Η υπόθεση της αυτοκτονίας του 15χρονου στην Αργυρούπολη έχει συγκλονίσει το πανελλήνιο και δεν έχει αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.
Ούτε τον κ. Βασίλειο Χατζηκωντή, Καθηγητή Φυσικής ΕΚΠΑ, ο οποίος μέσα από ένα άρθρο περιγράφει με τον πλέον γλαφυρό τρόπο το bullying που είχε ασκήσει ως έφηβος σε ένα συμμαθητή του, αλλά και την τιμωρία που ήρθε μετά από λίγο διότι το παιδί που έπεσε θύμα σχολικού εκφοβισμού δε δίστασε να μιλήσει, ενώ η οικογένειά του δεν το κράτησε… μυστικό.
Διαβάστε την περιγραφή του σχολικού εκφοβισμού από έναν άνθρωπο που κάποια στιγμή έγινε ο θύτης:
«Μια φορά και έναν καιρό, πριν από 60 περίπου χρόνια, ήμουν κι εγώ ένας 14χρονος μαθητής και φοιτούσα στο Γυμνάσιο του γειτονικού χωριού.
Το μεσημέρι που επιστρέφαμε με παρέα άλλων συμμαθητών στο σπίτι μας, συνηθίζαμε να «πειράζουμε» και να εξευτελίζουμε έναν συμμαθητή μας, ο οποίος δεν περνούσε καθόλου καλά μαζί μας. Τον περιλούζαμε με διάφορα ειρωνικά παρατσούκλια. Κάποια στιγμή προσπάθησε να αμυνθεί και η παρέα τον πλάκωσε στο ξύλο. Kανονικό bullying δηλαδή. Μόνο που τότε δεν το έλεγαν bullying.
Έφυγε με κλάματα. Έφτασε στο σπίτι του και ανέφερε το όλο περιστατικό στους γονείς του.
Tην επαύριο πρωί πρωί, πριν την πρωινή σύναξη του σχολείου για την προσευχή, (όπου παρευρίσκονταν όλοι οι καθηγητές του σχολείου και φυσικά ο Γυμνασιάρχης), ο πατέρας του παιδιού κατέφθασε στο γραφείο του Γυμνασιάρχη, τον οποίον και ενημέρωσε για το γεγονός.
Μετά το τέλος της προσευχής, ο Γυμνασιάρχης κάλεσε ενώπιον όλων τους πρωτεργάτες του επεισοδίου. Μεταξύ αυτών και την αφεντιά μου. Εκφώνησε ένα δριμύτατο λόγο, κατόπιν ρώτησε αν όντως συνέβησαν αυτά τα γεγονότα, τα οποία δεν τολμήσαμε να αρνηθούμε. Η τιμωρία ήταν υποδειγματική! Μας έριξε χαστούκια και φάγαμε και αποβολή!
Η υπόθεση όμως δεν τελείωσε εδώ. Ενημέρωσε με σημείωμα τους γονείς μου για το συμβάν και όταν επέστρεψα σπίτι, είχα δεύτερο γύρο επίπληξης και τιμωρίας, αλλά και συζήτηση για τους λόγους που κάτι τέτοιο δεν έπρεπε να ξανασυμβεί.
Την όλη υπόθεση την θυμάμαι μέχρι σήμερα και φυσικά δεν το ξανάκανα ποτέ. Την ιστορία αυτή τη διηγήθηκα για να επισημάνουμε τα εξής σημεία, που κατά τη γνώμη μου αξίζουν την προσοχή μας:
- Ο μαθητής «θύμα» είχε κατ’ αρχήν επικοινωνία με τους γονείς του. Οι γονείς ήταν παρόντες και ο δίαυλος επικοινωνίας με το παιδί τους ήταν ανοιχτός. Παρ’ όλες τις μέριμνες του σκληρού τότε βίου, ο χρόνος για το παιδί και τις ανάγκες του ήταν ιερός.
- Οι γονείς του μαθητή, επικοινώνησαν με το σχολείο. Δεν κράτησαν την υπόθεση μέσα στο σπίτι. Ας το μάθαινε η μικρή κοινωνία κι ας το συζητούσε! Δεν τους πείραζε. Το απόστημα πρέπει να ανοίγει για να καθαρίζει.
- Ο Γυμνασιάρχης έλαβε πολύ σοβαρά υπ’ όψιν την υπόθεση και έπραξε τα δέοντα, (σύμφωνα με τη νοοτροπία της εποχής-σήμερα δε διανοούμαστε χαστούκια!) περισσότερο για παραδειγματισμό.
- Το σχολείο έπραξε σωστά τη δουλειά του και ειδοποίησε τους γονείς των μαθητών «δραστών». Αφιέρωσε χρόνο για να τους ενημερώσει.
- Οι γονείς των μαθητών «δραστών» έπραξαν και αυτοί τα δέοντα (τιμωρίες, -εμένα προσωπικά μου στέρησαν τη μπάλα για ένα μήνα- συζητήσεις, κλπ). Συντάχθηκαν με την απόφαση του Γυμνασιάρχη και δεν άφησαν στο παιδί περιθώρια αμφισβήτησης. Σπίτι-σχολείο έγιναν μια «γροθιά».
Εύλογα γεννώνται τα ερωτήματα: Στην σημερινή κοινωνία που ζούμε, με ποιο τρόπο αντιμετωπίζονται παρόμοια περιστατικά; Υπάρχουν οικογένειες και γονείς πρόθυμοι να ακούσουν τα προβλήματα των παιδιών τους; Υπάρχει επικοινωνία και συνεργασία γονιών και σχολείου; Αντιμετωπίζουν τα σχολεία με ενδιαφέρον και δραστικά παρόμοια περιστατικά, ή απλώς δίδεται ο χαρακτηρισμός «bullying», γίνονται και ένα-δυο σεμινάρια και μέχρι εκεί;».
