Υπάρχουν ακόμη Έλληνες που ζουν και ενθυμούνται την μεταπολεμική περίοδο στην Ελλάδα, που έχουν αποκτήσει την εμπειρία και δυνατότητα αξιολόγησης των καταστάσεων, των γεγονότων και εξαγωγής χρήσιμων συμπερασμάτων, για τις εξελίξεις που διαμόρφωσαν την πορεία της χώρας μέχρι σήμερα.
Την εποχή εκείνη η χώρα προχωρούσε μπροστά με αργά βήματα, με υπερηφάνεια, με αξίες και υγιείς στόχους.
του Μαρίνου Παττακού
Η Ελλάδα της φτώχειας μετά από ένα πόλεμο, μέσα από πολλές δυσκολίες, κατάφερε να αναπτυχθεί και να παίξει το δικό της ρόλο στις εξελίξεις, ήταν η Ελλάδα του φιλότιμου και της τιμιότητας.
Για πολλά χρόνια οι Έλληνες γνώριζαν ότι οι πολιτικοί πρέπει να αγωνίζονται για τα προβλήματα του συνόλου των πολιτών και την προστασία του Δημοσίου συμφέροντος. Οι συνδικαλιστές, ότι έπρεπε να θυσιάζονται για να υπερασπίσουν τα δικαιώματα των συναδέλφων τους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι ότι υπηρετούσαν τους πολίτες χωρίς να τους εκβιάζουν απαιτώντας ανταλλάγματα. Οι επαγγελματίες και οι αγρότες προσπαθούσαν να ανταπεξέλθουν χωρίς επιδοτήσεις και προγράμματα ανάπτυξης, αλλά με τις δικές τους δυνάμεις να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους. Ο καθένας ήξερε τα δικαιώματά του, τις υποχρεώσεις του, προσπαθώντας να ανταποκριθεί όσο το δυνατόν καλύτερα.
Προβλήματα, δυσκολίες και ανισότητες υπήρχαν, όμως η ανάπτυξη είχε ανοδική πορεία και η χώρα βάδιζε αργά και σταθερά προς την πρόοδο.
Τα χρόνια περνούσαν και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80, τα πράγματα σταδιακά άρχισαν να αλλάζουν. Από τότε μέχρι εδώ που έχουμε φτάσει σήμερα δεν χρειάζεται να μπούμε σε λεπτομέρειες, γιατί την περίοδο των τελευταίων τριάντα χρόνων την έχουν ζήσει και την γνωρίζουν οι περισσότεροι Έλληνες, θεωρούμε όμως σημαντικό να καταθέσουμε τις παρακάτω διαπιστώσεις:
Ο Δημόσιος τομέας διογκώθηκε, ο δανεισμός εκτροχιάστηκε, η διαφθορά και η σπατάλη έγιναν τρόπος ζωής για τους Έλληνες.
Η δωροληψία βαπτίστηκε προμήθεια και στην καλύτερη περίπτωση, έγινε οικονομική χορηγία.
Οι δωρολήπτες εξελίχθηκαν σε ευυπόληπτους πολίτες, που παρασκηνιακά κινούσαν τα νήματα στην οικονομική – πολιτική σκηνή του τόπου, καταβροχθίζοντας το Δημόσιο χρήμα. Υπήρξαν πολιτικοί, συνδικαλιστές και δημόσιοι υπάλληλοι, που από υπηρέτες του λαού, κατάντησαν δυνάστες. Τα σκάνδαλα παρουσιάζονταν στα μέσα ενημέρωσης το ένα μέχρι να έρθει το επόμενο.
Υπήρξαν πολιτικοί που προσπάθησαν να ρίξουν φως, να βάλουν τάξη στην πολυνομία που έτρεφε τη διαφθορά, αλλά ανατράπηκαν από τους επόμενους, οι οποίοι αντί να δώσουν λύσεις δημιούργησαν νέο χάος, εξυπηρετώντας νέους πολιτικούς στόχους, συνεχίζοντας την πελατειακή σχέση και η κομματοκρατία κυριαρχούσε εναλλακτικά στην εξουσία.
Ακόμη και σήμερα στα χρόνια της κρίσης που η κοινωνία υποφέρει, το κατεστημένο του διεφθαρμένου συστήματος μέσα κι έξω από το δημόσιο –κρατικό μηχανισμό, αντιστέκεται να μην γκρεμιστεί το διαπλεκόμενο κράτος. Μαγαζάκια, παραμάγαζα και μαγαζιά γωνία, λυμαίνονται το δημόσιο τομέα.
Το κοινοβούλιο ψηφίζει συνεχώς νέους νόμους γιατί το επιβάλλουν οι θεσμοί εφόσον είμαστε υπό επιτήρηση, αλλά η φοροδιαφυγή εξακολουθεί να οργιάζει, αφού ακόμη δεν βρέθηκε τρόπος, ούτε πολιτική βούληση, ούτε λαϊκή συνείδηση, για την αντιμετώπισή της.
Πολλοί Έλληνες ακόμη και σήμερα εντελώς λανθασμένα θεωρούν ότι η χώρα στενάζει μόνο μετά το βάρος των μνημονίων που επιβλήθηκαν αναγκαστικά, ως επακόλουθα της μακροχρόνιας λειτουργίας μιας άδικης γραφειοκρατικής δημόσιας διοίκησης, η οποία παρήγαγε καταναλωτική, αντιπαραγωγική πολιτική και κοινωνική αδικία.
Όλα αυτά δεν είναι μυστικά, τα ξέρουν όλοι και είναι αληθινά. Είναι βέβαιο ότι σε αυτόν τον τόπο ακόμη κι αν γίνονταν ένα θαύμα και το δημόσιο χρέος εξαφανιστεί, ούτε και τότε θα μπορούσε η Ελλάδα να σωθεί, γιατί σήμερα δεν υπάρχει ένας Ηρακλής να καθαρίσει τους δημόσιους Οργανισμούς, όπως στον πέμπτο άθλο στην αρχαία εποχή, καθάρισε την κόπρο από τους στάβλους του Αυγεία…
