάνω απ’ όλα και με κάθε αφορμή δηλώνουμε με έμφαση δημοκράτες και αλληλέγγυοι, κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να δυσκολέψουμε, στο ξεκίνημά της ακόμη, την απεργία των υπαλλήλων καθαριότητας, που κρατά ακινητοποιημένα τα απορριμματοφόρα.
Χρειάστηκαν λίγες μόνο ώρες για να μετατρέψουμε το Ηράκλειο σε χωματερή, αλλά μένουν πολλές περισσότερες μέχρι τις 10 το βράδυ αύριο Πέμπτη, που θεωρητικά λήγει η απεργία (αν δεν υπάρξει παράταση), να την παραδώσουμε άνευ όρων και χωρίς καμία αντίσταση στα σκουπίδια.
Τις πρώτες κιόλας ώρες, σαν δαιμονισμένοι λες, δεν αφήσαμε στα σπίτια μας σκουπίδι ούτε για δείγμα. Λες και κάναμε ομαδικά και ταυτοχρόνως γενική καθαριότητας της τάξεως νυφοστολιού και βάλε... Δεν εξηγούνται αλλιώς οι εικόνες με τους ξεχειλισμένους κάδους και τα πεταμένα σκουπίδια παντού, σε δρόμους, πεζόδρομους και πεζοδρόμια. Δε βγαίνουν τα κουκκιά, αγαπητοί, κι ας σπεύσουμε όλοι μεταξύ μας να τα βάλουμε με τους άλλους, τους κακούς, τους κάφρους που ’φεραν την πόλη σε αυτό το χάλι, στο “καλημέρα” της απεργιακής κινητοποίησης.
Αυτοί οι άλλοι που πάντα φταίνε για όλα. Που στις απεργίες, καλή ώρα, πετάνε πρώτοι-πρώτοι τα σκουπίδια τους κι ύστερα, παριστάνοντας τους ανήξερους, τα ρίχνουν στην παιδεία, που δεν την έχουμε τη ρημάδα. Αυτοί, οι ίδιοι, που πετούν τα αποτσίγαρα στις παραλίες, τα πλαστικά ποτήρια του καφέ εν κινήσει μέσα από τα αυτοκίνητα, τα μη ανακυκλώσιμα στα ανακυκλώσιμα, τα μπάζα της μίνι ανακαίνισης σαν γαρνιτούρα γύρω από τους κάδους της γειτονιάς...
Αυτοί που σήμερα θα πετούν λεκτικές ρουκέτες όταν, περνώντας από τους χθεσινούς “σωρούς” από σκουπίδια (τα δικά τους σκουπίδια), θα δουν “λόφους” με προδιαγραφές άμεσα να συναγωνιστούν τον... Ψηλορείτη και θα καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που η μοίρα τούς έριξε να ζουν σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη με ανεγκέφαλους “χωριάτες” και όχι Ευρωπαίους με περιβαλλοντική συνείδηση και αίσθημα ατομικής ευθύνης στα ύψη... Σαν τα βουνά από σκουπίδια... τα δικά τους σκουπίδια.
