Ημέρα-ορόσημο της σχολικής πορείας και ισχυρή ανάμνηση της μετέπειτα ζωής τους. Συστατικά της ο αγιασμός με τις μυρωδιές του βασιλικού, η αγωνία για το πρόσωπο του δασκάλου που θα καθοδηγήσει τα πρώτα σχολικά τους βήματα, οι ευχές για καλή χρονιά, και η περηφάνια των συνοδών τους στην “πρεμιέρα” τους.
Γράφει η Αθηνά Σπανάκη-Κοχιαδάκη
Ιδρωμένα ή... χαλαρά, σήμερα κλέβουν τις εντυπώσεις, και τους εύχομαι ολόψυχα μια σχολική χρονιά γεμάτη καρπούς μάθησης, και πρόοδο με την τρυφερότητα που ταιριάζει στην ηλικία τους!
Έχουν άγχος
Και, όμως, έχουν άγχος! Για τα περισσότερα παιδιά του Δημοτικού και του Γυμνασίου η επιστροφή στη σχολική πραγματικότητα γίνεται με αγωνία, ψυχική κατάσταση που δε συμβαδίζει με την ηλικία τους, ούτε δικαιολογεί ο εκ των πραγμάτων περιορισμός των ατομικών παιχνιδιών, ασχολιών ή του ελεύθερου χρόνου τους. Είναι το άγχος τους αντανάκλαση του άγχους των γονιών ή, μήπως, αντανακλαστικό της διάρθρωσης του εκπαιδευτικού συστήματος;
Η σχολική κοινότητα οφείλει στο σύνολό της - υπουργείο Παιδείας, εκπαιδευτικό προσωπικό, γονείς και οι ίδιοι μαθητές - να σκύψει με σοβαρότητα πάνω στο θέμα. Ίσως είναι η επιτομή των προβλημάτων που όλοι αναγνωρίζουμε σε αυτήν. Θέλουμε σχολείο-τόπο γνώσης, χώρο δημιουργίας που να προκαλεί ελκυστικούς συνειρμούς στους μαθητές, ένα σχολείο-μαγνήτη για τις δεξιότητες των παιδιών, ένα σχολείο που να οδηγεί στην αγάπη της γνώσης και της αυτογνωσίας. Εάν το αισθάνονται πρόβλημα που τους καταπιέζει και πρέπει να αμυνθούν, παράγοντα άγχους στην ημέρα τους, τότε έχει αποτύχει...
Τα κενά
«Δράξασθε παιδείας» έλεγε ο Αδαμάντιος Κοραής, και μέσω του εκδοτικού του έργου φώτισε και προπαρασκεύασε πνευματικά το υπόδουλο Γένος των Ελλήνων. «Δράξασθε παιδείας», μια προσταγή που δίνει διαχρονικά τη βάση για κοινωνίες που κυβερνώνται με τις αρχές του κράτους δικαίου.
Η ελληνική παιδεία, και φέτος, βρίσκεται αντιμέτωπη με τα διαχρονικά κενά της, τις τεράστιες ελλείψεις εκπαιδευτικού προσωπικού στα δημόσια σχολεία της χώρας. Τα κενά στην πρωτοβάθμια και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση υπολογίζονται σε 23.000 με 24.000. Ο κλάδος των εκπαιδευτικών διεκδικεί μόνιμους διορισμούς και όλοι αντιλαμβάνονται ότι αυτό είναι η μόνη επαρκής και βιώσιμη λύση.
Δεν είναι μόνο το ζήτημα της κάλυψης των πάγιων αναγκών στην εκπαίδευση, αλλά και η διευθέτηση ενός κοινωνικού ζητήματος, η αποκατάσταση της τάξης των αναπληρωτών, δασκάλων και καθηγητών, που βλέπουν για χρόνια τη ζωή τους μετέωρη, διακεκομμένη από περιοχή σε περιοχή όπου αναλαμβάνουν υπηρεσία, μια διαρκής μετακίνηση που δεν τους επιτρέπει να οργανώσουν οικογενειακή και κοινωνική ζωή.
Φέτος, το υπουργείο Παιδείας έσπευσε να θριαμβολογήσει για τον μεγάλο αριθμό αναπληρωτών καθηγητών που προσέλαβε σε πρώτη φάση. Ωστόσο, τα κενά στην Περιφερειακή Ενότητα του Ηρακλείου παραμένουν σε μεγάλο μέγεθος και καλύφθηκαν μόνο κατά 30%, με τα περισσότερα να καταγράφονται στην περιφέρεια, τις Μοίρες και το Τυμπάκι. Η παιδεία είναι μια υψηλή πτήση, στην οποία τα κενά πρέπει να αποφεύγονται...
Παιδικοί σταθμοί
Μόλις λίγες μέρες πριν μας απασχόλησε το φιάσκο των παιδικών σταθμών, με την κυνική ομολογία της κυβέρνησης για τα 35 χιλιάδες παιδιά που μένουν εκτός προγράμματος, ενώ πέρυσι ο αντίστοιχος αριθμός ήταν 10 χιλιάδες. Αυτό, από μόνο του, ακυρώνει το αφήγημά της για προστασία των αδύναμων και προβάλλει με τον πιο δραματικό τρόπο ότι η άγρια φορολογία της μεσαίας τάξης δε συνοδεύεται με στοιχειώδεις υπηρεσίες κοινωνικής ωφέλειας. Χιλιάδες νέα ζευγάρια βρίσκονται σε αδιέξοδο αναζητώντας μάταια μια θέση στους βρεφικούς και τους παιδικούς σταθμούς. Ένα τεράστιο κενό, μια μαύρη τρύπα στο κέντρο του κοινωνικού μας ιστού.
Για το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας η προσχολική αγωγή είναι αδιαπραγμάτευτη. Δεσμευόμαστε προγραμματικά ότι κανένα παιδί δε θα μείνει εκτός βρεφονηπιακών δομών.
Στο Πανεπιστήμιο
Γνωστές είναι οι προγραμματικές θέσεις της Ν.Δ για τη σχολική εκπαίδευση και τα πανεπιστήμιά μας. Ξεχωρίζω τη δέσμευσή μας για τη διεύρυνση του αριθμού των πρότυπων σχολείων, με την ίδρυση τουλάχιστον ενός σε κάθε νομό της χώρας, και κυρίως σε περιοχές με χαμηλό οικονομικό προφίλ.
Για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, δεν αρκεί μόνο να ανακοπεί η φοιτητική μετανάστευση. Η χώρα μας μπορεί να εξελιχθεί σε περιφερειακό εκπαιδευτικό κέντρο προσελκύοντας φοιτητές απ' όλο τον κόσμο, και αυτό θα γίνει μόνο εάν αρθούν οι οπισθοδρομικές αντιδράσεις και ανοίξει ο δρόμος για τη θεσμοθέτηση ιδιωτικών πανεπιστημίων που θα λειτουργούν, όχι εις βάρος του δημόσιου πανεπιστημίου, αλλά προσθετικά, με στόχο να καταστεί η χώρα εκπαιδευτικός πόλος. Σε αυτό το πλαίσιο και τα δημόσια πανεπιστήμια μπορούν να συμμετέχουν ενεργητικά με την αύξηση των ξενόγλωσσων προγραμμάτων τους και σε υγιή ανταγωνισμό με τα ιδιωτικά.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο θεμέλιο ή, αντίστροφα, μεγαλύτερη νάρκη από την παιδεία για την πολιτεία, τη δημόσια ζωή, το έθνος. Γι’ αυτό δε χρειάζονται πυροτεχνήματα και νευρικές συχνές αλλαγές. Η συγκρότηση ενός εθνικού εκπαιδευτικού οράματος, που θα εκτείνεται απ’ την προσχολική αγωγή έως τα πανεπιστήμια, είναι δείγμα υψηλής πολιτικής, και θα πρέπει να εφάπτεται με την ελληνική πραγματικότητα και να αποδίδει άριστους επαγγελματίες και, καταρχήν, πολίτες.
