Πάνω από ένας χρόνος πέρασε μετά την τεράστια εκλογική νίκη του ιδιόρρυθμου Ντόναλντ Τραμπ στις εκλογές για την προεδρία των ΗΠΑ.
Παραμένει μέχρι και σήμερα αινιγματικός ο τρόπος εκλογής του, αφού κατά τη διάρκεια των προεκλογικών εξαγγελιών εμφανίστηκε ως ένας αλαζόνας, εθνικιστής και ρατσιστής χαρακτήρας.
Και όμως, οι πολίτες των ΗΠΑ έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης σε αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος πριν ανέβει στον προεδρικό θώκο ήταν ήδη ένας πετυχημένος (αλλά και αμφιλεγόμενος) επιχειρηματίας. Αλλά ας δούμε τα βήματα που ακολούθησε ο Τραμπ την πρώτη του χρονιά ως πρόεδρος.
του Νίκου Κοσμαδάκη
Το πρώτο δίμηνο μετά την εκλογή του δημιούργησε ένα υπουργικό συμβούλιο από ανθρώπους των αγορών, απόστρατους, αλλά και ιδεολόγους του νεοφασισμού, με χαρακτηριστική τη φυσιογνωμία του Στιβ Μπάνον. Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε να πούμε πως μέχρι και σήμερα ο Τραμπ είναι συνεπής σε αυτά που έλεγε πριν την εκλογή του - τουλάχιστον σε επίπεδο προθέσεων και προσώπων.
Σε επίπεδο εσωτερικής πολιτικής σκηνής, ο Τραμπ προχώρησε αρχικά σε φοροαπαλλαγές των πλούσιων σπονσόρων που στήριξαν την προσπάθειά του στο ξήλωμα των λιγοστών δικτύων προστασίας για τους μη έχοντες (με έμφαση στην επίθεση ενάντια στο Obamacare, το σύστημα περίθαλψης που καθιέρωσε ο προκάτοχός του για τους μη έχοντες ασφάλιση, κάτι που δεν έχει περάσει ακόμη από την αμερικανική βουλή) και βέβαια στη διεύρυνση του αστυνομικού κράτους.
Να σημειώσουμε εδώ πως ο Τραμπ έδειξε ιδιαίτερο ζήλο στην αναζήτηση 11 εκατομμυρίων μεταναστών που δεν είχαν χαρτιά. Επίσης, έκανε ο ίδιος... τον Αμερικανό σε σειρά μαζικών δολοφονιών, με αποκορύφωμα στο Λας Βέγκας, όπου αναδείχτηκε γι' άλλη μια φορά το τεράστιο θέμα της οπλοκατοχής, που ταλανίζει τις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, και δη τον προηγούμενο πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα.
Με αδιαφορία αντιμετώπισε και τις φυσικές καταστροφές, και ιδιαίτερα τους τυφώνες στις νοτιοανατολικές ακτές των ΗΠΑ και το Πουέρτο Ρίκο.
Σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής σκηνής, στον Τραμπ μπορούμε να αποδώσουμε την ελάχιστη προσπάθεια που έχει καταβάλλει να συνεργαστεί στενά με τον πρόεδρο της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, ώστε να αντιμετωπιστεί ο ισλαμικός κίνδυνος.
Ο Αμερικανός πρόεδρος επιδόθηκε στην εξάρθρωση των λιγοστών εξισορροπιστικών πρωτοβουλιών πλανητικού επιπέδου. Προέβη στη μονομερή αποχώρηση από τη συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν και βέβαια στην απόσυρση-σοκ από τη συμφωνία για την αντιμετώπιση των ανθρωπογενών αιτιών της κλιματικής αλλαγής, την οποία αρνείται να αναγνωρίσει έστω ως πραγματική απειλή.
Παράλληλα, ο ίδιος δε χάνει χρόνο να κλιμακώνει συνεχώς τις πολεμικές απειλές κατά της Βόρειας Κορέας, έχοντας βρει ένα νέο βολικό "κακό" στο πρόσωπο του Κιμ.
Δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε και τις τελευταίες μέρες. Αρχικά, ο Αμερικανός πρόεδρος αναγνώρισε την Ιερουσαλήμ ως ισραηλινή πρωτεύουσα, κάτι που προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση σε όλο το διεθνές σύστημα. Το αστείο στην υπόθεση είναι πως ο Αμερικανός πρόεδρος ανέμενε την υιοθέτηση της θέσης του από τα άλλα κράτη, εισπράττοντας όμως το αντίθετο, αφού, εκτός από τριτοκοσμικές χώρες, εισέπραξε την άρνηση σύσσωμης σχεδόν της Δύσης.
Μετά, ο μεγιστάνας Τραμπ πέρασε από το Κογκρέσο την πλέον ταξική και πλουτοκρατική φορολογική μεταρρύθμιση από το 1986, επιβεβαιώνοντας το χαρακτηρισμό του ως τον πρόεδρο που ευνοεί τους πλουσίους.
Ο μεγιστάνας πρόεδρος επιβεβαιώνει και το δεύτερο χαρακτηρισμό του, ως ενός πολεμοχαρούς προέδρου, καθώς συνέχισε την πολιτική στήριξη των ισλαμιστών ανταρτών στη Συρία, στην αναθέρμανση νέου ψυχρού πολέμου με τη Ρωσία στην Ουκρανία και τη βορειοανατολική «νέα Ευρώπη», αλλά και στην ξαφνική επανεκκίνηση των σχέσεων με την Κίνα, την οποία θεωρούσε ως αντίπαλό του κατά τη διάρκεια των προγραμματικών εξαγγελιών.
Επίσης, ο Ντόναλντ Τραμπ εκτοξεύει από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ απειλές για καταστροφή της Βόρειας Κορέας και χαρακτηρίζει «πυραυλάνθρωπο σε αποστολή αυτοκτονίας» το Βορειοκορεάτη Κιμ Γιονγκ Ουν. Ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αντιπαλότητας των δύο ισχυρών ανδρών.
Σημαντικό ρόλο σε αυτή τη συμμόρφωση Τραμπ στους ανυποχώρητους στρατηγικούς άξονες της αμερικανικής ηγεμονίας παίζει βέβαια και η επίβλεψη από τους υπουργούς του, Τίλερσον και Μάτις, που προέρχονται από τα "σωθικά" των ελίτ και του αμερικανικού ιμπέριουμ.
Προεδρία του Τραμπ... νίκη Καμμένου
Ας θυμίσουμε ένα γεγονός. Το 2016 διεξήχθησαν οι εκλογές για το ποιος θα αναλάβει τον προεδρικό θώκο των ΗΠΑ. Αντιμέτωποι ήταν η Χίλαρι Κλίντον και ο Ντόναλντ Τραμπ. Τα δύο μεγάλα κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία, από την αρχή έδειξαν την προτίμησή τους στην Κλίντον.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ιδεολογικά και μόνο, υποστήριξε την υποψηφιότητα της Κλίντον. Η Νέα Δημοκρατία, από την άλλη, ιδεολογικά υποστήριζε πάντα τους Ρεπουμπλικάνους, θεωρώντας τους σύμμαχους στη χάραξη κεντροδεξιάς πολιτικής.
Πήρε αποστάσεις από τον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του εμφανίστηκε με το προφίλ ενός αρκετά συντηρητικού δεξιού. Μόνο ο Πάνος Καμμένος υποστήριξε τον Αμερικανό πρόεδρο και είναι μια επιτυχία που οφείλουμε, κυρίως δημοσιογραφικά, να του την αποδώσουμε.
Εν κατακλείδι...
Μερικά συμπεράσματα
Ο Ντόναλντ Τραμπ αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα συνέπειας πολιτικού άνδρα. Εκπροσωπεί επάξια τα συμφέροντα των πλούσιων σπονσόρων του, αλλά και των κελευσμάτων, όπως εξήγγειλε, περί «παγκόσμιας υπερδύναμης των ΗΠΑ». Φαίνεται πως δεν έχει κερδίσει την υποστήριξη των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων, αλλά ο μεγιστάνας επιχειρηματίας προσπαθεί να αποκτήσει λαϊκό έρεισμα μέσω των δημόσιων τοποθετήσεών του για ανωτερότητα των λευκών.
Ναι, η εθνικιστική ρητορική είναι παρούσα. Παράλληλα, σε άλλο μήκος κύματος, προσπαθεί να αποψιλώσει το κοινωνικό κράτος, θεωρώντας το μια πολυδάπανη σπατάλη.
Δεν ξέρω εάν ο Τραμπ θα καταφέρει να πετύχει την ειρηνική συνύπαρξη των λαών της υφηλίου. Η προσωπικότητά του είναι αμφιλεγόμενη και αινιγματική. Σίγουρα, το 2018 θα είναι ένα έτος που οι δημοσιογράφοι και οι ακαδημαϊκοί θα ασχοληθούν ιδιαίτερα με αυτήν την πολυσχιδή προσωπικότητα, ύστερα από τις τελευταίες του δηλώσεις. Ας περιμένουμε λοιπόν...
Πηγή: Γιώργος Τσιάρας, "Ένας χρόνος Ντόναλντ Τραμπ - O άρχοντας των διχασμών", "Εφημερίδα των συντακτών", σελ. 11, 12 Νοεμβρίου 2017
