Άνθρωπος από μια άλλη εποχή, πιο αληθινή, πιο ανθρώπινη. Από μια εποχή που δεν υπήρχαν ούτε ωράρια, ούτε διαλείμματα, ούτε διακοπές. Δύο χέρια μονάχα και ατελείωτες ώρες στα χωράφια για να αναθρέψεις την οικογένειά σου. Τα δύο σου παιδιά. Ατελείωτα χιλιόμετρα για ένα κομμάτι ψωμί.
Του Νίκου Παναγιωτόπολου
Απόλυτος στο καθετί που πίστευες μέχρι και την τελευταία στιγμή, ακόμα και στις μεταξύ μας συζητήσεις. Αν και πάντα σε ηρεμούσα, σε έκανα να βουρκώνεις. Εγώ ο αγαπημένος σου εγγονός, η μεγάλη σου αδυναμία. Ο Νικολής σου. Πιστός και αφοσιωμένος σε σένα από μικρό παιδί. Από το σχολείο, την εφηβεία μέχρι και σήμερα.
Η βόλτα μου, η αναμελιά μου, ήταν αυτά τα έξι-εφτά χιλιόμετρα μέχρι και έρθω στο Σκαλάνι. Να σε δω, να σε πειράξω, και σε να "παίξω" όπως έλεγες.
«Μα τι εικόνα είναι αυτή, μωρέ παιδί μου», έλεγες κάθε φορά που με έβλεπες στην τηλεόραση, και δάκρυζες. Πόσες φορές σε πήρα τηλέφωνο για να σε ρωτήσω τη γνώμη σου. Για να σου πω «παππού, με είδες;». Και εσύ περήφανος να λάμπεις ολόκληρος. Να γυρίζεις παντού και να λες για μένα. Να μιλάς για μένα και να παίρνεις ζωή.
Να ξέρεις, αγαπημένε μου, ότι μπορεί να έφυγες, μπορεί να μην ακούσω ξανά τη φωνή σου, αλλά κάθε μέρα στη δουλειά και στην καθημερινότητά μου θα είναι αφιερωμένη σε σένα. Θα συνεχίσω για σένα. Η σχέση μας μοναδική.
Περπάτησα παραμονή Πρωτοχρονιάς το δρόμο που περπατούσα μικρός. Μα αυτή τη φορά δεν έστριψα δεξιά, παππού, για το σπίτι, συνέχισα ευθεία. Και εσύ μπροστά για τελευταία φορά. Έτσι είναι η ζωή.
Δε θα σηκώσεις ξανά το τηλέφωνο και δε θα ακούσω ξανά αυτό το παρατεταμένο «ναιιιι». Δε θα σταθείς ξανά μπροστά από το σπίτι κάθε φορά που θα φεύγω.
«Νικολιό, σιγά ε;», μου έλεγες πάντα. Παππού, ο Νικολής σου δε θα σε ξεχάσει ποτέ και θα συνεχίσει τη ζωή με τη σκέψη ότι τον βλέπεις. Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη έχω δελτίο. Ξέρεις εσύ...
Ο αγαπημένος σου εγγονός...
