Ήταν ημέρα Κυριακή 18 Οκτωβρίου 1981, όταν το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, το κόμμα που είχε ιδρύσει ο Ανδρέας Παπανδρέου, κατέκτησε την εξουσία με μία νίκη θριαμβευτική, για πρώτη φορά μετά την ίδρυσή του, στις μεταπολιτευτικές βουλευτικές εκλογές.
Παρακολουθώντας τις τελευταίες ημέρες την ελληνική, αλλά κυρίως την τοπική επικαιρότητα, θα μπορούσε εύκολα να παρατηρήσει κανείς, ότι η σημαντική αυτή επετειακή ημερομηνία για τον τόπο πέρασε σχεδόν απαρατήρητη.
του Μαρίνου Παττακού
Προκαλεί εντύπωση το γεγονός της ιστορικής κοντής λαϊκής μνήμης αλλά προπαντός η σιωπή των περισσότερων σύγχρονων αναλυτών της πολιτικής σχολιογραφίας, όταν σε άλλες εποχές με ευκολία οι αρθρογράφοι εγκωμίαζαν πανηγυρικά αναλύοντας και εξυμνώντας στον λαό τη σημαντική πολιτική και κοινωνική διάσταση της επετείου. Αλλά αν αξίζει σήμερα να θυμάται κανείς εκείνη τη μέρα δεν είναι ο εκλογικός θρίαμβος που πέτυχε ένα κόμμα και έζησαν οι ψηφοφόροι του σε όλη την έκτασή του. Είναι για το νέο κεφάλαιο που γράφτηκε στην ιστορία της χώρας με τα γεγονότα που ακολούθησαν και τον τρόπο που διαμόρφωσαν την εξέλιξή του.
Δεν είναι εκείνο για το οποίο ο Ανδρέας Παπανδρέου αργότερα επικρίθηκε από εχθρούς ή φίλους για τις υποσχέσεις που δεσμεύτηκε προεκλογικά και τελικά δεν της τήρησε, ή δεν είχε ποτέ σκοπό να τηρήσει.
Είναι εκείνο που ο Ανδρέας Παπανδρέου ανέδειξε ως κυριότερη προεκλογική του δέσμευση, την περιβόητη «Αλλαγή».
Το ΠΑΣΟΚ εκείνης της περιόδου ήταν ο καθρέπτης της ελληνικής κοινωνίας και εάν οι πολιτικές του πέτυχαν, ή εάν άλλες απέτυχαν, είναι βέβαιο ότι ο ίδιος ο λαός φταίει. Εκείνη την περίοδο ικανοποιήθηκε ένα έντονο κοινωνικό αίσθημα, που διατύπωναν οι μέχρι τότε πολιτικά απελπισμένοι, οι απόκληροι της κοινωνίας και οι λεγόμενοι μη προνομιούχοι Έλληνες. Παράλληλα έγινε κάτι που ο ελληνικός λαός δεν ήταν έτοιμος να δεχθεί ακόμη : Ώθηση συνολικά της κοινωνίας προς τα εμπρός, απότομα, χωρίς προετοιμασία, υποδομές, παιδεία και οικονομικές εξασφαλίσεις. Ανάπτυξη, πρόνοια, βιοτικό επίπεδο με δανεικά σε έναν λαό παραπληροφορημένο και ευκολόπιστο, δύσκολα θα μπορούσε να επιτύχει.
Σε αυτά τα 36 χρόνια το κόμμα του ΠΑΣΟΚ εξελίχθηκε, ωρίμασε, προσαρμόστηκε, συρρικνώθηκε, εξάλλου το μήνυμα το είχε δώσει ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου με την περίφημη φράση του : «είτε το έθνος θα εξαφανίσει το χρέος, είτε το χρέος θα αφανίσει το έθνος». Η φράση αυτή ήταν ο προάγγελος μιας παρακαταθήκης για ένα κόμμα που δεν ανέλαβε μόνο την ευθύνη που του αναλογούσε, αλλά τη μεγαλύτερη ευθύνη έναντι όλων των κομμάτων για τον αναπόφευκτο δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας.
Στην οικονομική καταστροφή που έχει περιέλθει η χώρα, δεν είναι άμοιρη ευθυνών ούτε η Νέα Δημοκρατία, ούτε η Αριστερά μπορεί να θεωρείται αθώα «περιστερά» σήμερα.
Η μεν πρώτη στάθηκε ανήμπορη να αντιδράσει και να πείσει το λαό για τις λανθασμένες πολιτικές επιλογές, η δε δεύτερη υποδαύλιζε κάθε προσπάθεια εξυγίανσης της οικονομίας, όποτε αυτή γινόταν, παρασύροντας το λαό στον αδιέξοδο δρόμο του λαϊκισμού, των προνομίων και της εικονικής πραγματικότητας.
Αυτός θα πρέπει να είναι ο κυριότερος λόγος που οι Έλληνες σήμερα στη νέα εποχή της οικονομικής κρίσης, των μνημονίων, της κοινωνικής και πολιτικής παρακμής, δεν πρέπει να ξεχνούν την επέτειο της 18ης Οκτωβρίου και να αναζητήσουν τους λόγους για τους οποίους δεν βγήκε αληθινό το όραμα του Ανδρέα Παπανδρέου για την πραγματική αλλαγή στον τόπο μας.
