Κάποτε ήταν ένα τούρκικο σπίτι, πέτρινο, στο κέντρο της πόλης με ψηλοτάβανα δωμάτια και τοιχογραφίες περίτεχνες. Είχε ένα χαμάμ και ένα κήπο μεγάλο με μια πελώρια τζιτζιφιά, που από κάτω της άραζαν τεμπέλικα, όμορφα γατιά.
Της Κικής Αλεξάκη-Χρονάκη
Μια μέρα ήρθαν κάποιοι κύριοι γκριζωποί που είχαν γκρίζους φακέλους στα χέρια και ακόρεστη επιθυμία για κέρδη. Αυτοί οι κύριοι είχαν σχέδια για το μεγάλο πέτρινο σπίτι, που το θυμάμαι αχνά να' ρχεται με τις παιδικές μου αναμνήσεις σαν ένας παράδεισος που εξορίστηκε από της πόλης το καμίνι που άλεθε την ομορφιά και ξεφούρνιζε τσιμεντένια τέρατα κλουβιά, πολυκατοικίες, τα λέγανε.
Έτσι εκεί, μεταξύ Μπιζανίου και Πατριάρχου Νεκταρίου ορθώθηκε ένας τσιμεντένιος εφιάλτης που σκέπασε με ένα γκρίζο ανήλιαγο παραβάν το πατρικό το σπίτι που βρίσκονταν δίπλα.
Οι χρόνοι πέρασαν, τα τσιμεντένια κλουβιά έγιναν νοικιασμένα σπίτια, μαγαζιά. Ώσπου ήρθε μια γκρίζα εποχή, η εποχή της κρίσης, έτσι την είπαν, που ταίριαζε γάντι με τους γκρίζους ανθρώπους που είχαν τους γκρι φακέλους και την ακόρεστη επιθυμία του κέρδους.
Τότε οι γκρίζοι άνθρωποι αποφάσισαν να κάνουν εξώσεις σε όσους δεν είχαν να πληρώνουν τα υπέρογκα ενοίκια. Έστειλαν και τις δυνάμεις της καταστολής για να συνδράμουν με τη βία σε αυτό το έργο, έκαναν δικαστή-ρια κι ακόμα κάνουν,για τα χρωστούμενα ενοίκια, μάλιστα βγήκε απόφαση κατάσχεσης σύνταξης πείνας.
Άλλωστε, τι ανάγκες είχαν οι πρώην νοικάρηδες, αφού θα μπορούσαν να σιτίζονται αξιοπρεπώς στα συσσίτια που φρόντιζαν να παρέχουν στα θύματα της κρίσης, δεσμεύοντας ίσως κονδύλια ευρωπαϊκά στα φιλανθρωπικά ιδρύματά τους.
Και η ιστορία μας φαίνεται να τελειώνει κάπου εδώ, ωστόσο κάποιοι ονειρευόμαστε ακόμα,
«...στο μέσο της πόλης
τον κήπο με τα μικρά γελαστά κορίτσια,
όπου πηγαίναμε να ξεχάσουμε
τις γκρίζες ακτίνες του ήλιου
τις γεμάτες θάνατο».
«Πόλη του Ήλιου». Όταν χορεύει ένας άγγελος, Βασιλική (Κική) Αλεξάκη- Χρονάκη.
