Δεν ξέρω κατά πόσο η εκλογή του Κυριάκο Μητσοτάκη στη θέση του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας θα επηρεάσει τον μνημονιακό σχεδιασμό της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα αλλά και τον δρόμο της εξόδου της χώρας από την κρίση, όμως η ανέλπιστη εξέλιξη από την αρχή της συγκεκριμένης εκλογικής διαδικασίας, φέρνει ανακατατάξεις και ενδεχομένως αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.
Του Ανδρέα Τσιλογιάννη
Για πρώτη φορά στα χρονικά του πολιτικού μας βίου, ενδεχομένως και στα ευρωπαϊκά χρονικά, γιος και πατέρας κατέχουν ταυτόχρονα τις θέσεις του προέδρου και του επίτιμου προέδρου ενός πολιτικού κόμματος-οργανισμού.
Δεν γνωρίζω αν η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αέρας "αλλαγής" και ανάσας στη δύσκολη πολιτική συγκυρία που η χώρα βιώνει, όταν μάλιστα αυτή η αλλαγή έρχεται μέσα από ένα χώρο συντηρητικά πλασμένο, ο οποίος έκφραζε, εκφράζει και θα εκφράζει ιστορικά τον χώρο με έκδηλα τα δεξιά χαρακτηριστικά, είτε αυτά είναι νεοφιλελεύθερα, είτε είναι κεντροδεξιά.
Φαντάζομαι πως η έλλειψη σταθερότητας, το απόλυτο κενό, η σηψαιμία αλλά και η ελπίδα που ποτέ δεν ήρθε στο ραντεβού της πρώτης και δεύτερης φοράς, δημιουργούν την ανάγκη στον Έλληνα ψηφοφόρο την εκ νέου έστω και φοβισμένη αίσθηση της ύπαρξης μιας σοβαρής διαφορετικής προοπτικής, έστω αν αυτή προέρχεται από τον χώρο της συντήρησης που πολλοί πιστεύουν ότι εξαιτίας των πολιτικών της η χώρα έφτασε σ' αυτό το σημείο.
Ιστορικά ο Έλληνας ξεχνάει, αφήνεται πολλές φορές έρμαιο στο όνειρο, αλλά όταν καταλάβει πως αυτό είτε σβήνει είτε είναι κενό, επιστρέφει σε λογικές ξαναζεσταμένου φαγητού, με το σερβίρισμα να προσφέρεται με το ίδιο κουστούμι, φορεμένο διαφορετικά.
Αναρωτιέμαι ποια στοιχεία θα έδινε στον τόπο η νέα δεξιά πρόταση, όταν εμπεριέχονται μέσα σ` αυτή δεδομένα του παρελθόντος στα οποία έχουν εμπλουτιστεί καινοτομίες οι οποίες έχουν πρωτοεφαρμοστεί σε άλλους χώρους.
Δεν είμαι σίγουρος για το κατά πόσο η ανοιχτή συμμετοχική διαδικασία που ακολούθησε πετυχημένα και η Νέα Δημοκρατία για την προεδρική εκλογή θα επηρεάσει το χώρο της συντήρησης της χώρας, ανοίγοντας τον, κάνοντάς τον εξωστρεφή, όταν κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στον χαρακτήρα του συντηρητισμού, αντίθετο στην παρακαταθήκη αλλά και στην ιστορία που οι θεματοφύλακες των λεγόμενων οικογενειακών τζακιών προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο δικό τους κλειστό μονοπωλιακό χώρο.
Άλλαξε μήπως ο Μανωλιός και έβαλε το κουστούμι του αλλιώς;
Μακάρι να ισχύσει η συγκεκριμένη λαϊκή ρήση στην περίπτωση της νεοδημοκράτικης λογικής, μακάρι ο Κυριάκος, οι με τον Κυριάκο και τον υπόλοιπο λαό να συντελέσει εποικοδομητικά στην αλλαγή, φέρνοντας τη χώρα στην έξοδο από την κρίση, με ιδέες και πρακτικές που θα οδηγήσουν σε λογικές συναίνεσης με κύριο στόχο τη πρόοδο, την ανάπτυξη και την εύρεση του δρόμου που θα φέρει το φως στο τούνελ.
Πώς όλες οι παραπάνω σκέψεις θα επιτευχθούν, όταν τόσο ο ίδιος ο νεοεκλεγέντας πρόεδρος της Ν.Δ. Κυριάκος Μητσοτάκης, όσο και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δεν έχουν τη διάθεση να αφήσουν τα μικροπολιτικά και τις όποιες διαφορές, διαφορές οι οποίες προκύπτουν μέσα από το κοινό ψηφισμένο μνημόνιο, κοιτάζοντας αποκλειστικά κομματικά συμφέροντα με μια ενδεχόμενη συμφέρουσα και για τους δυο γιγάντωση του νέου δίπολου (Αλέξη ή Κυριάκος) που από την Κυριακή 11/01/2016 εμφανίσθηκε στη πολιτική ζωή του τόπου, δίπολο το οποίο θα κυριαρχήσει στη χώρα μας για τα επόμενα χρόνια ίσως και για τις επόμενες δεκαετίες;
Ίσως περισσότερο από ποτέ -για τον πολιτικό χάρτη της χώρας μας- είναι αναγκαίος ο τρίτος δρόμος, προοδευτικός - δημοκρατικός πόλος του Μπιλ Κλίντον, όπως ο ίδιος ανέφερε στις κατ' ιδίαν συζητήσεις του με τον Τόνι Μπλερ, τονίζοντας του μάλιστα τη σημασία της παγκόσμιας επικράτησης του τρίτου δρόμου απέναντι στη νεοφιλελεύθερη λογική.
Δρόμος εκφρασμένος ενδεχόμενα και στη χώρα μας, μέσα από έναν προοδευτικό λογισμό, ο οποίος θα εγγυάται την σταθερότητα, την κοινωνική ασφάλεια, την πρόοδο και την ανάπτυξη, αναδυόμενος από μια νέα σχέση με τον λαό, σχέση η οποία θα έρχεται αλλά κυρίως θα ανήκει στο λαό.
Τρίτος δρόμος ικανός να φέρει στους Έλληνες ξανά το φως, την πρόοδο και γιατί όχι την ελπίδα. Ελπίδα, η οποία αυτή τη φορά πρέπει να φανεί συνεπής στο ραντεβού της με τον ελληνικό λαό.
(Το άρθρο του Ανδρέα Τσιλογιάννη δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική έκδοση της "Ημερησίας")
