Νομίζω ότι δεν υπήρξε άνθρωπος που να άκουσε ότι ο 6χρονος Στέλιος που βρισκόταν μεταξύ ζωής και θανάτου σώθηκε και να μην έκλαψε από χαρά και από ελπίδα.
Της Φωτεινής Μαυροματάκη
Δεν ξέρω το πώς και το γιατί. Πως βρέθηκε μέσα στο σπίτι το όπλο. Πως βρέθηκε σε παιδικά χέρια. Γιατί ήταν οπλισμένο. Πως από τη μία στιγμή στην άλλη, το μικρό αγόρι από τα Λιβάδια βρέθηκε στο ασθενοφόρο. Και το κορμάκι του μέσα στα αίματα πάνω στο φορείο. Αυτή η εικόνα σε συγκλονίζει. Δεν την ξεχνάς. Και όλοι να τρέχουν πανικόβλητοι γιατί το κάθε δευτερόλεπτο ήταν κρίσιμο. Γιατί ο μικρός βρισκόταν μεταξύ ζωής και θανάτου. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο μικρός Στέλιος σώθηκε και έδωσε ελπίδα.
Ναι, αυτή η κατάρα της Κρήτης, σε τρομάζει. Σε θυμώνει. Τρομάζω με αυτόν τον άγραφο νόμο γιατί έχει γίνει πολλές φορές η αιτία να χαθούν άνθρωποι. Θυμώνω όταν σκέφτομαι αυτά τα πως και τα γιατί. Θυμώνω γιατί δεν είναι αυτό η Κρήτη. Η Κρήτη έχει και όμορφα. Και είναι πολλά αυτά τα όμορφα. Περισσότερα. Έχει όμορφους, καλούς ανθρώπους. Σου δημιουργεί όμορφα συναισθήματα. Η Κρήτη είναι ελπίδα. Το απέδειξε αυτός ο μικρός αγωνιστής. Γιατί σκέφτεσαι, ότι αυτή η ελπίδα, ίσως να γίνει μάθημα. Ελπίζεις ότι θα είναι το τελευταίο περιστατικό.
Μία μέρα πριν να μάθουμε ότι ο Στέλιος ξύπνησε, κάποιος με ρώτησε: Πόσα θες για να 'σαι ευτυχισμένος; Και αυτή φράση τριγυρίζει στο μυαλό μου. Πόσα θέλω για να είμαι ευτυχισμένη;
Είμαι ευτυχισμένη όταν κρατάω αγκαλιά την ανιψιά μου και έχει κολλήσει το μάγουλο της στο δικό μου. Κοιταζόμαστε στον καθρέπτη και βλέπουμε την ομοιότητα. Της κάνω γκριμάτσες, κάνει τις ίδιες και σκάμε στα γέλια. Είμαι ευτυχισμένη όταν πάω να την πάρω από τον παιδικό. Μοιράζει ''παγωτά'' στους συμμαθητές της μέσα στο αυτοσχέδιο περίπτερο, με βλέπει και έρχεται στην αγκαλιά μου. Και κάθε φορά το φιλί είναι πιο γλυκό από το προηγούμενο και κάθε φορά η αγκαλιά είναι πιο σφιχτή από την προηγούμενη.
Είμαι ευτυχισμένη όταν της διαβάζω παραμύθια και της λέω ότι τέλειωσε η μπαταρία και χρειάζομαι ακόμα ένα φιλί για να συνεχίσω. Και αυτή μου δίνει το φιλί και γελάει, γιατί καταλαβαίνει. Είμαι ευτυχισμένη όταν της λέει η μαμά της να μαζέψει τα παιχνίδια και αυτή έχει, πάλι, έτοιμη την απάντηση: ''Γιατί; Επειδή είναι εποικοδομητικό;'' Κι έχω πάψει πια να εκπλήσσομαι με αυτά που λέει, παρόλο που δεν έχει κλείσει ακόμα τα 4.
Ακόμα και όταν ''τσακωνόμαστε'' επειδή της έκρυψα το μπαλόνι της, είμαι ευτυχισμένη. Της το κρύβω για να ''τσακωθούμε'' για λίγο και μετά να τα ξαναβρούμε. Γιατί βλέπω τη διαφορά ανάμεσα στον παιδικό θυμό και στον ενήλικο θυμό. Γιατί το σ' αγαπώ κάθε φορά ακούγεται ακόμα πιο γλυκό από το προηγούμενο.
Πόσα θέλω για να είμαι ευτυχισμένη; Είναι πολλά αυτά που θέλω. Πολλά και ακριβά. Για κάποιους ίσως λίγα και φτηνά. Για μένα ανεκτίμητης αξίας, αλλά δεν αγοράζονται με χρήματα.
Σίγουρα αυτή η οικογένεια μόλις έμαθε ότι το αγοράκι ξύπνησε, δε θα ήθελε τίποτα άλλο για να είναι ευτυχισμένη.
Πόσα θες εσύ για να 'σαι ευτυχισμένος;
