default-image

Η άλλη οπτική στη νίκη του Κυριάκου

Απόψεις
Η άλλη οπτική στη νίκη του Κυριάκου

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μέσα στο κλίμα γενικευμένης ευφορίας στο γαλάζιο στρατόπεδο με την εκλογή του Κυριάκου, η οπτική μέσα από το πολιτικό πρίσμα είναι ενδεχόμενο να θαμπώσει. Αυτό όμως είναι εντελώς διαφορετικό από το να μη βλέπεις λίγα χιλιοστά από τη μύτη σου. Αυτό αποτελεί βεβαιωμένη παθογένεια.

Του Γιώργου Σαχίνη

Αν μάλιστα μιλάμε για πολιτική, τότε σε αυτήν την περίπτωση η παθογένεια αυτή τιμωρείται σκληρά και έχει πολλή πίκρα στο τέλος. Είναι λοιπόν προτιμότερο να βλέπεις τα γεγονότα, ακριβώς την ώρα που οι υπερβολικές ελπίδες αρχίζουν να δίνουν τη θέση του στο ρεαλισμό, κάποιες ανάποδες οπτικές από αυτό που θεωρείται ως κρατούσα άποψη.

1) Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη προκάλεσε - και δικαιολογημένα - θετικές προσδοκίες. Όχι μόνο στη βάση του κόμματος, αλλά και σε χώρους οικονομικών και πολιτικών πεδίων, που αισθάνονται ότι έμεναν σταδιακά χωρίς ζωτικό χώρο για να "ακουμπήσουν". Αλλά, προσοχή: το χειρότερο που μπορούν να κάνουν σε ένα νέο πρόεδρο είναι να τον "φορτώσουν" με πολύ υψηλές προσδοκίες. Να βάλουν τον "πήχη" τόσο ψηλά, ώστε να μην μπορέσει να τον περάσει εύκολα...

Πολύ συχνά αυτό που καταγράφεται ως «επιτυχία» είναι όχι το αποτέλεσμα καθαυτό, αλλά η σχέση ανάμεσα στο αποτέλεσμα και τις προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί γι' αυτό: Για παράδειγμα, αν περιμένουμε 5 και προκύψουν 10, αυτό καταγράφεται ως αδιαμφισβήτητη "επιτυχία". Ενώ αν περιμένουμε 25 και προκύψουν 15, αυτό καταγράφεται ως "αποτυχία".

Το τι προσδοκίες δημιουργούμε - το τι περιμένουμε εκ των προτέρων - καθορίζει και το μέγεθος της τελικής "αποτίμησης", πέρα απ' αυτό καθαυτό το αποτέλεσμα.

Πολλοί σχολιαστές, λοιπόν, έσπευσαν να δημιουργήσουν θετικές προσδοκίες, αλλά αυτό μπορεί να αποδειχθεί "παγίδα" για το νέο αρχηγό της Ν.Δ. Οι περισσότεροι έτσι ίσως θέλησαν να του δημιουργήσουν ένα θετικό momentum, για να αλλάξει η δυναμική του πολιτικού παιγνιδιού σε βάρος του ΣΥΡΙΖΑ...

Αλλά αυτό μπορεί να οδηγήσει και σε - αθέλητη έστω - παγίδευση του Κυριάκου. Και να δώσει στο θεωρητικά και επικοινωνιακά "στριμωγμένο" Τσίπρα ένα πλεονέκτημα αιφνιδιασμού. Ιδιαίτερα το πρώτο διάστημα, πριν προλάβει ο Κυριάκος να ξεδιπλώσει την όποια δυναμική του. Ακόμα και εκλογικού αιφνιδιασμού...

2) Η εκλογική στρατηγική διεύρυνσης αποκλειστικά και σχεδόν μονόπατα προς το "Κέντρο"! Φαίνεται "προφανής" και "αυταπόδεικτη". Αλλά είναι πιθανόν να αποδειχθεί αυτό - παγιδευτική και επικίνδυνη...

Γιατί, αν η Ν.Δ. προσπαθήσει να επεκταθεί προς το "χώρο του Κέντρου", πώς θα αντιδράσουν τα υφιστάμενα (μικρά) κεντρώα κόμματα (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και Λεβέντης); Το πιο πιθανό είναι να προκληθούν έντονες "τριβές" και των τριών προς τη Ν.Δ., που θα "εισβάλει" στο δικό τους (περιορισμένο) "ζωτικό χώρο". Ήδη βλέπουμε κάποια τέτοια φαινόμενα. Μετά τη διαγραφή Γρηγοράκου, έπεσαν και οι πρώτες "βολές" του γραμματέα της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ Βασίλη Κεγκέρογλου, ο οποίος, μιλώντας στον 98,4 την Παρασκευή, κάλεσε τον Κυριάκο να ξεκαθαρίσει πρώτα στο κόμμα του οσμώσεις ακροδεξιών, ενθυμούμενος μέχρι και το "φλερτ" του γιου του τέως, Παύλου, με τον Τζιτζικώστα.

Μέχρι τώρα υπήρχε μια πολιτική "σύγκλιση" ανάμεσα στη Ν.Δ. και τα κόμματα αυτά. Πολλοί μιλούσαν μάλιστα για την ανάγκη δημιουργίας του "ευρωπαϊκού πόλου". Τώρα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για το αντίθετο της σύγκλισης: μια έντονη τριβή προς τη Ν.Δ., αλλά και μια τάση επίσπευσης της ενότητας ανάμεσά τους (κυρίως ανάμεσα στη "Δημοκρατική Συμπαράταξη" και το Ποτάμι), ακριβώς γιατί μαζί είναι πιο εύκολο να αποτρέψουν την "απορρόφησή" τους από "τη Ν.Δ. του Κυριάκου", απ' ό,τι αν παραμείνουν ξεχωριστά.

Άρα. αντί να τους απορροφήσει, η "κεντρώα στροφή" της Ν.Δ. μπορεί να τους συσπειρώσει εναντίον της! Κι αυτό μπορεί να αποδειχθεί "δώρο" εξ αντανακλάσεως για τον Τσίπρα. Η περίπτωση Γρηγοράκου έχει πολλαπλές "αναγνώσεις".

Ήδη το επικοινωνιακό ανάθεμα του "νεοφιλελευθερισμού" το φωνάζουν όχι μόνο η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και αρκετοί μέσα από το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι.

3) Ας υποθέσουμε ότι η Ν.Δ. του Κυριάκου καταφέρνει, πράγματι, να απορροφήσει ακόμα και το ένα τρίτο της συνολικής δύναμης των "κεντρώων κομμάτων". Και τα τρία μαζί έχουν 14 ποσοστιαίες μονάδες, δηλαδή 770 χιλιάδες ψηφοφόρους...

Η Ν.Δ. στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσε τότε να τους αφαιρέσει 4-5 ποσοστιαίες μονάδες, δηλαδή 270 χιλιάδες ψηφοφόρους! Αυτό, βέβαια, δεν της αρκεί για να κερδίσει αυτοδυναμία. Αν το πετύχαινε, θα έφτανε στο 32-33% το πολύ, αλλά για αυτοδυναμία χρειάζεται τουλάχιστον 37%.

Σε αυτήν την (υποθετική) περίπτωση, με ποιον θα κυβερνούσε η Ν.Δ.; Από τα τρία μικρά κόμματα του Κέντρου, αν χάσουν τόσο σοβαρό μέρος της δύναμής τους, το ένα σίγουρα θα βρισκόταν εκτός Βουλής (Λεβέντης), το δεύτερο, το "Ποτάμι" (που είναι και το πιο "ευάλωτο"), θα κινδύνευε σοβαρά να μείνει επίσης εκτός Βουλής, ενώ το ΠΑΣΟΚ θα "διασωζόταν", αλλά με πολύ υποβαθμισμένες δυνάμεις και εκπροσώπηση.

Δηλαδή, ακόμα και αν το 32-33% που θα κέρδιζε η Ν.Δ. της έφτανε για να βγει πρώτη, θα το κατάφερνε τσακίζοντας τους δυνητικούς κυβερνητικούς εταίρους της! Και με ποιον θα συγκυβερνούσε μετά, αφού αυτοδυναμία θα ήταν δύσκολο να βγάλει; Αυτό το "τι θα γινόταν μετά" δε μοιάζει να απασχολεί κανέναν για την ώρα!

4) Μόνο αν ταυτόχρονα κέρδιζε και από άλλες "δεξαμενές" θα είχε νόημα. Αλλά αυτές δε βρίσκονται στα "κεντρώα" κόμματα! Βρίσκονται κυρίως στο χώρο της "αποχής": Σε παλιούς ψηφοφόρους της Ν.Δ., που δεν πηγαίνουν καθόλου να ψηφίσουν πια! Δεν είναι αυτοί που πήγαν σε Χ.Α. ή σε ΑΝ.ΕΛ. Αυτοί δε συμπεριλαμβάνονται στην αύξηση της "αποχής", αφού ψήφισαν αλλού. Δεν πηγαίνουν ούτε σε μικρά "κεντρώα κόμματα". Και δε συμπεριλαμβάνουν ούτε όσους πήγαν απευθείας στο ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα... κόβουν και τα δύο χέρια τους! Μιλάμε για όσους πήγαν αποκλειστικά σε αποχή...

Πόσοι είναι αυτοί; Μόνο μεταξύ Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου της περσινής χρονιάς οι ψηφοφόροι της Ν.Δ. (του περασμένου Ιανουαρίου) που προτίμησαν την αποχή φτάνουν τις 270 χιλιάδες!

Μην ξεχνάμε ότι σε αυτό το τελευταίο διάστημα η αποχή αυξήθηκε κατά 750 χιλιάδες συνολικά. Από αυτούς όλους, λίγο πάνω από το ένα τρίτο είναι μέχρι πρόσφατα ψηφοφόροι της Ν.Δ.!

Συμπέρασμα πρώτο: μόνο από το χώρο της (πιο πρόσφατης) αποχής, η Ν.Δ. έχει δεξαμενή τουλάχιστον 270 χιλιάδων ψηφοφόρων, που δεν την εγκατέλειψαν για να πάνε αλλού (σπίτι τους έμειναν). Δεν την εγκατέλειψαν βέβαια, επειδή τάχα "δεν τους άρεσε η κυβέρνηση Σαμαρά" (άλλωστε Σαμαρά είχαν ψηφίσει τον περασμένο Ιανουάριο. Το Σεπτέμβριο Μεϊμαράκη δεν ψήφισαν!). Ούτε τους ενδιαφέρουν τα "ανοίγματα" στα κεντρώα κόμματα (γιατί αλλιώς θα ψήφιζαν κάποιο από τα τρία κεντρώα κόμματα, δε θα έκαναν αποχή).

Γι' αυτούς όμως δε δείχνει να ενδιαφέρεται κανένας! Τους θεωρούν "δεδομένους"; Αν ναι, κάνουν πολύ άσχημα. Δεν υπάρχει χειρότερο λάθος για ένα κόμμα - ιδιαίτερα κόμμα εξουσίας - από το να θεωρεί τους ψηφοφόρους του ως "δεδομένους". Πολύ περισσότερο όταν αυτοί που θεωρείς "δεδομένους" σε έχουν ήδη εγκαταλείψει...

Όλα αυτά στηρίζονται στην "παρακινδυνευμένη" υπόθεση πως, όταν κάνει η Ν.Δ. άνοιγμα αποκλειστικά προς "το κέντρο", δε θα χάσει κανένα ψηφοφόρο προς τα δεξιά της. Γιατί, αν χάσει προς τα δεξιά της (που είναι αρκετά πιθανό), τότε μπορεί να μην καταφέρει να ανεβάσει τα ποσοστά της ούτε κατά 4-5 μονάδες, όπως "υποθέταμε" ως τώρα...

- Μπορεί, λοιπόν, μια μονοδιάστατη "διεύρυνση" προς το χώρο του "κέντρου" όχι μόνο να συσπειρώσει τα κεντρώα κόμματα εναντίον της ΝΔ...

- Μπορεί, ακόμα χειρότερα, να ενισχύσει τα κόμματα προς τα δεξιά της Ν.Δ.! Να "σπρώξει" δικούς της, μέχρι τώρα, ψηφοφόρους προς τα δεξιότερα κόμματα...

Δηλαδή να τη φέρει σε σύγκρουση με τους δυνητικούς συμμάχους της (στο "κέντρο") και να ενισχύσει τους ορκισμένους αντιπάλους της (γιατί η Χ.Α. και εν πολλοίς οι ΑΝ.ΕΛ. είναι ορκισμένοι αντίπαλοι της Ν.Δ. - μην ξεχνιόμαστε).

Χώρια που μπορεί ο Τσίπρας, αν δει ότι σταθερά υστερεί στις δημοσκοπήσεις, να ψηφίσει απλή αναλογική! Και με τέτοια πλειοψηφία μάλιστα (μια που συμφέρει σε όλους, πλην Ν.Δ.), ώστε να ισχύσει άμεσα από τις επόμενες εκλογές. Και τότε η Ν.Δ. θα βρεθεί πολύ πιο μακριά από την προοπτική σχηματισμού κυβέρνησης, πολύ πιο απομονωμένη από συμμάχους, με πολύ πιο ενισχυμένους τους αντιπάλους της. Με πολύ πιο αμφίβολη την "πρωτιά" της και πολύ πιο αποδυναμωμένο το ρόλο της, ακόμα και σε περίπτωση "πρωτιάς"...

Συμπέρασμα δεύτερο: Αληθινή διεύρυνση είναι μόνο η αμφίπλευρη διεύρυνση! Η μονοδιάστατη διεύρυνση (μόνο προς τα κέντρο ή μόνο προς τα δεξιά) δεν είναι ακριβώς "διεύρυνση". Μάλλον "μετακίνηση" κινδυνεύει να γίνει...

Μόνο η αμφίπλευρη διεύρυνση μπορεί να μεγαλώσει τα ποσοστά της Ν.Δ., χωρίς να "πνίξει" τους δυνητικούς συμμάχους της και χωρίς να ενισχύσει τους αντιπάλους της. Μόνο η αμφίπλευρη διεύρυνση μπορεί να ενισχύσει το ρόλο της, ανεξαρτήτως αιφνιδιασμών από την πλευρά Τσίπρα. Αλλά αυτό δε λέγεται, δεν ακούγεται. Είναι σχεδόν "απαγορευμένη σκέψη". Όπως οι "αιρετικοί" στο σκοτεινό Μεσαίωνα...

ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Επανέρχεται στο σενάριο

Και κάτι τελικό: ας υποθέσουμε ότι, παρ' όλα αυτά, η Ν.Δ. καταφέρνει να αποσπάσει το ένα τρίτο των δυνάμεων των κεντρώων κομμάτων, χωρίς να χάσει κανένα ψηφοφόρο προς τα δεξιά της! Αν ό,τι απομείνει από τα κεντρώα κόμματα δεν αρκεί για να κυβερνήσει (όπερ και πιθανό) ή δεν αρκεί για ασφαλή κοινοβουλευτική πλειοψηφία τουλάχιστον 155 εδρών (όπερ και πιθανότερο), τότε θα αναγκαστεί να συγκυβερνήσει με τον Τσίπρα (έστω και από τη δεύτερη θέση αυτός ο τελευταίος).

Κι αυτό επαναφέρει τη "συγκυβέρνηση" με τον Τσίπρα από την πίσω πόρτα! Κι άντε να δούμε πώς ακριβώς η νέα κυβέρνηση του "μεγάλου συνασπισμού" θα κάνει φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις μαζί με τον Τσίπρα, ο οποίος κατά τ' άλλα θα καιροφυλακτεί τότε να την αποδυναμώσει και να την ανατρέψει.

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News