Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όταν αναδειχθεί πρωθυπουργός της χώρας, θα σπάσει την αλυσίδα που αναζητά ευθύνες πάντα σε ένα αόριστο χθες και σε όσους προηγήθηκαν.
Γράφει η Αθηνά Σπανάκη - Κοχιαδάκη
Με πιο απλά λόγια, όταν η πορεία της χώρας περάσει στην ευθύνη του, για όλα όσα συμβούν στον δημόσιο και κοινοβουλευτικό βίο, δε θα φταίει ο Τσίπρας, ούτε η καμένη γη που θα παραδώσει, αλλά θα δοκιμάζεται η δική του κυβερνητική ικανότητα. Αυτό, μαζί με άλλες συμπεριφορές και ιδεολογίες θα διαφοροποιούν τον Μητσοτάκη απ' τον Τσίπρα...
Οχύρωση στο χθες
Η μετάθεση ευθυνών στο χθες, κοινή τακτική όλων όσων μας έχουν κυβερνήσει έως σήμερα, οδηγεί σε αδιέξοδο. Αντιλαμβανόμαστε όλοι την άμυνα πίσω απ' τη μεταφορά ευθύνης, που εξυπηρετεί την παραμονή στην εξουσία χωρίς απώλειες στην εικόνα, και κυρίως χωρίς την ενεργοποίηση αλλαγών.
«Αφού φταίνε οι προηγούμενοι, εμείς θα συνεχίσουμε ως έχουμε» είναι η σκέψη, που γίνεται πράξη, μετά από κάθε αποποίηση ευθύνης. Ίσως, εδώ, βρίσκεται μία απ' τις κυριότερες αιτίες των απελπιστικά αργοπορημένων μεταρρυθμίσεων που στοιχειώνουν τη χώρα. Ό,τι δε λειτουργεί, δεν το απομακρύνουμε ούτε το αντικαθιστούμε, αλλά το εδραιώνουμε ενοχοποιώντας συστηματικά τον προκάτοχό του. Δε μας ενδιαφέρει να προλάβουμε δυσάρεστες καταστάσεις, αφού είμαστε κατοχυρωμένοι από το αμαρτωλό χθες...
Πίσω στον χρόνο
Ασφαλώς, τα δεδομένα του σήμερα έχουν διαμορφωθεί από το χθες. Είναι, ωστόσο, η διαχείρισή τους από εμάς που έχει τη δύναμη να τους δώσει τη νέα τους κατεύθυνση. Η ευθύνη, επομένως, συνδέεται ευθέως με τη διαχείριση και όχι με τα δεδομένα, τα οποία εφάπτονται πάντα με τα προηγούμενα, και μας πάνε πίσω στον χρόνο!
Διαφορετικά, ας ρίξουμε το σύνολο των ευθυνών, τωρινών και αυριανών, στις συνθήκες ίδρυσης του ελληνικού κράτους, τον ανταγωνισμό Πελοποννησίων και Στερεοελλαδιτών, την αντιπαλότητα μεταξύ προυχόντων και οπλαρχηγών, τις αντιζηλίες των αρματολών, τις ραδιουργίες των τότε πολιτικών προσώπων και, βέβαια, τον διεθνή παράγοντα, στις ενέργειες του οποίου τόσο ευχαριστιόμαστε να αποδίδουμε την κακοδαιμονία μας...
Είναι αρκετό;
Ανυπόφορα καθυστερημένα, μετά τη λαϊκή κατακραυγή, και ενώ είχε κάνει χρήση της... μετάθεσης ευθυνών στο χθες, η κυβέρνηση ανέλαβε την πολιτική ευθύνη και ακολούθησαν, πάντα με την πίεση της κοινής γνώμης, η παραίτηση του Νίκου Τόσκα και οι “καρατομήσεις” των επικεφαλής υπηρεσιών. Έστω και από τη “γωνία” λοιπόν, δε συνέχισε με μακαριότητα προς την απραξία, όπως είναι ρυθμισμένη να λειτουργεί, και αναγνώρισε πολιτικές και επιχειρησιακές ευθύνες. Είναι, όμως, αυτό αρκετό;
Για την εγχώρια πολιτική πραγματικότητα το ουσιαστικό περιεχόμενο στην ανάληψη πολιτικής ευθύνης είναι, εκτός από τον δίκαιο επιμερισμό ευθυνών στους υπηρεσιακούς, η ανατροπή της πολιτικής νοοτροπίας. Η αντικατάσταση ενός υπηρεσιακού παράγοντα από έναν άλλο, μηχανικά ή τυχαία, δεν παράγει την αναβάθμιση και την αποτελεσματικότητα, που είναι ο στόχος.
Η τοποθέτηση των αξιότερων, των άριστων, των πιο καταρτισμένων, των πιο αφοσιωμένων και κατάλληλων, με λίγα λόγια η αξιοκρατία και όχι η κομματοκρατία, θα σηματοδοτήσει τη βαθιά πολιτική και διοικητική αλλαγή που έχει ανάγκη ο τόπος.
Αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη σήμερα στην Ελλάδα σημαίνει εγκαθιστώ αξιοκρατία. Σημαίνει ανοίγω τις κορυφαίες, κομβικές υπηρεσιακές θέσεις στους καλύτερους, για να οργανώσουν αποδοτικές δημόσιες υπηρεσίες. Σημαίνει κλείνω τις πόρτες στους αντιπαραγωγικούς και φαύλους. Σημαίνει, απλά, αξιολόγηση!
