Πολλοί έχουν την άποψη ότι “πολιτική” είναι η τέχνη του “εφικτού”. Η άποψη αυτή όμως είναι προδήλως συντηρητική και αφορά “διαχείριση”.
Πολιτική όμως (υποστηρίζει ο γράφων) είναι η δημιουργία συνθηκών ώστε το “ανέφικτο” να καταστεί “εφικτό”. Αυτή την πολιτική υπηρετεί το ΜέΡΑ25, σύμφωνα με τις καταστατικές πολιτικές του θέσεις. Δηλαδή, ό,τι φαίνεται σήμερα ανέφικτο να καταστεί εφικτό. Για κάθε δε καλόπιστο και αντικειμενικό παρατηρητή, αυτό ακριβώς επιχειρεί και γι’ αυτό ακριβώς αγωνίζεται ο Γιάνης Βαρουφάκης στην Ελλάδα και στην Ευρώπη με το DiEM25 και με το ΜέΡΑ25.
*Γράφει ο Πέτρος Μηλιαράκης
Ειδικότερα, σαφώς, κατά το ΜέΡΑ25, πολιτική ενάντια στις πολιτικές της “ελίτ των Βρυξελλών” είναι το καθήκον εκδημοκρατισμού της Ευρωπαϊκής Συμπολιτείας και η ανάδειξη πράγματι των αρχών και των αξιών του ευρωπαϊκού πρωτογενούς νομικού και πολιτικού πολιτισμού, ως του προτάγματος των ενωσιακών πολιτικών.
Έτσι όμως το ΜέΡΑ25 αφορά αιχμή αλλαγής πολιτικών.
Ταυτοχρόνως, στο Ελληνικό Κοινοβούλιο τα τρία “πρώτα” σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμματα ευθέως εμπλέκονται στη μνημονιακή νομοθεσία και στο δανειακό άχθος, ενώ το ΚΚΕ παραμένει σε μεταφυσικό επίπεδο αμετάβλητο στις πάγιες μεταπολιτευτικές του θέσεις, χωρίς αναπαραγωγή ιδεολογίας που να επιλύει τα κοινωνικά προβλήματα. Το επίσης ενυπάρχον “κόμμα Βελόπουλου” αφορά συνύπαρξη ακροδεξιών και εθνικιστικών θέσεων και προσωπικού από τη μήτρα του ήδη ανύπαρκτου ΛΑΟΣ.
Συνεπώς, η δημοκρατική αντιπολιτευτική και αντιμνημονιακή κοινοβουλευτική παρουσία, που υπερασπίζεται τον αντιμνημονιακό λόγο, εστιάζει στο ΜέΡΑ25, που ως πολιτικό υποκείμενο, πέραν του κοινοβουλευτικού έργου, ταυτοχρόνως έχει καθήκον να αντιπολιτεύεται και τις επιλογές των από καθέδρας πολιτικών της κυρίαρχης ευρωπαϊκής ελίτ.
Ο μονόδρομος της Τ.Ι.Ν.Α.
Το ΜέΡΑ25 ευρίσκεται σε απόλυτη αντίθεση με την πάγια αντίληψη στον μονόδρομο του “δόγματος Τ.Ι.Ν.Α.” (There Is No Alternative), ότι δηλαδή δεν υπάρχει εναλλακτική πέραν εκείνης που η ευρωπαϊκή-γερμανική ελίτ προσδιορίζει, προστατεύει και επιτάσσει. Άλλωστε, η εμμονή στον μονόδρομο που υποστηρίζει με αποφασιστικότητα, ο προαναφερόμενος “άξονας πολιτικής” δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την επιβολή του δόγματος της ελεύθερης αγοράς έναντι των προνοιών των κοινωνικών δικαιωμάτων. Ο μονόδρομος αυτός αφορά συνειδητή επιλογή της άρχουσας οικονομικής και πολιτικής ελίτ, ενώ η βάση του “όλου συστήματος” είναι θεμελιωμένη στις αυστηρές επιταγές της οικονομικής διακυβέρνησης.
Αξιοπρόσεκτες δε είναι οι δεσμεύσεις του πακέτου Six Pack και του πακέτου Two Pack. Αξιοπρόσεκτο, όμως, επίσης είναι για τα καθ’ ημάς ότι δε γίνεται συζήτηση και για το “Σύμφωνο Ευρώ +” που αφορά συνομολόγηση πολιτικών κρατών-μελών της Ευρωζώνης και χωρών με “παρέκκλιση”, χωρών, δηλαδή, της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν ανήκουν στη ζώνη του ευρώ (π.χ. Πολωνία, Δανία, Σουηδία κ.λπ.).
Η λιτότητα όμως και η δημοσιονομική πειθαρχία του όλου συστήματος αφορούν πολιτικές ενισχυμένης εποπτείας, με πρόδηλη συνέπεια τον “ευρωσκεπτικισμό”, πράγμα που συνεπάγεται περαιτέρω κρίση εάν οι δυνάμεις του λαϊκισμού έχουν αυξημένη απήχηση στην κοινωνία...
Το ΜέΡΑ25 ως πολιτική πρόταση
Στις προαναφερόμενες πολιτικές της επικυρίαρχης ελίτ, κατά την πιο αντικειμενική άποψη, και με βάση την πολιτική διακήρυξή του, εν συντομία, το ΜέΡΑ25:
1) διακηρύττει πολιτικό λόγο δυνάμενο να εφαρμοστεί και κατάλληλο να συνθέτει την ιδιωτική πρωτοβουλία με τον εκσυγχρονισμό του δημόσιου τομέα (βάσει των απαιτήσεων και εξελίξεων της ψηφιακής οικονομίας),
2) υπερασπίζεται το κράτος δικαίου ως κράτος κοινωνικών δικαιωμάτων και φορολογικής ισονομίας στο πλαίσιο της αντίστοιχης φοροδοτικής ικανότητας, με εκπλήρωση των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας, μόνο σε σχέση και σε αναφορά με την ανάπτυξη της οικονομίας και την άνοδο του ΑΕΠ,
3) υπηρετεί την αξιοκρατία με σεβασμό στην αριστεία,
4) ακυρώνει “σεχταριστικές αντιλήψεις και πρακτικές”,
5) αντιπαρατίθεται στο “αφήγημα της καλύτερης διαχείρισης των μνημονίων” με ένα “νέο κοινωνικό συμβόλαιο”, και
6) επιβεβαιώνει (αντιπολιτευόμενο τη νεοφιλελεύθερη “ελίτ των Βρυξελλών”), την ανάγκη επαναπροσδιορισμού της Ευρώπης ως Συμπολιτείας, η οποία υπερασπίζεται τη δημοκρατική Αρχή, τα κοινά σύνορα, την κοινωνική συνοχή, την αειφόρο ανάπτυξη, τον σεβασμό στο περιβάλλον και την αλληλεγγύη, ως έννομα αγαθά, αλλά και ατομικά δικαιώματα των πολιτών της Ένωσης.
Στο παρόν κείμενο υποστηρίζεται ότι: η επιτυχία του εγχειρήματος της ιστορικής πρόκλησης που θα υπαγάγει σε μια συναντίληψη κοινωνικών συμμαχιών τους προαναφερόμενους έξι (6) όρους, αφορά καθήκον των καιρών!
* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC-EU).
