Ένα παγκόσμιο θέμα ασφαλείας έχει δημιουργηθεί με τις παρελκόμενες επιπτώσεις του στην γεωπολιτική οικονομική και μεταναστευτική πτυχή τους, η συνεχιζόμενη κλιμακούμενη ένταση εδώ και 5 χρόνια στο Συριακό έδαφος.
του Μηνά Ρασούλη, Ταξίαρχου Τεθωρακισμένων ε,α.
Η πολυπλοκότητα του θέματος αναδείχθηκε και στην φετινή διάσκεψη του Μονάχου (MSC), που έλαβε χώρα στις 14 Φεβρουαρίου 2016. Στην συγκέντρωση αυτή συμμετείχαν περί τους 400 πολιτικούς ηγέτες και διεθνείς εμπειρογνώμονες , που είχε ως κύριο θέμα την Συρία.
Οι ομιλίες που ανέπτυξαν οι πολιτικοί, οι αναλύσεις και οι εκθέσεις των, έδωσαν το στίγμα ότι πίσω από το κυρίως θέμα, ήταν το νέο μέλλον της παγκόσμιας τάξης και σταθερότητας.
Στην συνάντηση δε της ΕΕ της 7ης Μαρτίου με την συμμετοχή και της Τουρκίας, οι αρχηγοί κρατών συζήτησαν την εφαρμογή κοινού σχεδίου δράσης ΕΕ - Τουρκίας για την αντιμετώπιση της μεταναστευτικής και προσφυγικής κρίσης.
Σύμφωνα λοιπόν με τις παραπάνω συναντήσεις, στην αντίστοιχη συνάντηση του Μονάχου το 2007, η ομιλία του Προέδρου της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν είχε μείνει ως θρυλική για την συναισθηματική αποφασιστικότητα που είχε εκφράσει.
Κατά την ομιλία του είχε προειδοποιήσει το διεθνές κοινό για την άδικη μέχρι τότε παγκόσμια επικυριαρχία της Αμερικής. Συγχρόνως προειδοποίησε για την μη ανάπτυξη προς ανατολάς του ΝΑΤΟ απειλώντας κάθε στρατιωτική δραστηριότητα εκτός ορίων, σε πρώην κράτη της Ρωσικής επιρροής ακόμα και με εξουδετέρωση.
Πολλοί δε αναλυτές αναγνώρισαν την ομιλία του ως την αυγή μιας νέας ρήξης μεταξύ Ρωσίας και Δύσης.
Στην φετινή συνάντηση του Μονάχου ο πρωθυπουργός Μεντβέντερ χαρακτήρισε τις σχέσεις των δύο κόσμων ως τεταμένες , λόγω των ενεργειών της Δύσης στις περιοχές της Γεωργίας το 2008 και της Ουκρανίας το 2014 και για την ποιο πρόσφατη κρίση της Συρίας.
Παρά το γεγονός ότι η κατάπαυση του πυρός στο Συριακό έδαφος και η έναρξη της ανθρωπιστικής βοήθειας και από την ΕΕ θεωρείται ως θετικές ενέργειες η πραγματικότητα της παγκόσμιας αντιπαράθεσης έχει πολύ καθαρά αποτυπωθεί τα τελευταία χρόνια.
Η εδραίωση του Ουκρανικού αδιεξόδου αλλά και η ταχεία ανάπτυξη της στρατιωτικής συμμαχίας στο Συριακό έδαφος, ενισχύουν τις διαπραγματευτικές θέσεις της Ρωσίας.
Συνεχίζει δε τον αγώνα προς απόκτηση περισσοτέρων διαπραγματευτικών πλεονεκτημάτων ακόμα και στον ενεργειακό τομέα, προσβλέποντας ακόμα και σε μία έξοδο στην Μεσόγειο μέσω των μελλοντικών συμμαχιών των ασιατικών κρατών Ιράν και Συρίας.
Παρά δε τα εσωτερικά Ρωσικά προβλήματα ο αποδεικνυόμενος χειρισμός παγκόσμιων προβλημάτων , ενισχύει την διεθνή της παρουσία που θα αποτελέσει επιβραδυντική δύναμη στην επιστροφή της στην προηγούμενη πρώην Πούτιν εποχή.
Για την αντιμετώπιση δε της προσφυγικής κρίσης η επίλυση και των τουρκικών εσωτερικών προβλημάτων θα συνεισφέρουν στην ανθεκτικότητα αντιμετώπισης των προσφυγικών προκλήσεων στην περιοχή, διασφαλίζοντας τα σύνορα της με δύο κινήσεις.
Συνεχίζοντας τις ειρηνευτικές διαδικασίες για την επίλυση του Κουρδικού προβλήματος, που έχει στοιχίσει την ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους και κατά δεύτερο την ολοκλήρωση του νέου δημοκρατικού συντάγματος με απώτερο στόχο την προώθηση οικουμενικών αξιών.
Η αδράνεια της, αποτέλεσε μέχρι στιγμής αρνητική δύναμη για την οικονομική ανάπτυξή της, αλλά και στην ευρωπαϊκή προοπτική της.
Όπως υπογραμμίζεται δε μέσω των τουρκικών αιτημάτων στην συνάντηση της 7ης Μαρτίου της Ε.Ε, θα μπορούσε να δοθεί μεγαλύτερη πρωτοβουλία στην αντιμετώπιση κρίσεων, όπως είναι το προσφυγικό στην ευρύτερη περιοχή, αλλά και η ευρωπαϊκή προοπτική της.
Η ακανόνιστη ροή μεταναστών κατά μήκος της οδού των Δυτικών Βαλκανίων συνεπώς δεν θα σταματήσει χωρίς την αντιμετώπιση , εκτός της ειρηνευτικής Συριακής διαδικασίας και με μία θαρραλέα δημοκρατική και αποφασιστική θέση των δύο προβλημάτων που τροφοδοτούν την τουρκική εσωτερική κοινωνική και πολιτική πόλωση.
