Η παιδικότητα του Αλέξη Τσίπρα

Απόψεις
Η παιδικότητα του Αλέξη Τσίπρα

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Επόμενος σταθμός, μετά την “κάλπικη” Ιθάκη, η συμπρωτεύουσα και η ΔΕΘ, για έναν πρωθυπουργό του οποίου οι περιπέτειες θα ήταν διασκεδαστικές εάν δεν επηρέαζαν τόσο καταφανώς αρνητικά τις προσωπικές τύχες και την εθνική ζωή.

Έτοιμος να σπάσει τον “κουμπαρά”, με αποταμιεύσεις από την αιματηρή υπερφορολόγηση των μικρομεσαίων και τις αντιαναπτυξιακές περικοπές στο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, ο Τσίπρας πιστεύει ότι με παροχές της τελευταίας στιγμής θα προβάλει ως ο Ρομπέν των Δασών της πολιτικής, που αναδεύει την οικονομία εις όφελος των φτωχότερων.

Γράφει η Αθηνά Σπανάκη-Κοχιαδάκη

Όπως και να διαθέσει το επίπλαστο υπερπλεόνασμα, ό,τι και να εξαγγείλει σε εργασιακά, φοροελαφρύνσεις, ΕΝΦΙΑ ή διακανονισμούς οφειλών προς το Δημόσιο, η αλήθεια που θα οδηγήσει εκατομμύρια ψηφοφόρων να τον περιορίσουν στην αντιπολίτευση όταν έρθει η ώρα είναι ότι, κατά τη διαπραγμάτευση του χρέους, με επιβολή capital controls και ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών χρέωσε τη χώρα του, σύμφωνα με ήπιους υπολογισμούς, κατά 80 δισ. ευρώ. Ίσως δεν έχει υπάρξει μεγαλύτερος αντιλαϊκός ήρωας, όχι μόνο στην περηφάνια, αλλά, κυρίως, την τσέπη του λαού, στην ιστορία μας.

Δεν είναι μόνο η διαχείριση του κουμπαρά, η αφέλειά του για τις αντιδράσεις των αγορών ή η άγνοιά του για τις λειτουργίες της διεθνούς οικονομίας και πολιτικής όταν πρωτοανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, που τον παρουσιάζουν στα μάτια του Έλληνα ως ένα υπερτροφικό παιδί. Το περιλάλητο “τέλος των μνημονίων”, οι συμβολισμοί που επελέγησαν για να δηλώσουν αυτήν την ουτοπία, η επιλογή της Ιθάκης και οι αναφορές του πρωθυπουργικού λόγου στην “Οδύσσεια” είναι επιπλέον γνωρίσματα ενός ασχημάτιστου και ανώριμου νου.

Δεν ήρθε το “τέλος των μνημονίων”. Μέχρι το 2060 έχουμε δεσμευτεί για διατήρηση υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων, που σημαίνει νέες φορολογικές επιβαρύνσεις, νέες περικοπές συντάξεων και μεγαλύτερη λιτότητα.

Μόνο ένα αναπτυξιακό θαύμα με παραγωγή νέου εθνικού πλούτου θα αντιρροπούσε τα μνημόνια. Γι’ αυτό, όμως, χρειάζεται η δύναμη του κοινωνικού φιλελευθερισμού, άνοιγμα της αγοράς στην υγιή επιχειρηματικότητα και διόρθωση του σπάταλου και νωθρού κράτους με ταυτόχρονη μέριμνα για την κοινωνική συνοχή, προσανατολισμοί άγνωστοι στις αριστερόστροφες πυξίδες του Τσίπρα.

Αυτός, όμως, ως παιδική ψυχή εγκλωβισμένη σε ενήλικο σώμα, αναζητά αφορμές για παιδικές χαρές και ροζ ατμόσφαιρες χωρίς σκοτούρες και άγχος. Εξού και η φιέστα της Ιθάκης, εξού και οι πανηγυρισμοί που έδειξαν ότι ο ίδιος και το επικοινωνιακό επιτελείο, που έχει εμπιστευτεί, έχουν γνώση του ομηρικού έπους ως αλληγορικού αφηγήματος, αλλά όχι της ύψιστης φιλοσοφικής αρχής των αρχαίων Αθηναίων που συνδέεται με το μέτρο των πραγμάτων. Αν είχαν μέτρο της πραγματικότητας, δε θα μιλούσαν για το “τέλος των μνημονίων”, αλλά για την ακόμη σκληρότερη συνέχεια μιας οδυνηρής οικονομικής συνθήκης.

Με παιδικότητα προσέγγισε ο Τσίπρας και τον πρόσφατο ανασχηματισμό. Όπως ο κόσμος των παιδιών είναι περιορισμένος, ο κύκλος των γνωστών τους μικρός και αναζητούν την ασφάλεια σε ό,τι τους είναι ήδη γνώριμο, έτσι και ο Τσίπρας μοίρασε χαρτοφυλάκια σε φίλους και γνωστούς μετρίου διαμετρήματος από το κόμμα του.

Ο μικρόκοσμός του τον οδήγησε και στην ανάσυρση παροπλισμένων στελεχών του ΠΑΣΟΚ, που οι ψηφοφόροι, ακόμη και το ίδιο το κόμμα τους, τους έχουν ξεπεράσει εδώ και καιρό. Και ενώ για ένα μικρό παιδί το ελεγχόμενο περιβάλλον είναι προϋπόθεση για τη σταδιακή ανάπτυξή του, η έλλειψη προωθητικής λογικής από έναν πρωθυπουργό είναι συνθήκη στασιμότητας και εσωστρέφειας για τη χώρα.

Πόσες, ακόμη, λάθος κινήσεις θα μετρήσουμε μέχρι την εκλογική ημέρα;

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News