Στις μέρες μας, παρακολουθώντας την ατζέντα της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας, βλέπουμε ότι παράλληλα - αλληλένδετα με τη μετακίνηση των ασιατικών πληθυσμών επανέρχεται θελημένα ή μη ξανά στο προσκήνιο το "Mακεδονικό Zήτημα".
Γράφει ο Ανδρέας Τσιλογιάννης, δημοσιογράφος
Ο φάκελος του σημαντικού εθνικού θέματος ανοίγει, μέσα από μια ατυχή δήλωση του αναπληρωτή υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής κ. Γιάννη Μουζάλα, υπουργού αριστερής κυβέρνησης, η οποία δήλωση γίνεται σε μαγνητοσκοπημένη εκπομπή με τον ίδιο τον υπουργό να ονοματίζει θελημένα η μη τη FΥΡΟΜ, "Μακεδονία".
Φράση η οποία ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων στο εσωτερικό της Ελλάδας, την ώρα που η χώρα βράζει εξαιτίας και του μεταναστευτικού βάζοντας σε περίεργα και αόριστα μονοπάτια την ελληνική εξωτερική πολιτική στο συγκεκριμένο λεπτό εθνικό ζήτημα.
Ιστορικά ο φάκελος του λεγόμενου "Mακεδονικού Zητήματος" ταλαιπωρεί για δεκαετίες την εξωτερική μας πολιτική, συγκεκριμένα από το 1992 με τη διάλυση της πάλαι πότε Γιουγκοσλαβίας.
Συνάμα το συγκεκριμένο ζήτημα αποτελεί άλυτο, χρόνιο πρόβλημα, τροχοπέδη της εξωτερικής πολιτικής, λαμβάνει χώρα σε μια ευαίσθητη περιοχή των Βαλκανίων, όπου σήμερα μπορεί να χαρακτηρισθεί και ως το "γεφύρι της Άρτας" για τη διπλωματία μας, με τη διαφορά πως το γεφύρι της Άρτας "ολημερίς χτιζόταν και το βράδυ γκρεμιζόταν", ενώ το "μακεδονικό" παραμένει χωρίς λύση εδώ και 24 χρόνια.
Η ιστορία ξεκινάει από παλιά.
7/05/1892, Kούμροβετς, Κροατία.
Ο Κροάτης Φράνιο Μπρος και η Σλοβένα Μαρία Μπρος- Γιάβερσεκ φέρνουν στον κόσμο το έβδομο παιδί τους. Γεννιέται ο Τίτο, κατά κόσμο Γιόζιπ Μπρος.
Ο πατέρας του Τίτο αγρότης με επτά παιδιά, εκείνη την μέρα του Μάη του 1892 στην Κροατία ποσώς θα περίμενε ότι ο νεογέννητος γιος του θα γινόταν ο μετέπειτα Στρατάρχης της Γιουγκοσλαβίας Τίτο.
Σίγουρα ο Φράνιο Μπρος δεν θα περίμενε πως στην Ελλάδα του 2016, ένας υπουργός αριστερής κυβέρνησης θα ονομάτιζε θελημένα η μη την FΥΡΟΜ "Μακεδονία" δικαιώνοντας μ` αυτόν τον τρόπο τον γιο του, οραματιστή και διεκπεραιωτή της τότε μεγάλης Γιουγκοσλαβίας.
Φτάνουμε στα 1945όπου με την εγκαθίδρυση των Λαϊκών Δημοκρατιών στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης υπό την σκεπή του Σοβιέτ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, ο Στρατάρχης Τίτο ιδρύει την Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας.
Έχει ως όραμα τη δημιουργία της μεγάλης Γιουγκοσλαβίας, χωρίς την πλήρη εξάρτηση από την τότε κραταιά ΕΣΣΔ με κρυφό στόχο να αποκτήσει η χώρα του πρόσβαση στη Μεσόγειο και στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, εκμεταλλευόμενος την τότε πολιτική αστάθεια και ενδεχομένως τον τότε ελληνικό εμφύλιο.
Δημιουργεί στο νότιο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας, στα σύνορα με την Ελλάδα, στα πλαίσια του Ομόσπονδου χαρακτήρα της διακυβέρνησής του τη "Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας".
Πληθυσμιακά η περιοχή του κράτους των Σκοπίων κατοικείται από εθνότητες Σλάβων, Βουλγάρων, Αλβανών, Μουσουλμάνων, Ρομά αλλά και ενός πληθυσμού Ελλήνων πάλαι ποτέ κομμουνιστικών φρονημάτων οι οποίοι επιλέγουν να ζήσουν στην τότε κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία.
Ο Στρατάρχης Τίτο δημιουργεί για τους επεκτατικούς σκοπούς του ένα πληθυσμιακό "κομμάτι" - μείγμα λαών - στη πολύπαθη βαλκανική χερσόνησο, με ασαφή εθνικό-θρησκευτικό-πολιτισμικό-πολιτιστικό χαρακτήρα, έτοιμο να εκραγεί ανά πάσα στιγμή, με μοναδικό γνώμονα σκοπό και στόχο την έξοδο της τότε Γιουγκοσλαβίας στο Αιγαίο.
Το όνειρο του Τίτο για τη δημιουργία της μεγάλης Γιουγκοσλαβίας, σκοντάφτει στο παράξενο εύθραυστο εθνολογικό παζλ, αλλά και στον μετά τον θάνατό του παιχνίδι συμφερόντων και στη διεκδίκηση της αυτοτέλειας των διαφορετικών εθνοτήτων που αποτελούσαν την τότε Ομοσπονδιακή Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, οδηγώντας το δημιούργημα του, στον εμφύλιο σπαραγμό του 1990 και στη διάλυση.
Η ιστορία του "μακεδονικού ζητήματος", για τη χώρα μας ξεκινάει ξανά το 1990.
Ο εμφύλιος στη γείτονα πάλαι ποτέ χώρα καλά κρατεί, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει η διάλυσή της Γιουγκοσλαβίας με τη δημιουργία έξι ξεχωριστών νέων κρατών (Σερβία, Κροατία, Σλοβενία, Μαυροβούνιο, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, FYROM, μαζί με ένα ασαφές Κοσσυφοπέδιο), έχοντας την ευλογία και τις υπογραφές των ηγετών της Ε.Ο.Κ.
Τίθεται θέμα ονομασίας του νότιου τμήματος της Γιουγκοσλαβίας, με τους μεν «Σλαβομακεδόνες» του Κίρο Γκλιγκόροφ να θέλουν το όνομα "Μακεδονία", καπηλεύοντας την ιστορία της Ελλάδας με όνομα που ιστορικά - εθνολογικά δεν τους ανήκει και η Ελλάδα να θέλει αρχικά όνομα χωρίς να περιέχει τη λέξη Μακεδονία ή παράγωγο αυτής, επιβάλλοντας αργότερα εμπάργκο στις συναλλαγές.
Βέβαια είχαν προηγηθεί οι προσπάθειες του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη να λήξει το ζήτημα, χαρίζοντας την ονομασία στους βόρειους γείτονες, με τον ίδιο να οριοθετεί στην επιχειρηματολογία του την "ιστορική" ρήση "πως μετά από δέκα χρόνια η ονομασία των Σκοπίων θα έχει ξεχαστεί".
Η δήλωση αυτή ήταν αρκετή ώστε να κλονιστεί η συνοχή της κυβέρνησης Μητσοτάκη, με τον τότε ΥΠΕΞ και μετέπειτα πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά, να ρίχνει την κυβέρνηση.
Στη πορεία οι Έλληνες βγήκαν στους δρόμους διαδηλώνοντας για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας, οι κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου επέβαλλαν σκληρή πολιτική στο γειτονικό κρατίδιο (εμπάργκο στις συναλλαγές, θέμα ονομασίας στους διεθνείς οργανισμούς).
Με το καλημέρα της διακυβέρνησης Καραμανλή, η ελληνική διπλωματία δέχεται ψυχρολουσία καθώς οι Η.Π.Α., αναγνωρίζουν τη FYROM ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας".
Η κυβέρνηση Καραμανλή στα πρώτα βήματά της και ξαφνιασμένη από τη διπλωματική ήττα συζητά ως λύση της ονομασίας πρόταση προερχόμενη μέσα από προσφυγή του λαού σε δημοψήφισμα, ώστε ο ίδιος να αποφασίσει για το όνομα ,πρόταση η οποία τελικά μπαίνει στο χρονοντούλαπο χωρίς να πραγματοποιηθεί.
Σήμερα, δεν έχει ακόμα επέλθει η συμφωνία μεταξύ των δυο χωρών σχετικά με την ονομασία, αν και πριν από την χρήση για τη FYROM του ονόματος "Μακεδονία" από τον Γιάννη Μουζάλα, η ελληνική διπλωματία συζητούσε και ενδεχομένως θα έκανε αποδεκτή μια κοινώς αποδεκτή σύνθετη ονομασία.
Η σημερινή κυβέρνηση προσπάθησε ίσως εσκεμμένα με τη προ εβδομάδων "αφηρημένα" αναφορά-τοποθέτηση του αναπληρωτή υπουργού Μετανάστευσης Γιάννη Μουζάλα στο όνομα της χώρας του Βαρδάρη να εκβιάσει την αλλαγή της πολιτικής συζήτησης η οποία περιλαμβάνει τις άθλιες εικόνες διαβίωσης των μετακινηθέντων εγκλωβισμένων πληθυσμών στην Ειδομένη.
Η συγκεκριμένη κίνηση Μουζάλα, δείχνει ακόμα μια αδυναμία κυβερνητικής κάλυψης σε θέματα που αφορούν πλέον όχι το προσφυγικό αλλά και σε ζητήματα εθνικά λεπτά, στα οποία ως τώρα η εξωτερική ελληνική πολιτική έθετε κόκκινες γραμμές.
Έλλειψη εμπειρίας, αδυναμία διαχείρισης αλλά και μη σοβαρή προσέγγιση, μπορούν να οδηγήσουν σε τετελεσμένα και μη αναστρέψιμα αποτελέσματα την ελληνική διπλωματία και τα εθνικά μας συμφέροντα.
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια συγκυρία δύσκολη εξαιτίας της μετακίνησης των πληθυσμών, πληθυσμών που η πολιτική των κλειστών συνόρων κάποιων χωρών αφήνει αδιευκρίνιστο το διάστημα παραμονής των μεταναστών - προσφύγων στη χώρα μας.
Αποτέλεσμα;
Η αρχή ανοίγματος διάφορων ζητημάτων της χώρας μας με χώρες που εμπλέκονται στην ιστορική πληθυσμιακή μετακίνηση εξαιτίας της γεωπολιτικής μας θέσης, με εθνική απαίτηση τη σωστή εφαρμογή του διεθνούς δικαίου, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και την προάσπιση των εθνικών μας συμφερόντων από την όποια κυβέρνησή μας ικανή ή μη.
1992-2016. 24 χρόνια προσπαθειών λεηλάτησης της ελληνικότητας της Μακεδονίας.
Το ζήτημα του ονόματος του κράτους των Σκοπιών όχι μόνο δεν έχει τελικά ξεχαστεί, αλλά σήμερα η ιστορία των Βαλκανίων… "αρχίζει να γράφεται ξανά".
