Ένα κερί!..
Μπροστά στην εικόνα της πολυπροσκυνημένης Παναγιάς. Έστω και για λίγα δευτερόλεπτα. Να τρεμοσβήνει η μικρή και αγαπημένη φλόγα του. Σαν τα φυλλοκάρδια της ψυχής μας. Και της καρδιάς μας.
Γράφει ο Αντώνης Βγόντζας
Ένα κερί!..
Για τον Χριστό! Παντοκράτορα και ισχυρό. Με περασμένα τα πικρά βήματα στον Γολγοθά. Αναστήθηκε! Και ανελήφθη! Και θεάται τον κόσμο, με τη φύση του Δημιουργού του.
Ένα κερί!..
Από τους χιλιάδες των πιστών! Και τι δεν κουβαλάνε μέσα τους! Άλλοι, όνειρα. Άλλοι, πληγές. Άλλοι, φωτεινές ελπίδες. Και άλλοι, εκείνο το σκοτάδι που είναι μόνο πίκρα. Με ρίζες τόσο βαθιές!
Ένα κερί!..
Από εκείνους που έμειναν πάνω στο άτι και ορμούν για νέες νίκες. Με ένα μεγάλο χορταστικό «ευχαριστώ». Χωρίς αλαζονεία. Χωρίς τις “θεϊκές” ωμές διεκδικήσεις.
Ένα κερί!..
Και από εκείνους που έχουν πέσει χάμω! Και γλείφουν τα χώματα της ντροπής και της ήττας. Ναι! Και αυτοί με τη γοητευτική μακροθυμία του πλάσματός Της.
Ένα κερί!..
Για να συνεχίσουν! Έστω και μόνοι τους. Μέσα όμως στην πιο τρυφερή αγκαλιά που γνώρισε ποτέ ο κατατρεγμένος άνθρωπος. Της Παναγιάς-Μάνας! “Ω γλυκύ μου αιώνιο έαρ”!
Ένα κερί!..
Για να λειώσουνε τα δεσμά της γης και της καθημερινότητάς μας. Πόσο διαρκεί, άραγε, αυτή η κιτρινόμαυρη φλογίτσα ενός κεριού, φτιαγμένο από την υποδοχή της πιο γλυκιάς ζωής και δημιουργίας; Αρκετά για να αγγίξει την αιωνιότητα των αιώνιων ιδεών και της αναντικατάστατης θέωσης.
Ένα κερί!..
Συντροφιά με έναν σπαραχτικό αναστεναγμό. Με ένα διαρκή και αδιάσπαστο διθύραμβο και ύμνο. Σπάσαμε τα σχοινιά της μικρομέγαλης ύπαρξής μας. Είμαστε οι νικητές αυτής της ζωής.
Ένα κερί!..
Μεσοκαλόκαιρα. Χιλιοτραγουδισμένα, με όλους τους ήχους. Και όλες τις νότες. Το δεύτερο Πάσχα μας! Ίσως, το πιο δημοκρατικό. Συμμετέχουμε όλοι μας σε αυτήν την Πανάγια γιορτή. Και οι έχοντες και οι μη έχοντες. Ίσα-ίσα. Ισοδύναμα. Και οι προσκυνητές των πρώτων πρωινών ωρών. Και οι προσκυνητές που βραδυπορήσαμε.
Ένα κερί!..
Από τους Πανέλληνες! Από τον Βορρά, που βασανίζεται σκληρά. Ακόμα! Από την Ανατολή, που διαρκώς υπονομεύεται και κονταροχτυπιέται. Θαλασσοδέρνεται. Από εκατομμύρια ψυχές. Ακόμα και από φίλους. Και από τον Νοτιά, όμως, με τις υπέροχες και συναρπαστικές παραλίες του, που προσφέρουν γενναιόδωρα τις πιο στέρεες ελπίδες, όνειρα και οράματα αναδημιουργίας. Και της τελικής Ανάστασης!
Ένα κερί!..
Παρακαλώ Σας.
Και του χρόνου!
