default-image

Γιατί τάσσομαι υπέρ της υιοθεσίας ή αναδοχής τέκνων από ομόφυλα ζευγάρια

Απόψεις
Γιατί τάσσομαι υπέρ της υιοθεσίας ή αναδοχής τέκνων από ομόφυλα ζευγάρια

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

H υιοθεσία τέκνων από ομόφυλα ζευγάρια είναι ένα ζήτημα με ηθικές αποχρώσεις. Εξαιτίας των ηθικών και κοινωνικών προεκτάσεων που έχει το συγκεκριμένο ζήτημα, καμία άποψη ή θεωρία δεν μπορεί να θεωρείται λανθασμένη.

Όλες οι απόψεις πρέπει να τοποθετηθούν σ’ ένα τραπέζι διαλόγου, όπου ο καθένας θα εκφράσει την άποψή του χωρίς την επιδίωξη μικροπολιτικών συμφερόντων ή σκοπιμοτήτων. Στο πλαίσιο αυτό, θεωρώ πως είναι αναγκαίο να εκφράσω την άποψή μου, σεβόμενος όμως τη δυνατότητα που έχουν και άλλοι συμπολίτες μου να εκφραστούν πάνω σε αυτό το μείζον ζήτημα. Έτσι, ο διάλογος γίνεται το “όπλο” για τη δημιουργία προϋποθέσεων της δημοκρατίας και της διαβούλευσης.

Θα επικαλεστώ τρία επιχειρήματα τα οποία, πιστεύω ακράδαντα, συνηγορούν στην αντίληψη πως η υιοθεσία ή η αναδοχή τέκνων από ομόφυλα ζευγάρια πρέπει να αποτελέσει πραγματικότητα στη χώρα μας.

Το πρώτο επιχείρημα έχει καθαρά θεωρητικό χαρακτήρα, το οποίο εδράζεται σε μια φιλοσοφική θεμελίωση: Στη Νεωτερικότητα, που σφραγίζει την περίοδο του 17ου αιώνα μέχρι και σήμερα, η ηθική διασπάστηκε σε δύο βασικές σφαίρες: την ηθική του ορθού και την ηθική του αγαθού. Η ηθική του ορθού προηγείται έναντι της ηθικής του αγαθού. Η ηθική του ορθού προσδιορίζει την αρχή της μη βλάβης. Δηλαδή, ο άνθρωπος οφείλει πάνω απ’ όλα να μη βλάπτει τον άλλο, να μην προσβάλλει τη σωματική ακεραιότητα του συμπολίτη του και κατ’ επέκταση την προσωπικότητά του. Η ηθική του ορθού δημιουργεί τα λεγόμενα καθολικά καθήκοντα, για τα οποία πρέπει να έχουν επίγνωση όλοι οι άνθρωποι.

Αμέσως μετά την ηθική του ορθού ακολουθεί η ηθική του αγαθού. Η ηθική του αγαθού περιλαμβάνει πεποιθήσεις-αντιλήψεις αυστηρά προσωπικές. Οι πεποιθήσεις του προσώπου είναι εκείνες που κάνουν το βίο του αξιοβίωτο. Στους κόλπους μιας κοινωνίας, οι πεποιθήσεις των προσώπων διαφέρουν σημαντικά. Ο κάθε άνθρωπος είναι φορέας αξιακών αντιλήψεων, οι οποίες μπορεί να διαφέρουν σημαντικά ή όχι από τις αξιακές αντιλήψεις των άλλων προσώπων. Όσο διαφορετικές είναι οι αντιλήψεις των προσώπων, ο κάθε άνθρωπος οφείλει να σεβαστεί τη διαφορετικότητα και την ποικιλομορφία. Ο σεβασμός είναι ένα απαράβατο καθήκον που έχει ο κάθε άνθρωπος απέναντι στις αντιλήψεις του συμπολίτη του.

Και ο σεβασμός προκύπτει από το γεγονός πως ο καθένας είναι σε θέση να διαμορφώνει το βίο του. Εκείνοι που τίθενται κατά της υιοθεσίας τέκνων από ομόφυλα ζευγάρια προσβάλλουν αυτόματα το βίο των συγκεκριμένων ανθρώπων. Από τη στιγμή που οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δε βλάπτουν το σύνολο της κοινωνίας, το πώς θα διαμορφώσουν το βίο τους είναι ένα καθαρά προσωπικό ζήτημα, το οποίο οφείλουμε να σεβαστούμε.

Εάν ένας ομοφυλόφιλος επιθυμεί να υιοθετήσει ένα παιδί, γιατί με αυτόν τον τρόπο θέλει να πραγματώσει το βίο του και να τον κάνει αξιοβίωτο, κανένας δεν πρέπει να επέμβει. Ακόμη και η κρατική εξουσία. Ακόμη και η πιο ισχυρή πλειοψηφία μέσα στους κόλπους της κοινωνίας δεν πρέπει να επέμβει σ’ ένα τέτοιο ζήτημα.

Το δεύτερο επιχείρημα έχει κοινωνιολογικές προεκτάσεις. Οι κατήγοροι της υιοθεσίας τέκνων από ομόφυλα ζευγάρια στηρίζονται σ’ ένα επιχείρημα που λέει το εξής: Τα παιδιά αυτά, εάν μεγαλώσουν σ’ ένα περιβάλλον με δύο πατεράδες ή δύο μητέρες, τότε το πιθανότερο είναι να απομακρυνθούν από τη φυσιολογικότητα ή, εάν προτιμάτε, από τη νόρμα.

Αυτό το επιχείρημα δεν έχει γερές βάσεις, πράγμα που στηρίζεται τόσο στην εμπειρία όσο και στα επιστημονικά δεδομένα που κατά καιρούς έχουν δει το φως της δημοσιότητας.

Η εμπειρία διδάσκει. Τα μη ετερόφυλα άτομα είχαν κανονικά έναν πατέρα και μία μητέρα. Η παραδοσιακή οικογένεια, όπως την έχουμε στο μυαλό μας, δε στάθηκε ικανός παράγοντας ώστε να έχουν τη σεξουαλική ταυτότητα της πλειοψηφίας. Το επιχείρημα που στηρίζεται στο γεγονός ότι η μίμηση του παραδοσιακού οικογενειακού μοντέλου θα βοηθήσει το παιδί να διαμορφώσει τη φυσιολογική σεξουαλική συμπεριφορά έχει καταρριφθεί. Δεν ισχύει. Επίσης, ένα άλλο δεδομένο που πρέπει να σημειωθεί είναι πως ένα στα δέκα παιδιά μεγαλώνει σ’ ένα ανθυγιεινό οικογενειακό σπίτι. Αυτό σημαίνει πως το παιδί ακούει από πολύ μικρή ηλικία βωμολοχίες ή είναι θύμα κακοποίησης ή οι γονείς του είναι ανεπαρκείς για να το θρέψουν σωστά. Αυτό το ετερόφυλο περιβάλλον είναι το κατάλληλο για να μεγαλώσει ένα παιδί; Ασφαλώς και όχι.

Αλλά ας σταθούμε σε μια άλλη κοινωνική παράμετρο. Το οικογενειακό περιβάλλον σταδιακά χάνει τον παιδαγωγικό του ρόλο. Οι λόγοι είναι πολλοί και διάφοροι. Η οικονομική κρίση, η παγκοσμιοποίηση και η ανεξαρτητοποίηση της σύγχρονης γυναίκας έχουν αλλάξει τα δεδομένα και τη δομή της σημερινής οικογένειας. Όταν οι δύο γονείς αναγκάζονται να εργάζονται μέχρι αργά το βράδυ, δεν μπορούν να έχουν το ρόλο του παιδαγωγού. Το αποτέλεσμα είναι να απουσιάζει το οικογενειακό πρότυπο. Ο ρόλος του άνδρα και της γυναίκας σ’ ένα σπίτι είναι δυσδιάκριτος.

Σύμφωνα με κοινωνιολογικές έρευνες, η παραπάνω διάκριση δε συμβαίνει με τα ομόφυλα ζευγάρια. Εκεί οι ρόλοι είναι ευδιάκριτοι και, σύμφωνα πάλι με έρευνες, ένα ομόφυλο ζευγάρι είναι σε θέση να παράσχει γονεϊκή στήριξη στο παιδί όποτε τη χρειάζεται.

Και πάμε στο τρίτο επιχείρημα. Η Ελλάδα, θεωρητικά πάντα, είναι μια φιλελεύθερη χώρα. Ασπάζεται τις αξίες του φιλελευθερισμού, χωρίς όμως να αποδέχεται τη διαφορετικότητα. Και ο σεβασμός στη διαφορετικότητα είναι μια φιλελεύθερη παρακαταθήκη.

Η ομοφυλοφιλία είναι μια προσωπική κατάσταση. Έχουμε πάει στα ευρωπαϊκά δικαστήρια και έχουμε καταβάλλει σημαντικά χρηματικά ποσά και γι’ αυτό ευθύνονται οι συντηρητικές μας θέσεις ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα.

Είμαι υπέρμαχος κοινωνικών θεσμών, όπως της οικογένειας και της Εκκλησίας, αλλά είναι εξωφρενικά ανόητο να μη δεχόμαστε την ομοφυλοφιλία με τις προεκτάσεις της, όπως το σύμφωνο συμβίωσης και την αναδοχή τέκνων από ομόφυλα ζευγάρια. Η ομοφυλοφιλία δεν είναι μια ψυχική ασθένεια, όπως υποστήριζαν προηγούμενες δεκαετίες, αλλά είναι κοινωνική και βαθύτατα προσωπική κατάσταση.

Όσο η Ελλάδα είναι προσκολλημένη σε συντηρητικά πρότυπα, αγνοώντας την πραγματικότητα, τόσο χάνει έδαφος σε επίπεδο αξιοπιστίας. Οι φωνές της συντήρησης δημιουργούν ένα αποπνικτικό πλαίσιο, με αποτέλεσμα ο ορθός λόγος να βρίσκεται στην τελευταία θέση.

Ο φιλελευθερισμός γεννήθηκε στην Ελλάδα. Εμείς γιατί κάνουμε βήματα οπισθοδρόμησης σ’ ένα παρελθόν που γεμίζει με θλίψη τον Έλληνα πολίτη;

* Ο Νίκος Κοσμαδάκης είναι πολιτικός επιστήμονας ([email protected]).

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News