Ενός κακού μύρια έπονται. Η ρήση αυτή βρίσκει την επιβεβαίωσή της στην κατάσταση την οποία καλείται να διαχειριστεί (τρόπος του λέγειν) η Ευρώπη, ζωσμένη από καυτά μέτωπα που αποτελούν την πηγή για πολλούς από τους εφιάλτες της ηπείρου. Όχι μόνο για αυτά καθαυτά τα θερμά μέτωπα που προϋπήρχαν, έχουν δημιουργηθεί και γεννιούνται διαρκώς, αλλά και για τις έμμεσες συνέπειές τους με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το θέμα του προσφυγικού-μεταναστευτικού.
του Σταύρου Μουντουφάρη
Το πρόβλημα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, με δεδομένο ότι, εκτός από την ήδη ασφυκτική κατάσταση στην Ελλάδα, φαίνεται να επιβεβαιώνονται οι φόβοι για το άνοιγμα του διαδρόμου της Ιταλίας, με το πέρασμα μεταναστών και προσφύγων από τη βόρεια Αφρική προς τη νότια Ιταλία.
Την ίδια στιγμή, όπως όλα δείχνουν, η συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας, που υποτίθεται ότι θα έδινε λύσεις, απλά ετοιμάζεται να κυοφορήσει ένα νέο πρόβλημα μετά και τις συνεχιζόμενες προκλήσεις των Τούρκων στο Αιγαίο, που βρήκαν την ευκαιρία να "δηλώσουν" τις διεκδικήσεις τους υπό τη σκιά της ΝΑΤΟϊκής ομπρέλας που έχει υποτίθεται ρόλο στην επιχείρηση αποτροπής των δουλεμπόρων - με την Ελλάδα να μην τολμά ακόμη να προβεί στη μόνη κίνηση που θα έχει μια πιθανότητα να λύσει το πρόβλημα αποφεύγοντας να πέσει στην παγίδα της έντασης ή ενός θερμού επεισοδίου, δηλαδή της διεθνοποίησης των προκλήσεων στο πλέον υψηλό επίπεδο.
Η Ευρώπη, όμως, έχει να αντιμετωπίσει ένα ακόμα μεγαλύτερο θερμό μέτωπο, τα του οίκου της, με τη γνωστή ατολμία, τη δεδηλωμένη διαμάχη μεταξύ πλούσιου Βορρά και φτωχού Νότου και την παντελή απουσία οράματος και ηγετικών μορφών που θα μπορούσαν να πατήσουν φρένο στην κατηφόρα. Μην έχοντας καταφέρει να δώσει ουσιαστικές λύσεις στο προσφυγικό, την οικονομική κρίση, την άνοδο των ακραίων φωνών, την ενίσχυση της άκρας δεξιάς και των ευρωσκεπτικιστών που δε θα άφηναν την ευκαιρία να πάει χαμένη, βλέπει να ανοίγεται ένας ακόμα γκρεμός κάτω από τα πόδια της με αφορμή το Brexit, το δημοψήφισμα με το ερώτημα παραμονής ή όχι της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δεν είναι τυχαίες οι προειδοποιήσεις των τελευταίων ημερών, όπως δεν είναι συμπτωματική η αγωνία του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, ο οποίος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για επαπειλούμενη κατάρρευση της Ε.Ε.
Όμως ποιος ακούει; Κανείς. Άλλωστε για ποιον λόγο να το κάνει; Κάθε "ηγέτης" είναι ταμπουρωμένος στο δικό του καβούκι, μετρώντας ψήφο την ψήφο και τα συμφέροντα της χώρας του. Η εποχή των μεγάλων μορφών αυτής της ηπείρου, που θα μπορούσαν να σώσουν την Ευρώπη από την κατρακύλα, έχει παρέλθει πια ανεπιστρεπτί, και αυτό το γνωρίζουν όλοι.
Το ερώτημα δεν είναι πια αν η Ευρώπη θα γίνει σκιά του εαυτού της, γιατί αυτό το βλέπουμε ήδη, ούτε αν θα γκρεμιστεί εκ θεμελίων, αλλά το πότε θα συμβεί αυτό. Εκτός και αν πιστεύετε στα θαύματα, κάτι που στη σημερινή εποχή μοιάζει και αυτό παρακινδυνευμένο. Είναι τραγικό, όμως αληθινό. Αυτό που ζήσαμε τόσες φορές και θα συνεχίσουμε να ζούμε ως θέατρο του παραλόγου, με 28 "ηγέτες" να ξημεροβραδιάζονται σε ατέλειωτες Συνόδους Κορυφής βρίσκοντας με το ζόρι "λύσεις" που δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από εκείνα που καλούνται να λύσουν, και μόνο αφού έχει πια κουράσει το ατέρμονο ροκάνισμα του χρόνου, είναι από μόνο του μια τραγελαφική εικόνα μιας ηπείρου που δε διδάχτηκε από τα λάθη της και συνεχίζει να τα επαναλαμβάνει. Και βλέποντας τόσες φωτιές αναμμένες τριγύρω, το μόνο που μπορεί να πει και να ευχηθεί κανείς είναι «ο Θεός να βάλει το χέρι Του».
Γιατί αν δεν το κάνει ούτε αυτός, τότε, όπως λέμε στην Κρήτη, «τα ξέτελά μας» δε θα είναι καλά... Καθόλου καλά.
