Οι αυτοδιοικητικές εκλογές πλησιάζουν. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάσει στη χρονική συγκυρία που βρισκόμαστε η επιλογή των υποψηφίων που θα διεκδικήσουν την ηγεσία στην Τοπική και Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση. Πριν λίγο καιρό, ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα του Νάσου Ηλιόπουλου, ο οποίος κατεβαίνει στον Δήμο Αθηναίων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ τον πρότεινε ως τον πλέον κατάλληλο για να διεκδικήσει τη συγκεκριμένη θέση. Εάν κάποιος πληκτρολογήσει το ονοματεπώνυμό του στο ίντερνετ, θα διαβάσει τα εξής πράγματα που συγκροτούν το βιογραφικό του.
«Το 2002 έγινε μέλος της Νεολαίας Συνασπισμού και από το 2010 ως το 2013 διετέλεσε γραμματέας του Κεντρικού Συμβουλίου της οργάνωσης. Το 2014 εξελέγη περιφερειακός σύμβουλος Αττικής με τον συνδυασμό “Δύναμη Ζωής” της Ρένας Δούρου. Στις εκλογές του 2015 ήταν υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Α' Αθηνών.
Είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Εκτελεστικού Συμβουλίου της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.
Στις 11 Νοεμβρίου 2016 ανέλαβε ειδικός γραμματέας του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας. Από τις 28 Φεβρουαρίου 2018 είναι υφυπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.
Στις 21 Δεκεμβρίου 2018 ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά του για τη δημαρχία της Αθήνας», αναφέρει το Wikipedia.gr.
Είναι ένα πολύ καλό πολιτικό βιογραφικό, αλλά για άλλη μια φορά φαίνεται πως το πολιτικό σύστημα δείχνει ανίκανο να αλλάξει νοοτροπία και κουλτούρα. Ο κ. Ηλιόπουλος, χωρίς να τον γνωρίζω προσωπικά, είναι παιδί του κομματικού σωλήνα. Είναι ένας άνθρωπος που γεννήθηκε στα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ. Και εύλογα θα μου θέσετε το ερώτημα: Είναι αρνητικό το συγκεκριμένο στοιχείο;
Ασφαλώς και δεν είναι. Αλλά τα άτομα που καταθέτουν επισήμως την υποψηφιότητά τους πρέπει να είναι πρόσωπα με κοινωνικό και εργασιακό αποτύπωμα. Οφείλουν να έχουν εργαστεί τουλάχιστον μια δεκαετία στην αγορά εργασίας. Να έχουν νιώσει στο πετσί τους, όπως λέει ο ελληνικός λαός, τι σημαίνει να λαμβάνεις 500 ευρώ και να είσαι δέσμιος μιας κυβερνητικής πολιτικής η οποία σου θίγει τα συμφέροντα για ένα διάστημα μιας οκταετίας. Πρέπει να σταματήσουν να λειτουργούν τα παραρτήματα ανάδειξης νέων μελών μέσα από κομματικές νεολαίες. Ο κόσμος έχει ανάγκη από άτομα που θα προσφέρουν έμπρακτα στην κοινωνική ζωή.
Και προσέξτε, δεν είναι μόνο ο κ. Ηλιόπουλος. Είναι και πολλά άλλα άτομα που έχουν πλούσιο πολιτικό βιογραφικό, αλλά κανένα κοινωνικό αποτύπωμα. Εάν κάτι πρέπει να μας δίδαξε η οικονομική κρίση, είναι το μάθημα της αλλαγής νοοτροπίας σε κάποια βασικά πράγματα. Τα παιδιά του κομματικού σωλήνα δεν έχουν θέση στο πολιτικό σύστημα. Και αυτό συνιστά μια βασική προϋπόθεση για τον θεσμικό εκσυγχρονισμό του πολιτικού συστήματος.
* Ο Νίκος Κοσμαδάκης είναι πολιτικός επιστήμονας ([email protected]).
