Στον αστερισμό της αστειότητας αλλά και των υποσχέσεων χωρίς αντίκρισμα... Τελικά πώς μετριέται αλλά και με ποια δεδομένα εκτιμάται η αξιοπιστία σε αυτό τον τόπο; Τις τελευταίες μέρες παρατηρούμε πολλές εκπαιδευτικές κοινότητες ανά την Κρήτη να βρίσκονται στον δρόμο, με σημείο αναφοράς ανοικτά ζητήματα που θέτουν σε κίνδυνο το ίδιο το κύρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Παρά τις διαβεβαιώσεις για το πολύπαθο Καπετανάκειo από τη δημοτική Αρχή του Ηρακλείου, το σχολείο, που “έβγαλε” τον σπουδαίο Νίκο Καζαντζάκη, εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται ως ένα σύγχρονο “γεφύρι της Άρτας”. Τελικά μέχρι πού μπορεί να φτάσει το μέγεθος των λόγων αυτών που αποφασίζουν, και μάλιστα με φόντο εκατοντάδες μαθητές, εκπαιδευτικούς αλλά και τους γονείς τους; Νομίζω ότι απαιτείται περισσότερη σοβαρότητα, όταν δυστυχώς ακόμα και για τους μαθητές μιας πόλης που ξεπερνά τους 200 χιλιάδες κατοίκους το αυτονόητο δεν είναι και δεδομένο.
Επιτέλους ας κοιτάξουν αυτοί που πρέπει τους μαθητές στα μάτια και ας τους πουν την αλήθεια. Άλλη λύση σίγουρα δεν υπάρχει, με αφορμή το σημείο στο οποίο έχει φτάσει το αδιέξοδο για τη σχολική κοινότητα στο πολύπαθο πλέον Καπετανάκειο.
Την ίδια ώρα, στο υπουργείο Παιδείας βλέπουν μόνο αριθμούς. Λιγότερα, λέει, φέτος τα σχολικά κενά σε σχέση με πέρυσι, όμως αυτό μάλλον δεν το κατανοούν οι σχολικές κοινότητες του Μυλοποτάμου, που βλέπουν τους εκπαιδευτικούς με τα κιάλια. Στο Λύκειο του Περάματος η εκπαιδευτική διαδικασία υπολειτουργεί, με τους μαθητές κάποιες μέρες να μην κάνουν περισσότερες από τρεις ώρες μάθημα. Παρόμοιο το πρόβλημα και στο ΕΠΑ.Λ. του Γαράζου.
Τελικά στην Ελλάδα του 2018 ποιοι είναι αυτοί που χωρίζουν τους μαθητές σε δύο κατηγορίες; Πρέπει επιτέλους να κατανοήσουν στο υπουργείο Παιδείας ότι έστω και ένα σχολείο να έχει κενά αυτό είναι αρκετό για να χαρακτηριστεί πρόβλημα. Δυστυχώς σε αυτό τον τόπο τιμωρούνται πολλές φορές μαθητές από ορισμένα σχολεία επειδή δε βρίσκονται στην “καρδιά” μεγάλων αστικών κέντρων της χώρας.
Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι αυτοί που πρέπει θα ακούσουν και θα πράξουν ανάλογα, γιατί και η λύση των εκπαιδευτικών προβλημάτων κάποιες φορές “πνίγεται” στις... δάφνες της επιτυχίας ορισμένων που βλέπουν τα σχολεία αλλά και τους μαθητές σαν αριθμό. Στη λογική της καρέκλας θυσιάζεται ακόμα και η μάθηση...
