Αυτές τις μέρες το πρώτο κουδούνι γυρίζει πολύ κόσμο... πίσω στο χρόνο, με τις αναμνήσεις να αφορούν στα σχολικά χρόνια... Αυτά τα χρόνια που για πολλούς μαθητές ήταν βαρετά και ήθελαν τότε να τα περάσουν γρήγορα, όμως μετά από δεκαετίες η αναπόλησή τους γεννά και την επιθυμία της επιστροφής.
Του Μάνου Δασκαλάκη
Διαχρονικά σε αυτό τον τόπο η Παιδεία ήταν ο φτωχός συγγενής των κυβερνητικών προτεραιοτήτων, πόσω μάλλον τα τελευταία δέκα χρόνια που η λέξη "κρίση" κυριαρχεί και ουσιαστικά "καλύπτει" και τις πιθανές ανασφάλειες όλων εκείνων που λαμβάνουν αποφάσεις. Δυστυχώς, από ό,τι γνωρίζουμε, και φέτος η σχολική χρονιά ξεκίνησε με κενά σε όλη τη χώρα, με την Κρήτη βεβαίως να μην αποτελεί εξαίρεση. Πόσο δύσκολο είναι, όμως, σε αυτό τον τόπο η Παιδεία να πάψει να είναι ο φτωχός συγγενής;
Είναι τραγικό αυτά τα χρόνια ακόμα και η χρηματοδότηση σε αυτόν τον τομέα να χαρακτηρίζεται πολυτέλεια. Νομίζω ότι η ευθύνη επιμερίζεται στους πάντες, και σε αυτούς που κυβερνούν και σε αυτούς που αντιπολιτεύονται, αλλά και σε όλους εμάς. Για τη μέση ελληνική οικογένεια στην Ελλάδα του 2017, η Παιδεία κοστίζει ακριβά... ή, για να ακριβολογούμε, πολύ ακριβά. Όλοι εμείς "σφυρίζουμε αδιάφορα", ακόμα και αν στερούμε από τα παιδιά μας το αυτονόητο, δηλαδή το να μάθουν. Οι γονείς αυτή την περίοδο κάθονται σε "αναμμένα κάρβουνα" μέχρι να ακούσουν τις υποχρεώσεις που έχουν απέναντι στα παιδιά τους όσον αφορά το κόστος της μάθησης.
Με τι καρδιά, όμως, θα πεις, τη σήμερον ημέρα, στο παιδί σου ότι πρέπει να διακόψει μια δραστηριότητα που αγαπά, γιατί πολύ απλά δεν μπορείς να καλύψεις το κόστος της; Με ποια λογική θα απαγορεύσεις στο παιδί σου την παραπάνω γνώση;
Αυτή την περίοδο σε πολλά κρητικά σπίτια εκτυλίσσονται αυτά τα μικρά "δράματα", με παιδιά που πρέπει να εγκαταλείψουν κάτι που αγαπούν, γιατί πολύ απλά οι γονείς δεν μπορούν να σηκώσουν το οικονομικό βάρος. Η Πολιτεία βέβαια και εδώ "σφυρίζει αδιάφορα", ενώ, όπως γίνεται σε όλες τις σύγχρονες χώρες, θα έπρεπε να το παρέχει δωρεάν.
Δυστυχώς η Παιδεία κοστίζει και κοστίζει ακριβά, αλλά αυτό που πρέπει να σκεφτούμε είναι ότι η έλλειψή της πλέον κοστίζει ακριβά και στον ψυχικό κόσμο ενός παιδιού που πρέπει να κατανοήσει την αδυναμία της οικογένειας να του καλύψει μια ξένη γλώσσα, την εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου ή τη συμμετοχή στον αθλητισμό. Ναι, κύριοι, εκεί φτάσαμε: να στερούμε από τα Ελληνόπουλα τη μάθηση, την ώρα που η Πολιτεία βλέπει αριθμούς προόδου, κι ας μην έχει ακόμα τοποθετήσει όλους τους εκπαιδευτικούς (και για μόνιμους διορισμούς ούτε λόγος) για να καλύψει τα σχολικά κενά.
Σε κάθε περίπτωση, το πρώτο κουδούνι θα εξακολουθήσει να χτυπά και να ξυπνά σε όλους μνήμες από τα μοναδικά σχολικά μας χρόνια. Άντε, καλή σχολική χρονιά!
