Η κυβέρνηση της “πρώτης φοράς αριστερά” μετά από 4 χρόνια αυταρχικής εξουσίας, πιστή στις ιδεοληψίες της και με τη συνέργεια των γνωστών προθύμων, θέτει σε πολύ σοβαρούς κινδύνους τα εθνικά συμφέροντα, πλήττει τη χώρα και οδηγεί την πατρίδα σε μια μεγάλη εθνική οπισθοχώρηση, παραβιάζοντας όλες τις “κόκκινες γραμμές” που είχαν χαραχθεί στο πλαίσιο της εθνικής μας στρατηγικής. Γιατί; Για να μπορεί ο κ. Τσίπρας στο τέλος της πολιτικής του καριέρας να προσποιείται τον ειρηνοποιό ηγέτη.
Γράφει ο Λευτέρης Αυγενάκης*
Ακόμη και τώρα, κι ενώ η συμφωνία των Πρεσπών έχει έρθει στο ελληνικό Κοινοβούλιο και συζητείται με διαδικασία-εξπρές, η κυβέρνηση αποδεικνύεται, για μια ακόμη φορά, ανεύθυνη. Ακόμη και τώρα, η κυβέρνηση δεν έχει φέρει στη Βουλή το αναθεωρημένο σύνταγμα των Σκοπίων, ούτε το προοίμιό του. Οι βουλευτές, δηλαδή, καλούνται να τοποθετηθούν για ένα εξαιρετικά κρίσιμο εθνικό ζήτημα που θα διαμορφώσει το μέλλον της χώρας, αλλά και νέες ισορροπίες στην περιοχή, μόνον επί των τροπολογιών, χωρίς καν να έχουν γνώση του συντάγματος της γείτονος.
Γιατί όμως η συμφωνία είναι επιζήμια; Διότι δεσμεύει την Ελλάδα σε αναγνώριση για πρώτη φορά “μακεδονικής” εθνότητας, γλώσσας και ταυτότητας. Καμία άλλη ελληνική κυβέρνηση δεν είχε αποδεχτεί κάτι τέτοιο.
Αναλυτικότερα, το ισοζύγιο κερδών και ζημιών είναι συντριπτικό σε βάρος της Ελλάδας.
Με τη συμφωνία αυτή τα Σκόπια εξασφαλίζουν:
α) Την αναγνώριση εκ μέρους της Ελλάδας ότι οι πολίτες τους θα ονομάζονται “Μακεδόνες/πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας”.
Γιατί η συμφωνία είναι επιζήμια; Διότι δεσμεύει την Ελλάδα σε αναγνώριση για πρώτη φορά “μακεδονικής” εθνότητας, γλώσσας και ταυτότητας. Καμία άλλη ελληνική κυβέρνηση δεν είχε αποδεχτεί κάτι τέτοιο...
β) Τη χρήση του όρου nationality (που μεταφράζεται και ως ιθαγένεια και ως εθνικότητα), αντί αυτή του όρου citizenship (που αποδίδει καλύτερα την έννοια της σχέσης του πολίτη με το κράτος).
γ) Την αναγνώριση της γλώσσας ως “μακεδονικής”.
δ) Την αναγνώριση από την Ελλάδα και ελευθερία χρήσης των ακρωνύμιων MK και MKD (“Makedonija”) αντί ΝΜ ή ΝΜΚ (North Macedonia).
ε) Την αναγνώριση “μακεδονικής” ταυτότητας μέσω της επαναλαμβανόμενης αναφοράς αυτής στο σύνταγμα των Σκοπίων.
στ) Δεν υπάρχει πουθενά μια ξεκάθαρη αναφορά στην ελληνική Μακεδονία (Η συμφωνία αναφέρεται «σε βόρεια περιοχή του Α Μέρους»).
ζ) Την αναγνώριση και την ενίσχυση του αφηγήματος περί εθνικής “μακεδονικής” ταυτότητας (με εξαίρεση μόνο της ελληνικής αρχαίας ιστορίας).
η) Την έναρξη της διαδικασίας για την ένταξη στο ΝΑΤΟ με την ολοκλήρωση της συνταγματικής αναθεώρησης, άσχετα από το εάν κυρωθεί η συμφωνία ή όχι (Μέρος 1, Άρθρο 2, παρ. 4β (i) και (ii)).
θ) Τη δυνατότητα έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων στην Ε.Ε. (Μέρος 1, Άρθρο 2, παρ. 4α).
ι) Τη δέσμευση της Ελλάδας να μην αντιταχθεί όχι μόνο στην υποψηφιότητα, αλλά και στην ένταξη της “Βόρειας Μακεδονίας” σε διεθνείς οργανισμούς χωρίς οποιαδήποτε άλλη προϋπόθεση. Δηλαδή ακόμα και αν τα Σκόπια δεν πληρούν τα κριτήρια ένταξης (Μέρος 1, Άρθρο 2, παρ. 1).
ια) Τη συζήτηση για χρήση εμπορικών ονομασιών, σημάτων και επωνυμιών.
ιβ) Τη σύσταση διεπιστημονικής επιτροπής, η οποία θα εξετάσει τον τρόπο διδασκαλίας της ιστορίας και των δύο χωρών ώστε να αρθούν οι αλυτρωτικές αναφορές. Πρόκειται για έμμεση αλλά σαφή παραδοχή ότι και η Ελλάδα τρέφει και εκείνη αλυτρωτικές βλέψεις εναντίον των Σκοπίων!
Επί 28 ολόκληρα χρόνια, όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις επιδίωκαν και προσπάθησαν να επιτύχουν μια ειλικρινή συμφωνία με τα Σκόπια, αμοιβαία αποδεκτή που να διασφαλίζει ισότιμες σχέσεις αρμονικής συνεργασίας και καλής γειτονίας. Όχι μια οποιαδήποτε λύση. Ο κ. Τσίπρας, τυφλωμένος από την εξουσία, έκανε ό,τι κανένας άλλος πρωθυπουργός δε διανοήθηκε ποτέ.
Και ποιες ήταν οι τρεις “κόκκινες γραμμές” που ο κ. Τσίπρας παραβίασε;
α. Να μην “κερδίσει” οποιοσδήποτε άλλος τη δυνατότητα να μονοπωλεί την ταυτότητα της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας.
β. Να μην μπορεί οποιαδήποτε άλλη χώρα να εμφανιστεί σαν νόμιμος ή νομιμοφανής διεκδικητής της πολιτιστικής και της εδαφικής υπόστασης της Μακεδονίας, που αποτελεί τμήμα της ελληνικής επικράτειας.
γ. Να μη διαμορφωθούν προϋποθέσεις έγερσης ζητήματος ή δημιουργίας δήθεν “μακεδονικής” μειονότητας στην Ελλάδα.
Δηλαδή, το ισοζύγιο κερδών και ζημιών είναι συντριπτικό σε βάρος της Ελλάδας.
Ο κ. Τσίπρας μπορεί να καταπατά διαδικασίες και θεσμούς για να παραμένει λίγο ακόμα στην αγαπημένη του καρέκλα. Μπορεί να πετάει ληγμένα χημικά σε παιδιά και ηλικιωμένους, μπορεί να “εξαγοράζει” βουλευτές, να συγκαλύπτει σκάνδαλα και να μοιράζει οφίκια. Δεν μπορεί, όμως, να υποθηκεύει το μέλλον της χώρας, δεν μπορεί να πουλά την Ιστορία και να απαξιώνει τους αγώνες και τη θυσία των προγόνων μας.
Δυστυχώς, η κυβέρνηση δένει χειροπόδαρα τη χώρα. Η συμφωνία δεσμεύει αμετάκλητα τη χώρα και αποτελεί θερμοκήπιο για την ανάπτυξη εθνικισμού και αλυτρωτισμού.
* Ο κ. Λευτέρης Αυγενάκης είναι γραμματέας Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας και βουλευτής Ηρακλείου.
