Αυτοί οι άνθρωποι που ως βασική προτεραιότητα έχουν τη σωτηρία των παιδιών τους, που δίνουν τη σκληρή μάχη με τον καρκίνο. Θέλω μέσα από την καρδιά μου να αφιερώσω λίγα λόγια σε δύο γονείς που με τίμησαν με την παρουσία τους στην εκπομπή “Ώρα Αιχμής”, δύο γονείς που, παρά τον μεγάλο “Γολγοθά” που ανέβαιναν και ανεβαίνουν μαζί με τα παιδιά τους, μίλησαν με δύναμη ψυχής για τον δικό τους αγώνα, που εμένα προσωπικά με έκαναν να δω τη ζωή με διαφορετικό μάτι και να κατανοήσω - όσο αυτό είναι εφικτό - τον δικό τους αγώνα.
Η μάνα Μαρία έχασε το Μανολάκι της από μια επιθετική μορφή καρκίνου και είδε όλο τον κόσμο της να καταρρέει. Ο μικρός Μανόλης όμως τη δίδαξε, αλλά δίδαξε και σε όλους εμάς ότι κάθε αγώνας δεν έχει πάντα και αίσια έκβαση. Στο πρόσωπο αυτής της μάνας θα μπορούσε να είναι καθένας από εμάς, θα μπορούσε να ήταν το δικό μας παιδί. Η Μαρία με έκανε να κατανοήσω, όσο μπορώ, ότι μπορεί η ψυχή της να είναι λαβωμένη μέχρι να κλείσει τα μάτια της, όμως πρέπει να συνεχίσει να παλεύει για το άλλο της παιδί και την οικογένειά της και αυτό κάνει, γιατί η ίδια η ζωή την έκανε να παλεύει για να μάθουμε όλοι εμείς πόσο σπουδαία μάνα είναι, με τον μικρό Μανολάκι να είναι πραγματικά υπερήφανος από ’κει ψηλά που βρίσκεται για τη μάνα του.
Με συγκλόνισε όμως και ο Μιχάλης, ένας πατέρας που μαζί με τη σύζυγό του στέκονται στο πλευρό του μικρού Γιώργου, που παλεύει με το... καλημέρα της ζωής του με τον καρκίνο. Ο Μιχάλης, ένας πατέρας-σύμβολο, που μαζί με τη Μαρία εκπροσωπούν όλα αυτά τα παιδιά αλλά και τις οικογένειές τους, που παλεύουν. Είμαι σίγουρος πως κι εγώ, όπως όλοι μας, θα επιστρέψουμε στα προβλήματά μας ή σε θέματα που έχουμε βαφτίσει... προβλήματα. Όμως, αν είχαμε τη δυνατότητα να δούμε την καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων και κυρίως των μικρών παιδιών που παλεύουν με τον καρκίνο, ίσως να εκτιμούσαμε περισσότερο την υγεία, την αγάπη, τη φιλία, τη δουλειά μας και κυρίως την ίδια τη ζωή.
Ας προσευχηθούμε για όλους αυτούς τους ανθρώπους και ας σκεφτούμε ότι η ζωή δεν είναι πάντα δεδομένη. Μιχάλη και Μαρία, σας ευχαριστώ γιατί μου δώσατε τη δυνατότητα να γνωρίσω δύο σπουδαίους, τεράστιους ανθρώπους.
