Η “αυταπάτη”, η πλεκτάνη και η παραπλάνηση αποτελούν τον κανόνα στην ελληνική πολιτική σκηνή και όχι την εξαίρεση. Κάποια στιγμή όμως αυτή η πραγματικότητα χρειάζεται ν’ αλλάξει. Εάν πρόκειται η Ελλάδα ν’ αποκτήσει πραγματικό μέλλον, εάν θέλει να υπάρξει στον 21ο αιώνα ουσιαστικά. Διαφορετικά...
Στην αρχή διαλαλούσε ότι θα καταργήσει τα μνημόνια μ’ ένα νόμο κι ένα άρθρο, “απειλώντας” να τα σκίσει. Αντί σκισίματος, όσοι τον πίστεψαν και τον έκαναν πρωθυπουργό της χώρας, πήραν ένα μνημόνιο παραπάνω, να έχουν να πορεύονται. Για να μην είναι δε αδικημένοι, πήραν εκείνο που οι επιπτώσεις του έχουν τη μεγαλύτερη χρονική διάρκεια απ’ όλα τα προηγούμενα και, σαν bonus, έναν Πάνο Καμμένο για συγκυβερνήτη.
Γράφει η Οντίν Λιναρδάτου
Έλεγε πως θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, που ήταν «φόρος άδικος, που δεν διορθώνεται αλλά μόνο καταργείται». Όσοι του έδειξαν εμπιστοσύνη και εξέλεξαν το κόμμα του στην εξουσία, εξακολουθούν για τέταρτη χρονιά να πληρώνουν, και μάλιστα σε λιγότερες δόσεις.
Ισχυριζόταν ότι οι εταίροι «θα παρακαλάνε να μας δανείσουν». Αντί για παρακάλια, “εισπράχτηκαν” κλειστές τράπεζες, capital controls, 45 δισ. ευρώ λιγότερες καταθέσεις και η χειρότερη οικονομία της Ευρωζώνης, μακράν.
Έλεγε πως θα ξαναδώσει την αξιοπρέπεια στον Έλληνα πολίτη. Τον πίστεψε το 62% του ελληνικού λαού και ψήφισε «Όχι». Εκείνος ανταπέδωσε με μπόλικη “αξιοπρέπεια”, 17 ώρες “στα τέσσερα” και τη μεγαλύτερη φορολογική επιβάρυνση που έχει γνωρίσει η χώρα ποτέ.
Και συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο αλλά με πολύ χειρότερο τρόπο. Πολύ χειρότερο και πολύ πιο επικίνδυνο για τη Δημοκρατία και τη χώρα...
Πριν λίγους μήνες, χωρίς να έχει ανακοινωθεί οτιδήποτε από τη Δικαιοσύνη, μάθαμε ότι υπήρχε “σκάνδαλο Novartis”. Σκάνδαλο το οποίο αποδείχτηκε πως, ως προς το πολιτικό σκέλος τουλάχιστον, ήταν “αυταπάτη”. Κανένα πολιτικό πρόσωπο δεν είναι αναμεμειγμένο...
Πριν λίγες εβδομάδες, ο κύριος Τσίπρας αποφάσισε να παραχωρήσει στη “Βόρεια Μακεδονία” τη μακεδονική εθνικότητα και τη μακεδονική γλώσσα, ισχυριζόμενος ότι δεν υπήρξε κάποιο αντάλλαγμα οικονομικής φύσεως. Αν θεωρήσουμε ότι αυτή τη φορά δεν “αυταπατήθηκε”, γιατί προχώρησε στη συμφωνία τότε; Γιατί παραχώρησε εθνικά κεκτημένα, άνευ ανταλλάγματος;
Άραγε τον “αυταπάτησαν” άλλοι πιο έξυπνοι από αυτόν; Άγνωστο!
Πάντως, οι Ευρωπαίοι εταίροι, λίγες μέρες πριν το πρόσφατο Eurogroup (στις 14 Ιουνίου, μία ημέρα πριν λήξει η ισχύς της χρηματοδότησης), αποφάσισαν ν’ απελευθερώσουν χρηματοδότηση 1 δισ. ευρώ για αποπληρωμή υποχρεώσεων του Δημοσίου προς πιστωτές εσωτερικού (arrears), ενώ 20 μέρες πριν την είχαν αρνηθεί. Χωρίς όμως να υπάρξει στο ενδιάμεσο διάστημα κάποια ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών ή της ΕΛ.ΣΤΑΤ. για μείωση αυτών των υποχρεώσεων...
Σίγουρα πρόκειται περί σύμπτωσης, αλλά επειδή έχει τεθεί σαν όρος από τον ESM ότι για την απελευθέρωση ποσών για αποπληρωμή arrears, αυτά πρέπει απαραίτητα να έχουν μειωθεί από προηγούμενες δόσεις, όσο να ’ναι πονηρεύεται κανείς...
Η πιο πρόσφατη “αυταπάτη” του Αλέξη Τσίπρα τον θέλει να έχει αποδεχτεί την επαναλειτουργία της συμφωνίας του Δουβλίνου, για επιστροφή μεταναστών από χώρες της Ευρώπης στη χώρα πρώτης υποδοχής. Συμφωνία η οποία, με την εφαρμογή της, θα έχει σαν αποτέλεσμα να πλημμυρίσουν τα νησιά από παράνομους μετανάστες!
Με ποιο αντάλλαγμα δέχτηκε ο “Παμμέγιστος Ηγέτης” τη συγκεκριμένη διευθέτηση;
Τη μη αύξηση του συντελεστή ΦΠΑ στα 5 νησιά που (κυρίως) υποδέχονται τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Αντίθετα, δηλαδή, με ό,τι έχει συμφωνηθεί με την “τρόικα”. Η δε διατήρηση του ΦΠΑ στα παρόντα επίπεδα, κατά δήλωση του ίδιου, θα ισχύσει “για όσο καιρό θα είναι πρωθυπουργός”.
Μόνο που το Προεδρικό Διάταγμα που εκδόθηκε για να εφαρμοστεί η (ήδη ψηφισμένη από τη Βουλή) μη αύξηση αναφέρει ρητά ότι πρόκειται για αναβολή μέχρι την 31η Δεκεμβρίου 2018, δηλαδή για έξι μόνο μήνες!
Δε θα είναι ο Αλέξης πρωθυπουργός μετά το τέλος του 2018; Αλλά ακόμη και αν δεν είναι, γιατί δεν έδωσε μεγαλύτερη αναβολή, ώστε να διατηρηθεί ο ΦΠΑ ως έχει μέχρι π.χ. τις 31/12/2019, άσχετα με το ποιος θα ηγείται της χώρας τότε; Ώστε να έχει αξιόλογο πολιτικό όφελος; Πρόκειται για τυπογραφικό λάθος άραγε; Ή μήπως για άλλη μία “αυταπάτη”; Λέω εγώ τώρα...
Στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, η πολιτική (και όχι μόνο) “αυταπάτη” είναι μια εμπορική συναλλαγή. Ο πολιτικός “αυταπατάται” σφόδρα και ανελέητα προς όλους, οι ψηφοφόροι τού δίνουν εξουσία και εκείνος, εκλεγμένος και παντοδύναμος πια, κάνει ό,τι είναι καλύτερο για τον ίδιο και το κομματικό του συμφέρον. Γράφοντας τα συμφέροντα της χώρας που κυβερνά “εκεί που δεν πιάνει μελάνι”.
Για να έχει χειροπιαστό αποτέλεσμα, μια “αυταπάτη” χρειάζεται την ύπαρξη ενός πωλητή και πολλών πελατών-αγοραστών. Εάν στο τραπέζι εμφανιστεί μόνο η μία πλευρά, δε γίνεται τίποτα. Πέραν ίσως κάποιων καταστάσεων που μετατρέπονται σε ανέκδοτα...
Ο Αλέξης Τσίπρας (και όχι μόνο) καταφέρνει μέχρι σήμερα να βρίσκει υπεραρκετούς πελάτες-αγοραστές για τις “αυταπάτες” του. Σύμφωνα με τις μετρήσεις, εξακολουθεί να συμφωνεί με αυτές περί το 20% των ψηφοφόρων.
Θα συνεχίσουν να συμφωνούν και όταν βρεθούν μπροστά στην κάλπη; Είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσοι πολλοί, τόσο εύπιστοι Έλληνες πολίτες, μετά τα τελευταία τρεισήμισι χρόνια; Ή μήπως δεν πρόκειται για ευπιστία αλλά για απλή, ξεκάθαρη (και καταλλήλως αμειβόμενη) εθελοτυφλία;
Απορία εκφράζω...
