Εκλογές... όποτε θέλει ο Τσίπρας

Απόψεις
Εκλογές... όποτε θέλει ο Τσίπρας

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Αλέξης Τσίπρας διαβεβαίωσε από το βήμα της Βουλής ότι θα πάει σε εκλογές το φθινόπωρο

Οι φλόγες της μεγάλης διαμάχης “μνημόνιο-αντιμνημόνιο” έχουν σβήσει ήδη από το 2015, όταν η κυβέρνηση (πλέον) ΣΥΡΙΖΑ παρεούλα με τα κόμματα κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς ψήφισαν όλοι μαζί το τρίτο μνημόνιο, παραδίδοντας εχέγγυα νομιμοφροσύνης στους δανειστές της χώρας (και όχι μόνο σε αυτούς, φυσικά).

Οι τελευταίες λίγες σπίθες αυτής της μεγάλης διαπάλης έσβησαν με το επίσημο τέλος της “μνημονιακής εποχής” (και την έναρξη της... μεταμνημονιακής, που είναι μια άλλη μνημονιακή εποχή... αλλά αυτή είναι μια διαφορετική συζήτηση που δεν έχει χώρο σε τούτη την ανάλυση).

Ο ΣΥΡΙΖΑ εντάχθηκε στο “νομιμόφρων” στρατόπεδο και έγινε ένα ακόμη αστικό κόμμα, που εφαρμόζει μνημόνια και γενικώς τις πολιτικές που καταρτίζονται στα γνωστά κέντρα και παράκεντρα εξουσίας... εντός και (κυρίως) εκτός Ελλάδας. Ακύρωσε με τον τρόπο αυτό το “οπλοστάσιο” επιχειρημάτων της αντιπολίτευσης, το οποίο πριν από το 2015 και κατά το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα είναι “αριστερό” ή... κομμουνιστικό (γελάνε και οι πέτρες) και ότι θέτει σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή προοπτική και την οικονομική σταθερότητα.

Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ όχι απλώς δεν είναι τίποτε απ' όλα αυτά, αλλά αντίθετα ήταν - κατά γενική ομολογία των Ευρωπαίων - το κόμμα που εφάρμοσε με περισσότερο ενθουσιασμό και συνέπεια τις μνημονιακές πολιτικές και δεν προσπάθησε με “πονηριές” να ακυρώσει μνημονιακές υποχρεώσεις.

Οπότε ο ευρύτερος οικονομικός τομέας σταμάτησε να είναι χώρος αντιπαράθεσης και μόνο ορισμένες μικρολεπτομέρειες (λ.χ. ποιος στηρίζει με περισσότερο ενθουσιασμό την επιχειρηματικότητα, ποιος επιθυμεί να προσφέρει περισσότερες “ευκολίες” στο κεφάλαιο, ποιος είναι πιο καλός υπηρέτης των μεγάλων συμφερόντων κ.λπ.) διαφοροποιούσαν ελαφρώς ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία. Όχι αρκετά για να στηρίξει κανείς μια ουσιώδη, μαχητική αντιπολίτευση.

Για τον λόγο αυτό, άλλωστε, τα πρώτα τρία χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, οι κύριοι άξονες της αντιπολίτευσης της Ν.Δ. ήταν επιεικώς... για γέλια: ο Μαδούρο, τα... Εξάρχεια, ο “Ρουβίκωνας” και διάφορα άλλα θέματα της αυτής σοβαρότητας, που μάλλον δεν απασχολούσαν κανέναν.

Οπότε ήρθε ως “μάννα εξ ουρανού” για τη Ν.Δ. η “υποχρέωση” που ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ έναντι των “υψηλών προστατών” της χώρας, να “τα βρει” με την ΠΓΔΜ (πλέον “Βόρεια Μακεδονία”) ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την ένταξη του γειτονικού κρατιδίου στο ΝΑΤΟ και τους υπόλοιπους μηχανισμούς της Δύσης (Ε.Ε. κ.λπ.). Επιτέλους, μετά από τρία και πλέον χρόνια, η αξιωματική αντιπολίτευση βρήκε ένα θέμα στο οποίο θα μπορούσε να διαφοροποιηθεί, τουλάχιστον σε επίπεδο ρητορικής, πλήρως από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ! Και για τον λόγο αυτό στήριξε ολόκληρο το αντιπολιτευτικό της οικοδόμημα στο ονοματολογικό.

ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝ.ΕΛ. και ψήφος εμπιστοσύνης

Η Ν.Δ. δεν ήταν το μοναδικό κόμμα που πόνταρε στο “μακεδονικό”. Και το ΚΙΝ.ΑΛ. ακολούθησε (με την κεκτημένη ταχύτητα της ανάγκης να δείξει ότι... δεν είναι ίδιοι με τον ΣΥΡΙΖΑ) και φυσικά οι ΑΝ.ΕΛ., που θέλησαν να διαψεύσουν όλους όσοι τους θεωρούν πολιτικά τελειωμένους, καβαλώντας το άτι του μακεδονομάχου και καλπάζοντας... σε νέες δόξες. Έτσι κάπως σχεδιάστηκε η “ανταρσία” του Πάνου Καμμένου. Κάποιοι θεωρούσαν, όταν έγινε φανερό ότι ο Πάνος Καμμένος θα “τραβούσε στα άκρα” (εντός ή εκτός εισαγωγικών, διαλέξτε) την αντιπαράθεσή του με τον κυβερνητικό εταίρο του για το θέμα της συμφωνίας των Πρεσπών, ότι το “σχέδιο” ήταν ο Αλέξης Τσίπρας να πάει σε εκλογές τώρα, πριν από την κύρωση της συμφωνίας.

Ένα τέτοιο σενάριο θα αποτελούσε... τον απόλυτο εφιάλτη του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Ν.Δ. Διότι τώρα μπορεί (εκ του ασφαλούς) να λέει ότι δε θα περνούσε τη συμφωνία αν ήταν στο χέρι του, αλλά σε περίπτωση που κυβέρνηση Ν.Δ. καλούνταν να το κάνει... οι εξωτερικές πιέσεις (από ΗΠΑ και Γερμανία) θα ήταν πραγματικά ασφυκτικές και θα ήταν πολύ δύσκολο να τις αγνοήσει. Αλλά αν περνούσε τη συμφωνία, στην αντίθεση με την οποία είχε βασίσει όλη την αντιπολιτευτική της δυναμική, θα κινδύνευε με άμεση διάλυση.

Πραγματικά εφιαλτικό σενάριο, το οποίο δεν ευοδώθηκε, μάλλον διότι οι ΗΠΑ και η Γερμανία δε θα ήθελαν μια διαλυμένη Ν.Δ. Οπότε ακόμη και αν ο Αλ. Τσίπρας ήθελε να παίξει αυτό το “προχωρημένο” σενάριο “δεξιάς παρένθεσης” (κατά το - αποτυχημένο - σενάριο “αριστερής παρένθεσης” του Σαμαρά), δε θα του το επέτρεπαν οι υπερατλαντικοί φίλοι και σύμμαχοί του.

Το ότι η Ν.Δ. δεν πήγε παρά τις προκλήσεις σε πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης δείχνει ότι παρ’ όλα όσα αναφέραμε ήδη, δεν ήταν εντελώς πεπεισμένοι στην Πειραιώς ότι ο Τσίπρας δε θα έκανε... του κεφαλιού του και θα άφηνε την κυβέρνησή του να καταψηφιστεί.

Ωστόσο... δεν ήταν αυτό το σχέδιο. Οι “πρόθυμοι” για να σώσουν το κυβερνητικό καράβι, που έμπαζε νερά, βρέθηκαν από τη δεξαμενή των (κατά τα άλλα... αποχωρησάντων από την κυβέρνηση) ΑΝ.ΕΛ., των ανεξάρτητων και... το Ποτάμι. Με τον Σπύρο Δανέλλη, τον “κύριο 151”, να γίνεται το πρόσωπο των ημερών. Και ο Αλέξης Τσίπρας συνεχίζει να κυβερνά τη χώρα, με στόχο να πάει σε εκλογές σε προσφορότερο πολιτικά χρόνο.

Πότε οι εκλογές;

Το ερώτημα βεβαίως προκύπτει αβίαστα: Πότε θα αποφασίσει να στήσει τις κάλπες; Έχει το μαχαίρι, έχει και το καρπούζι ο πρωθυπουργός. Η συμφωνία των Πρεσπών, έτσι ή αλλιώς, θα περάσει. Είτε με τις θετικές ψήφους των τριών του Ποταμιού, είτε με την αποχή τους (του ενός, γιατί οι άλλοι δύο... θα ψηφίσουν). Στη δεύτερη περίπτωση θα υπάρξει ένα μίνι πολιτικό πρόβλημα, αφού η συμφωνία ναι μεν θα έχει περάσει με την απόλυτη πλειοψηφία των παρόντων, αλλά... όχι της Βουλής. Ένα θέμα πάνω στο οποίο μπορεί να “πατήσει” μελλοντική αμφισβήτηση (όχι όμως και ακύρωση) της συμφωνίας και σίγουρα θα εκμεταλλευτεί πολιτικά η Ν.Δ. στον δρόμο για τις εκλογές.

Το ζήτημα λοιπόν είναι πότε θα στηθούν οι κάλπες για τις εθνικές εκλογές. Καθώς τον Μάη έχουμε τις διπλές εκλογές - αυτοδιοικητικές και Ευρωβουλής - θεωρείτο λογικό (και ακόμη ισχύει) ότι η κυβέρνηση θα προτιμούσε να πάει σε αναμέτρηση για το εθνικό Κοινοβούλιο, δίχως να έχει το “βάρος” ενός αρνητικού αποτελέσματος. Αφού οι δύο αναμετρήσεις είναι ευκαιρία για τους ψηφοφόρους, ακόμη κι εκείνους που θα σκέφτονταν στις εθνικές να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, να εκφράσουν την αποδοκιμασία τους για πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής, “μαυρίζοντας” το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα.

Θα είχε λοιπόν μια λογική η κυβέρνηση να πάει σε εκλογές πριν από τις κάλπες του Μαΐου. Τριπλές κάλπες θα πρέπει να αποκλειστούν, τόσο για πρακτικούς όσο και για πολιτικούς λόγους.

Βεβαίως είναι αναγκαίο να προλάβει να περάσει και μια σειρά από σημαντικά θέματα, τα οποία θα έχουν κομβικό ρόλο στην προεκλογική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ. Ζητήματα όπως η αύξηση του κατώτατου μισθού, η καθιέρωση της διάδοχης κατάστασης του νόμου Κατσέλη και η νέα ρύθμιση για τους οφειλέτες του Δημοσίου είναι απολύτως απαραίτητο να έχουν ολοκληρωθεί πριν από τις εκλογές.

Ο Αλέξης Τσίπρας διαβεβαίωνε από το βήμα της Βουλής ότι θα πάει σε εκλογές το φθινόπωρο. Και τελικά ίσως να αιφνιδιάσει τους πάντες και... να κάνει ακριβώς αυτό. Υπάρχει ακόμη ένα περιθώριο, αλλά εφόσον δεν προκηρυχθούν εκλογές αμέσως μετά την κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών, μάλλον θα περιμένουμε μέχρι τον Οκτώβριο για να δούμε τις κάλπες των εθνικών εκλογών.

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News