Προηγήθηκε ο θρήνος της απώλειας για δύο ανθρώπους που δεν κατάφεραν να νικήσουν το θάνατο. Προηγήθηκαν έντεκα τηλεφωνήματα ζωής, έντεκα καρδιές που χτύπησαν δυνατά, έντεκα άνθρωποι που δάκρυσαν από χαρά, έντεκα σπίτια που γέμισαν με το φως της ελπίδας. Προηγήθηκαν ώρες συντονισμού και αδιάκοπης προσπάθειας από πολυπληθείς επιστημονικές ομάδες σε έξι διαφορετικά νοσοκομεία, από το Ηράκλειο, την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, το Ανόβερο και την Μπολόνια.
Της Στέλλας Τερζάκη
Πρώτα και κύρια όμως υπήρξε μια μεγάλη απόφαση από δύο οικογένειες μπροστά σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Υπήρξε η δύναμη να ξορκίσουν κάθε "σκοτεινή" δεύτερη σκέψη. Το μεγαλείο να χαρίσουν ζωή χωρίς ανταλλάγματα στη σκιά του θανάτου. Να κάνουν πράξη σκέψεις που "έδιωχναν" επιμόνως, περιμένοντας για ώρες έξω από τις κλειστές πόρτες μιας εντατικής, ελπίζοντας σε ένα θαύμα. Ένα θαύμα που δεν ήρθε, δύο θάνατοι αναπόφευκτοι, 11 νέες ζωές.
Υποκλίνομαι ξανά, όπως κάθε φορά, σε κάθε είδηση για δωρεά οργάνων. Αφήνομαι στην εναλλαγή των δυνατών συναισθημάτων κι αλλάζω ρόλους.
Γίνομαι λίγο από τους συγγενείς των δοτών, γιατί ο πόνος της απώλειας με συνθλίβει, αλλά στο δίλημμα της δωρεάς όλα είναι ξεκάθαρα.
Γίνομαι πολύ από τις οικογένειες των ληπτών, γιατί έχω ζήσει κάθε δευτερόλεπτο που ζουν τις τελευταίες ώρες. Και οι δύο πλευρές μού είναι οικείες.
Γιατί ένας άγνωστος πτωματικός δότης δέκα χρόνια πριν χάρισε σε έναν από τους πιο δικούς μου ανθρώπους αυτό που λέμε "δώρο ζωής".
Κι ήταν μόλις 34 ετών. Ξέρω μόνο αυτό. Δύο αριθμούς και δύο αρχικά γράμματα. Δεν ξέρω πώς έζησε, πώς έσβησε τόσο νωρίς, τι άφησε πίσω της.
Ξέρω πως ο πατέρας μου, που δέχτηκε το νεφρό της, δέχτηκε μαζί και μια δεύτερη ευκαιρία, ένα νέο εισιτήριο για μια καινούργια, πιο κανονική και πάλι ζωή. Ξέρω κάθε εναλλαγή συναισθημάτων στην πολύωρη διαδικασία έως ότου ολοκληρωθεί μια μεταμόσχευση.
Από το πρώτο τηλέφωνο του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων μέχρι τη στιγμή που τελειώνει το χειρουργείο. Να κλαις από χαρά, από ευγνωμοσύνη, από αγωνία.
Είναι πράξη αγάπης η δωρεά οργάνων. Είναι δώρο ζωής η μεταμόσχευση, όσο κι αν οι λέξεις είναι χιλιοειπωμένες. Το θαύμα το ζω καθημερινά, το βλέπω να ξεδιπλώνεται κάθε μία ημέρα των τελευταίων δέκα ετών.
Και το ζω λίγο πιο δυνατά σε κάθε αφορμή, όπως χθες στη διπλή δωρεά οργάνων με σημείο αναφορά το Βενιζέλειο Νοσοκομείο. Δύο άνθρωποι νεκροί, 11 ζωντανοί.. και πάλι.
Κι είναι τόσοι και τόσοι άλλοι πατεράδες, σύζυγοι, γιοι, αδελφοί και φίλοι που παραμένουν σε λίστες χωρίς τέλος και αρχή, περιμένοντας νύχτα και μέρα να χτυπήσει το τηλέφωνο. Κι εγώ που το 'ζησα και συνεχίσω να το ζω, μέσα από αυτές τις γραμμές επιχειρώ να ανταποδώσω στο ελάχιστο.
Γιατί στα λόγια όλοι συμφωνούν, αλλά την κρίσιμη ώρα όλα ανατρέπονται, με αποτέλεσμα στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια οι μεταμοσχεύσεις να σπάνε αρνητικά ρεκόρ.
Ο δικός μου ο πατέρας σταμάτησε να εξαρτάται μέρα παρά μέρα από ένα μηχάνημα, που επίπονα του έδινε παράταση ζωής. Σταμάτησε να είναι η σκιά του εαυτού του και στα 52 του χρόνια γεννήθηκε για δεύτερη φορά, επειδή μία άγνωστη δότρια, μια μάνα, κόρη, σύζυγος και αδερφή τού χάρισε ένα κομμάτι από την τελευταία της ανάσα.
Το ίδιο έκαναν χθες δύο άλλοι άνθρωποι. Αυτό είναι η δωρεά οργάνων. Ο θάνατος που γίνεται ζωή. Θέλει θάρρος, όπως όλα τα σπουδαία πράγματα. Θέλει ανθρωπιά και γενναιοδωρία. Αυτά δεν είναι άλλωστε από μόνα τους τόσο αναγκαία για να ζει κανείς και να πεθαίνει;
