«Και τι μας νοιάζει εμάς για το Brexit;», θα αναρωτιούνται πολλοί. «Δε μας φτάνουν τα δικά μας χάλια;», θα προσθέτουν. Και όμως.
Όχι απλώς μας νοιάζει, αλλά μας παρανοιάζει για πολλούς και διάφορους λόγους. Πρώτιστα οικονομικούς. Μαγική λέξη, αφού έτσι το ενδιαφέρον των Ελλήνων έχει κεντριστεί και με το παραπάνω!
του Σταύρου Μουντουφάρη
Η αβεβαιότητα που θα ακολουθήσει μια καθ' όλα πλέον πιθανή - όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις - έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση της γηραιάς Αλβιόνας θα ανοίξει τις δημοσιονομικές πύλες της κολάσεως για πολλές χώρες της Γηραιάς, που ήδη τρέχουν και δε φτάνουν για να μανταλώσουν τα πορτοπαράθυρά τους, ώστε να μην αιφνιδιαστούν αν προκύψει το μοιραίο.
Χώρια που ο τρόμος έχει ζώσει και τα οχυρά του City του Λονδίνου, με τους μεγάλους κολοσσούς να έχουν ήδη καταστρώσει σχέδια και να έχουν προγραμματίσει ξενύχτι για τη νύχτα της Αποκάλυψης, την 23η προς 24η του μηνός Ιουνίου του σωτήριου έτους 2016.
Μαντέψτε ποια χώρα θα είναι από τις πρώτες που θα πληρώσει τη... νύφη; Μα, φυσικά, η Ελλάδα. Ως τα σήμερα το ενδιαφέρον ήταν εστιασμένο στη χώρα μας, ώστε να μην προκληθεί μια νέα τρικυμία στην Ευρώπη.
Δείτε για παράδειγμα πώς έκλεισε άρον-άρον το θέμα της αξιολόγησης. Και επίσης το ότι η εκταμίευση θα γίνει πριν το δημοψήφισμα, ώστε να μη δοθεί περιθώριο στους ευρωσκεπτικιστές να επικαλεστούν το παράδειγμα της Ελλάδας.
Αν όμως προκύψει τσουνάμι, τότε ποιος θα κοιτάζει το μικρό κυματάκι (αναλογικά) σε εκείνη τη γωνιά της ανατολικής Μεσογείου; Τη δική μας.
Πόσω μάλλον όταν - φυσιολογικά με βάση το χρονοδιάγραμμα, όπως αυτό ορίζεται από τη Συνθήκη της Λισαβόνας - θα απαιτηθεί μια διετία έως τη ληξιαρχική πράξη του "διαζυγίου", περίοδος που θα είναι από τις πλέον ασταθείς στην οικονομική ραχοκοκκαλιά της Γηραιάς. Άμεση συνέπεια θα είναι για την Ελλάδα και το άνοιγμα του ασκού του Αιόλου στο μεταναστευτικό.
Αν προκύψει Brexit, αλλάζουν άρδην οι γεωπολιτικές ισορροπίες στην Ευρώπη και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι η Τουρκία θα συνεχίσει αυτή τη στάση «ήπιας συμμόρφωσης» στο θέμα της συμφωνίας με την Ε.Ε. και δε θα ξεσπάσει με αφορμή τη βίζα, για να εκμεταλλευτεί τη δύσκολη θέση στην οποία θα έχει περιέλθει η Ευρωπαϊκή Ένωση; «Παλιά μου τέχνη... κόσκινο», μην το ξεχνάτε.
Άλλωστε, γεωπολιτικά θα αλλάξουν, ούτως ή άλλως, πολλά αν η Αλβιόνα αποχωρήσει. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η χώρα αποτελεί ως τα σήμερα το βασικό εκπρόσωπο της αμερικανικής πολιτικής στη Γηραιά (τόσο που κυκλοφορεί το ανέκδοτο ότι η Βρετανία είναι μία από τις Πολιτείες των ΗΠΑ) και φυσικά από τους βασικούς πολέμιους της προσπάθειας ηγεμόνευσης της Ευρώπης (μαντέψτε από ποιον).
Αν βγει εκτός Ε.Ε., τότε η πολιτική της θα γίνει ακόμα πιο σκληροπυρηνική και πιο απρόβλεπτη, ειδικά αν προχωρήσουν τα σχέδια για άτακτη έξοδο, που θα συναντήσουν, σύμφωνα με δημοσιεύματα, τη σκληρή απάντηση των Βρυξελλών.
Το 50-50% «όχι» της Βρετανίας, όπως το περιέγραψε ο Ντόναλντ Τουσκ, δε θα τίναζε απλώς στον αέρα την όποια προοπτική να περισωθεί το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης, αλλά θα το μετέτρεπε σε ολοκαύτωμα.
Αν αμφιβάλλετε, δείτε πιο προσεκτικά την προειδοποίηση της Σκοτίας - του πλέον φιλευρωπαϊκού τμήματος του Ηνωμένου Βασιλείου - ότι, αν συμπαρασυρθεί από το πιθανό Brexit, θα βάλει μπροστά τις μηχανές για διενέργεια νέου δημοψηφίσματος με το ερώτημα της ανεξαρτησίας. Άλλωστε, ο φιλευρωπαϊσμός ήταν εκείνος που απέτρεψε τους Σκοτσέζους να πάρουν "διαζύγιο" από την Αλβιόνα το 2014.
Και μετά τη Σκοτία θα ακολουθήσουν πολύ πιο ενισχυμένα τα αντίστοιχα αιτήματα από την Καταλονία, από τη Βαλονία και πάει λέγοντας. Χώρια που θα έχει ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και από άλλες χώρες, οι οποίες θα ζητήσουν δημοψηφίσματα, αντίστοιχα με εκείνα της Βρετανίας. Είναι χαρακτηριστικά τα πρόσφατα ευρήματα ερευνών που δείχνουν ότι ο ευρωσκεπτικισμός γιγαντώνεται απ' άκρου εις άκρον της ηπείρου.
Το Brexit θα μπορούσε να προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις σε όλες τις χώρες μεμονωμένα, αλλά και συνολικά, σε μια περίοδο που η άνοδος της άκρας Δεξιάς σε πολλές χώρες έχει ήδη σημάνει συναγερμό, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τις προεδρικές εκλογές στην Αυστρία.
Αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς τον αντίκτυπο που θα είχε μια έξοδος της Βρετανίας στις εκλογές στην Ισπανία, λίγες μέρες μετά το δημοψήφισμα, στη Γερμανία του χρόνου, στη Γαλλία και την Ολλανδία, χώρες όπου ακραία κινήματα έχουν ένα ισχυρό πυρήνα.
Εν συνόλω για την Ευρώπη μια ενδεχόμενη έξοδος της Βρετανίας θα ρίξει τους τίτλους τέλους στην Ε.Ε., όπως τη γνωρίζαμε ως τα σήμερα, και φυσικά στο όποιο γόητρο της έχει απομείνει παγκοσμίως. Ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα χαρτιά που μπορούν ακόμα να έχουν στα χέρια τους οι Βρυξέλλες.
Και αν παρ' ελπίδα βγει και ο Τραμπ στις εκλογές του Νοεμβρίου στις ΗΠΑ, «Παναγιά βοήθα», που έλεγε και ο Μουζάλας, με άλλη αφορμή βεβαίως, την αθέτηση από την Τουρκία της συμφωνίας με την Ε.Ε. για το προσφυγικό.
