Ο πρόσφατος κυβερνητικός ανασχηματισμός με μεταγραφικό “άρωμα” από τη λεγόμενη “καραμανλική” Ν.Δ. και το έντονο “φλερτ” με πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αλλά και με ένα τμήμα από το Ποτάμι, καθώς και οι οργανωτικές αλλαγές στον ΣΥΡΙΖΑ υπηρετούν έναν ενιαίο σχεδιασμό, με πολλαπλούς στόχους.
Γράφει ο Μανόλης Συντυχάκης*
Επιτρέπει στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. να διαμορφώσει την εικόνα μιας υποτιθέμενης “νέας εποχής”, μετά και το τυπικό τέλος του τρίτου μνημονίου, όπου το χαρακτηριστικό της είναι η διαμόρφωση μιας “πλατιάς προοδευτικής συμμαχίας” με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, που θα εφαρμόσει δήθεν φιλολαϊκές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, στο έδαφος του «δημοσιονομικού χώρου» που αφήνουν τα ματωμένα πλεονάσματα. Αυτό είναι το νέο αφήγημα-απάτη του ΣΥΡΙΖΑ, που φυσικά εγκρίνουν τα αστικά επιτελεία, ο ΣΕΒ, τα ανδρείκελα της Ε.Ε. και οι ΗΠΑ, αφού τους βγάζει όλη τη βρόμικη δουλειά καλύτερα από τη Ν.Δ.
Αυτή η “νέα εποχή” αποτελεί στην πραγματικότητα συνέχεια της προηγούμενης και περιλαμβάνει πλήθος από αντιλαϊκές δεσμεύσεις, διατήρηση όλου του αντεργατικού πλαισίου, των 700 και πλέον μνημονιακών νόμων, και ακόμη μεγαλύτερης επίθεσης στα εργατικά-λαϊκά στρώματα, με κύριο στόχο τη διασφάλιση της “ανταγωνιστικότητας” και της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Ποιος μιλάει για “νέα εποχή”, για αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος και υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων:
Η κυβέρνηση που επί 3,5 χρόνια, πάνω στο ήδη λεηλατημένο εισόδημα από τους προκατόχους της, πρόσθεσε αλλεπάλληλες μειώσεις του αφορολόγητου ορίου και νέα χαράτσια.
Η κυβέρνηση που έχει ήδη ψηφίσει νέα μείωση του αφορολόγητου, ώστε η “δαγκάνα” να “πιάνει” ακόμα και τα ψίχουλα του κατώτατου μισθού.
Η κυβέρνηση που πρόσθεσε ένα σωρό νέα αντεργατικά χτυπήματα στο απεργιακό δικαίωμα, στην κυριακάτικη αργία, στον χρόνο εργασίας, στο θέμα των ομαδικών απολύσεων κ.ά.
Η κυβέρνηση που απέρριψε με συνοπτικές διαδικασίες ως “ευχολόγιο” και ως “αντισυνταγματική” την πρόταση νόμου 530 συνδικαλιστικών οργανώσεων, που έφερε το ΚΚΕ στη Βουλή, για κατώτερο μισθό 751 ευρώ και κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, μιλά για «επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων» τη στιγμή που απογειώνεται η “ευελιξία” και θέτει σε εφαρμογή μηχανισμούς που βάζουν μόνιμα στην πρέσα της “ανταγωνιστικότητας” και της “παραγωγικότητας” τους μισθούς των εργαζομένων.
Η κυβέρνηση που “υπόσχεται” - εντελώς υποκριτικά - για τη μη εφαρμογή των ψηφισμένων νέων περικοπών στις συντάξεις για το 2019, την ώρα που έχει ήδη συμφωνήσει για μείωση της κρατικής συνταξιοδοτικής δαπάνης κατά 7,8 δισ. ευρώ την επόμενη τριετία και ταυτόχρονα διατηρεί όλες τις περικοπές που έγιναν με τους νόμους των μνημονίων.
Η κυβέρνηση που στέλνει τη “λυπητερή” του ΕΝΦΙΑ, με αύξηση στα λαϊκά νοικοκυριά εξαιτίας της αναπροσαρμογής των αντικειμενικών αξιών και το συνολικό ύψος του φόρου να φτάνει στα 3,2 δισ. ευρώ, με στόχο την είσπραξη 2,65 δισ. ευρώ.
Τίποτα καλό δεν έχει να περιμένει ο λαός, όχι μόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ούτε κι από κανένα άλλο κόμμα που ψήφισε μνημόνια και συναίνεσαν από κοινού - με πρόσχημα την κρίση - στο τσάκισμα του λαϊκού εισοδήματος, οδήγησαν διαχρονικά τον λαό στη φτώχια και συνεχίζουν να υπηρετούν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης για λογαριασμό μιας χούφτας πλουτοκρατών, με συμφωνίες και ματωμένα πλεονάσματα για πολλές δεκαετίες μπροστά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να χαράξει κάλπικες διαχωριστικές γραμμές (“πρόοδος-συντήρηση”, “φως και σκότος”, κ.ά.), για να θολώσει τα νερά και να σκεπάσει τις πομπές του, ενώ κρύβει επιμελώς ότι συμπλέει με τη Ν.Δ. και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα στις επιδιώξεις και τους στόχους των επιχειρηματικών ομίλων.
Η Ν.Δ., σε καθεστώς αμηχανίας, προσπαθεί απεγνωσμένα να αποδείξει ότι θα υπηρετήσει πιο πιστά και πιο ικανά το κεφάλαιο σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ και αυτό την κάνει πιο απροκάλυπτη. Δημόσια ο αρχηγός της, προφανώς για λογαριασμό του κεφαλαίου, δηλώνει εφαρμογή του συστήματος των “τριών πυλώνων”, που αποτελεί στρατηγική της Ε.Ε. και προβλέπει συντάξεις και παροχές πτωχοκομείου από το κράτος, με ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα της ασφάλισης.
Κι ενώ ο βομβαρδισμός στα λαϊκά νοικοκυριά είναι συνεχής και ανηλεής, η κυβέρνηση, χωρίς ντροπή, εξαγγέλλει μέτρα διαχείρισης-ανακύκλωσης της φτώχιας και μερικές ψευτοπαροχές, ως απόδειξη τάχα των προθέσεων να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική.
Από την άλλη, η Ν.Δ. συνεχίζει να προσάπτει στον ΣΥΡΙΖΑ «κομμουνιστικά χαρακτηριστικά», ενώ η πολιτική της είναι ίδια με τη δική του.
Πρόκειται για βολική αντιπαράθεση και για τους δύο. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ διευκολύνεται διότι εμφανίζεται με “αριστερές ιστορικές αναφορές” και παίζει τον “μπαμπούλα της Δεξιάς” και η δε Ν.Δ. επιχειρεί να συσπειρώσει έτσι το δεξιό ακροατήριό της, συμβάλλοντας ταυτόχρονα στην ενίσχυση του αντικομμουνισμού. Και οι δύο προσπαθούν να βάλουν στο στόχαστρο μέσα από αυτή τη διαδικασία το ΚΚΕ και την πολιτική του πρόταση, που αποτελούν αντίπαλο δέος στη στρατηγική του κεφαλαίου.
Η υπηρεσία του ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό σύστημα έχει ιδιαίτερη αξία, αφού επιχειρεί να αναβαπτίσει ως προοδευτική δύναμη τη σοσιαλδημοκρατία, την παλιά γνωστή σοσιαλδημοκρατία των έργων και ημερών του ΠΑΣΟΚ. Το γεγονός ότι αξιοποιεί παλιά φθαρμένα υλικά του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. και των “μνημονιακών κυβερνήσεών” τους, όπως φάνηκε στον πρόσφατο ανασχηματισμό, έχει να κάνει ακριβώς με το ότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δε διαφέρει σε τίποτα από αυτή του “παλιού”, που υποτίθεται ότι αντιπάλευε, και που σήμερα καλεί τον λαό να τον στηρίξει για να μην επιστρέψει! Έχει να κάνει με το γεγονός ότι η “μεταμνημονιακή” περίοδος είναι η συνέχεια της πολιτικής των μνημονίων.
Στη μια τους ή την άλλη εκδοχή, με όσα τρικ, όσο κι αν ανακατέψουν, “κόψουν και μοιράσουν” την τράπουλα του αστικού πολιτικού συστήματος, το παιχνίδι αυτό είναι στημένο στα μέτρα του κεφαλαίου και τα σχέδιά τους είναι εχθρικά στον λαό. Τις παγίδες αυτές οι εργαζόμενοι μπορούν να τις αχρηστέψουν με τη δική τους συμμαχία και πάλη για τα σύγχρονα δικαιώματά τους, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ.
Η παρουσία και δράση του ΚΚΕ μέσα στα χρόνια της κρίσης είναι πολύτιμη παρακαταθήκη, καθώς ήταν το μόνο Κόμμα που στάθηκε δίπλα στον εργάτη, που ούτε στιγμή δεν έβαλε στο ζύγι τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα με την καπιταλιστική κερδοφορία, που κάλεσε τους εργαζόμενους να μη δεχτούν ούτε μια θυσία στο όνομα της διάσωσης των κερδών του κεφαλαίου. Ήταν και είναι το μόνο Κόμμα που μπορεί να κοιτάει στα μάτια τον εργάτη, τον απολυμένο, τον άνεργο, τον απλήρωτο εργαζόμενο, τον φτωχό αγρότη, τον αυτοαπασχολούμενο και μικρό επαγγελματία-έμπορα.
Το ΚΚΕ σε αυτόν το δρόμο συνεχίζει και τώρα που η οικονομία ανακάμπτει, καλώντας τους εργαζόμενους να υψώσουν τη σημαία των σύγχρονων αναγκών τους, να παλέψουν για ανάκτηση των απωλειών που είχαν, να μην υποτάξουν τη ζωή τους στις αντοχές και τους ρυθμούς της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Μόνο το ΚΚΕ καταθέτει στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα την πραγματική διέξοδο από τον φαύλο κύκλο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και κρίσης, γιατί είναι το Κόμμα που βλέπει τη λύση στην κοινωνική ανατροπή, στην κατάκτηση της εργατικής εξουσίας και όχι στη διαχείριση του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος και του κράτους του.
* Ο κ. Μανόλης Συντυχάκης είναι βουλευτής του ΚΚΕ.
