Save the date: Στις 29 Νοεμβρίου “πέφτει” φέτος η Black Friday. Ήταν δεν ήταν στα τέλη του Αυγούστου. Είχαν δεν είχαν τελειώσει τα μπάνια του λαού, και η “είδηση” έπαιζε γερά στο διαδίκτυο (μάρτυς μου το google). Η πληροφορία... προφανώς άκρως χρηστική για αρκετούς και με “υπονοούμενες” συστάσεις του τύπου “κάνε τα κουμάντα σου” για εκείνους που έχουν πειστεί πως η “Μαύρη Παρασκευή” μπορεί να προσφέρει αγορές... κοψοχρονιά και να ξορκίσει τη μαύρη μοίρα της αφραγκίας μας προσφέροντας διέξοδο κατανάλωσης. Μπορεί όντως;
*Γράφει η Στέλλα Τερζάκη
Μεγάλη συζήτηση με πολλούς αστερίσκους. Το βέβαιο είναι πως η Black Friday μπήκε στη ζωή μας σαρωτικά... Αν “παίρναμε τα γράμματα” δηλαδή, όπως παίρνουμε τις ξενόφερτες επιρροές, σαν λαός, άλλη θα ήταν η πορεία μας κι άλλα τα ξέτελά μας. Πότε μας ήρθε στη χώρα το δήθεν υψηλών προσδοκιών καταναλωτικό “ποδοπάτημα” made in USA, πότε καθιερώθηκε και έγινε must, δεν πρόλαβε ο νους μου να το αφομοιώσει. Και “τρέντι” είναι και ένα “γκραν σουξέ” το ’χει, όσο να πεις, το να στηθείς χάραμα στην ουρά και να τρέξεις κι ένα “κατοσταράκι”, αν χρειαστεί, με την ελπίδα πως θα αγκομαχήσεις και θα ιδρώσεις αλλά θα την πετύχεις την αγορά-τσάμπα πράμα. Τις τιμές τις... σούπερ και ουάου που κάνουν τους Αμερικάνους να παραληρούν δεν τις έχουμε ακόμη δει, αλλά ο “θεσμός” σφιχταγκαλιάστηκε, που λέει κι η κλισέ η φράση, με μια δόση υπερβολής παραπάνω, που είναι άλλωστε και στο DNA μας. Και δεν είναι ο μόνος.
Πού ’σαι, Λαλάκη εισαγόμενε, να μας δεις και να μας καμαρώσεις..! Στα παιδικά τα πάρτι, “τα παπάκια στη σειρά” κάναν’ “φτερά” και σαν αφηνιασμένα τα παιδιά μας σπάνε παραγεμισμένες... πινιάτες. Στα γεννητούρια, δειλά-δειλά τα “baby shower” είναι όλο και περισσότερα και στους γάμους... πρώτα μετρά το μπάτσελορ κι ύστερα όλα τα όλα. “Στις μεγάλες Αποκρές πλέον “οι γριές κουζουλαίνονται” λιγότερο, γιατί εκεί κάπου στον Οκτώβρη, με το Ηaloween, ένα προζέσταμα το κάνουμε... σε ένα εντυπωσιακό μυστικιστικό σκηνικό με πορτοκαλί κολοκύθες, νυχτερίδες κι αράχνες, ουχί του Καζαντζίδη. Τα πρώτα δοντάκια που πετάγαμε στα κεραμίδια του σπιτιού, επικαλούμενοι τον ποντικό, τα παίρνει πια νεράιδα απαστράπτουσα και ασημοσκονισμένη, κι αφήνει κέρματα σαν άλλος κουλοχέρης. Παρελθόν και το ποιηματάκι: “Πάρε, ποντικέ, το δόντι μου και δώσ’ μου σιδερένιο, να ροκανίζω το ψωμί το παξιμαδερένιο”. Δε θα ’χε και νόημα άλλωστε, καθώς οι γερμανικές φρατζόλες, τα μπριός και τα κρουτόν είναι στην καθημερινότητά μας.
Και πού ’σαι ακόμη, δηλαδή... Με τη φόρα που πήραμε, δεν αργεί η μέρα που και τη μέρα της Μαρμότας θα καθιερώσουμε. Κι αν δεν το κάναμε ακόμη, είναι μόνο και μόνο επειδή δεν έχουμε το ζώο... και δε βολεύει ο Κρητικός ο αίγαγρος με το σωματότυπο που ’χει να κυνηγά τη σκιά του σε ρόλο μετεωρολόγου. Η ζουρίδα θα μπορούσε, τώρα που το ξανασκέφτομαι, αλλά θα κρύψω λόγια...
Οι δικές σου οι ξενόφερτες αγορές, Λαλάκη μου, εκεί κάπου στη δεκαετία του ’80,“πταίσμα” ήταν, και λυπάμαι που θα στο πω, αλλά τελικά μάλλον χάσαμε... κι ας μας το πες νωρίς-νωρίς πως ο «Επιμένων Ελλη-Νικά».
