της Αθηνάς Σπανάκη - Κοχιαδάκη
Όσο εξελισσόμαστε ως κοινωνικό και πολιτικό σώμα, τόσο λιγότερα είναι τα θέματα-ταμπού στη δημόσια συζήτηση, αυτά, δηλαδή, που μια απροσδιόριστη ηθική απαγορεύει να αναλυθούν.
Πριν από μερικά χρόνια ένα τέτοιο θέμα ήταν και η σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού φορέα στον τομέα των έργων και της παροχής υπηρεσιών. Η συμμετοχή του ιδιωτικού παράγοντα δαιμονοποιούνταν: Ήταν το απόλυτο "κακό" που θα "ροκάνιζε" σιγά-σιγά την κρατική μηχανή και θα εμβόλιζε το δημοσιοϋπαλληλικό όνειρο...
Σήμερα, η ανάμειξη του ιδιωτικού φορέα σε έργα και υπηρεσίες που απευθύνονται στο σύνολο των πολιτών, όχι μόνο δεν αποτελεί ταμπού στις δημόσιες κουβέντες, αλλά συνιστά πλέον μια πραγματικότητα. Συμβαίνει. Και συμβαίνει σε τομείς όπως το περιβάλλον, η ενέργεια, ο τουρισμός, οι μεταφορές και οι νέες τεχνολογίες.
Και το πιο σημαντικό, οι συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα έχουν αποτελεσματικότητα και πολλαπλασιαστικά οφέλη για όλους, το Δημόσιο, τους πολίτες, τους ιδιώτες.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και η είσοδος ιδιωτικών συνεργείων καθαρισμού στα δημόσια νοσοκομεία. Διατηρώντας τον ισχυρό ρυθμιστικό και εποπτικό του ρόλο, το Δημόσιο καθορίζει τις προδιαγραφές, αξιολογεί τις προσφορές και, κατ' αυτόν τον τρόπο, έργα που ήταν σε εκκρεμότητα για χρόνια, επιτέλους, υλοποιούνται, ή υπηρεσίες τις οποίες το κράτος δεν είχε τις δυνατότητες να καλύψει, οργανώνονται και λειτουργούν προς όφελος των πολλών. Έτσι γίνεται στο δυτικό κόσμο. Στην πρακτική αυτή οδηγεί το σύγχρονο πολιτικό και οικονομικό σύστημα...
Κάπως έτσι, πλέον, μιλάμε ανοικτά και στην Ελλάδα όχι για την πολιτική ορθότητα των συμπράξεων - έχουμε υπερβεί αυτή τη φάση - αλλά για το εάν αυτή η μέθοδος εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον ή όχι, ανάλογα με την υπόθεση που έχουμε να διαχειριστούμε.
Και αυτό, ακριβώς, είναι που όλοι εμείς, πολιτικοί και πολίτες, οφείλουμε να εξετάζουμε κάθε φορά. Αυτό πρέπει να είναι το κριτήριο, το φίλτρο μας, διαφορετικά είμαστε παγιδευμένοι σε άκαμπτες ιδεοληψίες και αναχρονισμούς...
Με φόντο τους λόφους των απορριμμάτων που έχουν στοιβαχτεί στους δήμους, διανύοντας μια από τις πιο ζεστές περιόδους, και την με τουριστική κίνηση να αγγίζει την κορύφωσή της, ο προβληματισμός για τη συμμετοχή ή όχι ιδιωτών στην αποκομιδή των σκουπιδιών έχει ξαναέρθει την επιφάνεια...
Η αναβλητικότητα, η προχειρότητα και η πονηριά που επέδειξε η σημερινή κυβέρνηση στο θέμα των συμβασιούχων έφερε δυσοσμία σε μια ολόκληρη χώρα και εργαζομένους στα όρια της απόγνωσης.
Όμως, το Σύνταγμα, οι δικαστικές αποφάσεις και οι δημοσιονομικοί περιορισμοί της Ελλάδας δεν αφήνουν περιθώρια για να ικανοποιηθούν απόλυτα οι διεκδικήσεις των εργαζομένων. Σίγουρα πρέπει να πληρωθούν άμεσα τα δεδουλευμένα των συμβασιούχων που εξαπατήθηκαν.
Συγχρόνως όμως, πρέπει να στραφούμε σε εναλλακτικές και πιο οικονομικές μορφές παροχής υπηρεσιών στον τομέα της καθαριότητας.
Η ιδιωτική πρωτοβουλία θα μπορούσε να παίξει ένα σημαντικό ρόλο συμπληρωματικό, ή καθ' ολοκληρία σε αυτό αρκεί να ξεφύγει από τις ιδεοληψίες του παρελθόντος. Είμαι από αυτούς που πιστεύουν σθεναρά στην αποκέντρωση και για τη διαχείριση των απορριμμάτων.
Ο κάθε Δήμος, ξεχωριστά, θα πρέπει να έχει τη θεσμική δυνατότητα να αποφασίσει με ποιον τρόπο ή συνδυασμό τρόπων θα επιταχύνει το στόχο της καθαρής πόλης, χωρίς ταμπού, αγκυλώσεις και χρονοτριβές. Η καθαριότητα του κάθε Δήμου να βρίσκεται στα δικά του χέρια!
