default-image

Ο Κυριάκος και το νόημα της κινεζικής ρήσης

Απόψεις
Ο Κυριάκος και το νόημα της κινεζικής ρήσης

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ένα παλιό κινέζικο γνωμικό αναφέρει πως: «Το σήμερα είναι το αύριο για το οποίο ανησυχούσες χθες». Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Ν.Δ. δημιουργεί μία νέα μεταβλητή στο πολιτικό σκηνικό. Μεταβλητή που μπορεί να αποδειχθεί καταλύτης εξελίξεων, αλλά μπορεί να αποδειχθεί και απαραίτητο συμπληρωματικό στοιχείο μίας συνολικότερης διευθέτησης στο εσωτερικό ενός συστήματος, που έδειχνε να εξαντλεί πολύ γρήγορα τις πολιτικές του εφεδρείες.

Του Γιώργου Σαχίνη

Δεν ξέρω αν η εμμονή του κυβερνητικού στρατοπέδου, ομού μετά του προέδρου της Δημοκρατίας και του "αμίλητου" σε γραμμική ευθεία συνεχιστή της καραμανλικής παράδοσης στο κόμμα, στο πρόσωπο του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, έπαιξε σημαντικότερο ρόλο από την επιθυμία της βάσης της Ν.Δ. για αλλαγή ουσίας στο κόμμα. Περισσότερο θα ποντάριζα στο ένστικτο επιβίωσης μιας παράταξης που εκπροσωπεί στον πυρήνα της τα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα της αστικής τάξης (που πάντα βρίσκουν τρόπους να διευρύνουν τις συμμαχίες τους με μικροαστικά και λαϊκά στρώματα), με αυτογνωσία και όχι "πειραματισμούς" για το τι διακυβεύεται ως προς τα συμφέροντά της τα επόμενα χρόνια.

Όμως αυτό που είναι εμφανές ήδη ότι ανησυχεί το κυβερνητικό στρατόπεδο, με όρους αστικού πολιτικού συστήματος, είναι ότι βρίσκει μπροστά του έναν υπολογίσιμο αντίπαλο, μετά από 12 μήνες πολιτικής περιδίνησης της Ν.Δ., από τον οποίο θα δεχτεί τουλάχιστον σημαντική πίεση. Ωστόσο, με απόλυτη ειλικρίνεια, ακόμη δεν έχω αντιληφθεί αν ο στενός πυρήνας περί τον Τσίπρα ήθελε όντως εκλογή του αντιπάλου του Κυριάκου. Αν το ήθελε, γιατί το διατυμπάνισε με τρόπο ώστε να "ξυπνήσει" τα αντανακλαστικά των νεοδημοκρατών; Μήπως ακριβώς αυτό επιδίωκε, άσχετα αν "φωναχτά" έδειχνε να προτιμά τον Μεϊμαράκη;

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως προς τα χαρακτηριστικά του πάντως, είναι από την αφετηρία του μη αμελητέος αντίπαλος για τον Τσίπρα και μάλιστα χωρίς ήττα έναντί του για την ώρα:

α) Είναι και αυτός νέος σχετικά σε ηλικία (47 χρονών) και παρά το βάρος της «οικογενειοκρατίας», για ένα ευρύ φάσμα ψηφοφόρων (αλλά και για το σύστημα) προβάλλει ως εκπρόσωπος της νέας γενιάς των «μεταρρυθμιστών», στον οποίο εναποθέτουν τις ελπίδες τους για να διώξει το «λαϊκιστή», «ανίκανο» κι «επικίνδυνο» Τσίπρα. Με άλλα λόγια, ο Μητσοτάκης θα «πλασαριστεί» ως εναλλακτική στον Τσίπρα, που μέχρι πριν λίγο καιρό δε φαινόταν να υπάρχει. Το σκηνικό θυμίζει εδώ 1984, όταν ο πατέρας του ήταν ο "αντι-Ανδρέας".

β) Είναι ένα πρόσωπο με το οποίο ο Τσίπρας δεν έχει αναμετρηθεί και άρα δεν το έχει νικήσει ακόμη, όπως νίκησε τον Σαμαρά στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 και στο δημοψήφισμα του Ιουλίου, κι αμέσως μετά τον Μεϊμαράκη στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015.

γ) Έχει επαφές και ισχυρά άμεσες προσβάσεις στους «έξω», με άλλα λόγια μπορεί να αποτελέσει ένα μέσο πίεσης των δανειστών προς την κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου. Οι δανειστές μπορεί σήμερα να λένε ότι συνεργάζονται άψογα με την κυβέρνηση και η τελευταία να θεωρεί ότι οι δανειστές το 'χουν πάρει απόφαση ότι θα έχουν να κάνουν με τον Τσίπρα, άρα ελπίζει ότι μπορεί και οι έξω ενίοτε να κάνουν συμβιβασμούς και παραχωρήσεις, ωστόσο πλέον το σκηνικό αυτό «απειλείται». Και οι έξω αλλάζουν τα δεδομένα που είχαν μέχρι τώρα "επενδύσει" αποκλειστικά πλέον στον Τσίπρα, ως τον καλύτερο "εφαρμοστή" τους στα πιο επώδυνα τμήματα της συμφωνίας του τρίτου μνημονίου, αφήνοντάς του κάποια περιθώρια τακτικισμών στο εσωτερικό.

δ) Κάθε φορά που οι δανειστές θα θέλουν να περάσουν αυτό που επιθυμούν με μειωμένες ή με μηδενικές αντιστάσεις, θα επισείουν στην κυβέρνηση τον κίνδυνο της... αντικατάστασης του Τσίπρα από τον ομοϊδεάτη τους Κυριάκο, ο οποίος δε θα έχει και συνειδησιακά προβλήματα στη βασική πολιτική εναρμόνιση με το γίγνεσθαι της Ε.Ε. Θα έχουν «εναλλακτική» λοιπόν.

Αυτόν τον τελευταίο κίνδυνο επισημαίνει στο σχόλιό του στο facebook ο Χριστόφορος Βερναρδάκης με τη φράση πως «οι "δανειστές" έχουν ένα σκαλοπάτι περισσότερο στο εσωτερικό της χώρας». Αυτή, ωστόσο, φαίνεται πως θα είναι και η γραμμή άμυνας της κυβέρνησης: ότι η αξιωματική αντιπολίτευση δικαιώνει το χαρακτηρισμό «τρόικα εσωτερικού» κι επομένως απέναντι στο μέτωπο "νέο" - "φιλελεύθερης" αντιπολίτευσης-δανειστών η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. θα πρέπει να στηριχθεί πάση θυσία.

ε) Κυρίως όμως, αν δεν ανακόπτει, δυσχεραίνει εξαιρετικά τα όποια τακτικιστικά ανοίγματα διεύρυνσης της κυβερνητικής πλειοψηφίας επιχειρεί ο Τσίπρας προς ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι και κεντρώο χώρο. Κόσμος αυτού του πολιτικού πεδίου, αφενός βρίσκει τον Κυριάκο οικείο, μετριοπαθή και κοντά ή παράλληλα και αγαστά στις ιδεολογικές του φόρμες από την εποχή του εκσυγχρονιστικού ρεύματος στο μεσαίο χώρο, στο λυκόφως της κυριαρχίας Σημίτη. Οι πολιτικοί χώροι του κέντρου, αφενός αν μπουν σε "παζάρια" με τον Τσίπρα, θα δουν τη Ν.Δ. του Μητσοτάκη να γιγαντώνεται μέχρι εξαφάνισής τους πολιτικά από κόσμο που θα τους φεύγει, αφετέρου και οι χώροι αυτοί σήμερα αισθάνονται και ψυχολογικά εγγύτερα στην πλειοψηφία τους με ένα κεντροδεξιό αρχηγό. Για την ώρα, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ είναι υποχρεωτικά βέβαιο ότι θα οξύνουν την αντιπολιτευτική τους γραμμή προς την κυβέρνηση.

Η εκλογική νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη και η επιτυχία του να ανατρέψει τη διαφορά των 11 μονάδων του πρώτου γύρου (εκεί έκανε την πρώτη ανατροπή, όταν όλοι τον περίμεναν τρίτο) και να περάσει μπροστά, δεν εξέπληξε πολλούς, που έβλεπαν ότι αργά και σταθερά από τη στιγμή της ανακοίνωσης της υποψηφιότητάς του κινήθηκε με επαγγελματισμό, σύνεση και απόλυτη αίσθηση του πολιτικού τάιμινγκ. Ο τρόπος που κατόρθωσε κάθε μειονέκτημά του να το κάνει ατού πρέπει να προβληματίσει πολλούς πολιτικούς αστέρες.

Πολλά μπορούν να ειπωθούν για την πορεία προς τη νίκη αυτή. Το σημαντικότερο είναι ότι διέλυσε τη μεγάλη αυταπάτη ότι ο Καραμανλισμός είναι το φετίχ των συντηρητικών ψηφοφόρων αυτού του τόπου και τίποτα δε γίνεται χωρίς τον Καραμανλή.

Είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι το βράδυ της Κυριακής δεν ηττήθηκε ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης, αλλά ο Καραμανλισμός και η ψηφοζητουλίστικη άποψη μιας λαϊκής Δεξιάς, που μηρυκάζει χρόνια τώρα σοσιαλιστικά αναμασήματα, ενώ ιδεολογικά είναι βαθιά συντηρητική και διχαστική.

Ο Κώστας Καραμανλής και οι «συν αυτώ» κινήθηκαν έντονα για τη στήριξη του Ευάγγελου Μεϊμαράκη. Μια επιλογή σιγουριάς και μεταβατικότητας, που διατηρούσε ακέραιες τις ελπίδες μιας σειράς στελεχών, που δεν τόλμησαν να εκτεθούν και να βγουν μπροστά. Μια επιλογή που διασφάλιζε ότι ο τέως πρωθυπουργός ξαναβάζει στην τσέπη του τα κλειδιά του μαγαζιού, αφού τα είχε επί 3ετία εξαφανίσει ο Αντώνης Σαμαράς.

Είναι η δεύτερη φορά μέσα σε 6 μήνες που ηττάται η άποψη ότι ο Καραμανλής κυριαρχεί στο συντηρητικό ακροατήριο. Την πάτησε την πρώτη φορά με το δημοψήφισμα, που βγήκε μπροστά και μάλλον απέτρεψε πολίτες να στηρίξουν το ΝΑΙ, παρά έπεισε κάποιοι να το στηρίξουν. Ηττάται και τώρα, όπου ένα μεγάλο κομμάτι δεξιών και κεντροδεξιών ψηφοφόρων απάντησαν ότι κανείς δεν μπορεί να θεωρεί πως έχει έναν πολιτικό χώρο στο τσεπάκι του. Ο «σιωπηλός της Ραφήνας» τα έδωσε όλα στη στήριξη Μεϊμαράκη, εκτέθηκε προκαλώντας διχαστικούς τριγμούς μέσα στο κόμμα και εισέπραξε ηχηρή άρνηση από τους πολίτες που εισήλθαν να ψηφίσουν. Η έντονη κινητικότητα του Κώστα Καραμανλή του νεότερου είναι μα άλλη ανάγνωση, αλλά της επόμενης τετραετίας το πιθανότερο. Αυτή η κινητικότητα απλά περιόρισε την ολοκληρωτική ήττα στο καραμανλικό κάστρο των Σερρών, όπου όμως ο Κυριάκος είναι ουσιαστικά ο νικητής και εκεί. Φαίνεται πως δεν έπιασε ούτε η υπαινικτική αναφορά Μεϊμαράκη, ότι μπορεί ένα πρωί ο Καραμανλής, αν δεν του αρέσει η κατάσταση, να φτιάξει κόμμα.

Το θολό και ακαθόριστο καραμανλικό πολιτικό-ιδεολογικό στερεότυπο που κυκλοφορούν ως αυθεντικοί εκφραστές ζηλωτές του πρώην πρωθυπουργού, όπως ο Ευριπίδης Στυλιανίδης, δε φαίνεται να έπεισε ότι μπορεί να το εκπροσωπήσει ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης, ο οποίος συνέχισε και μετά την 20ή Δεκεμβρίου να πορεύεται με όπλο μια παλαιική αυθεντικότητα και μια ξεπερασμένη πολιτική γενικολογία, η οποία έπειθε μόνο όσους ήθελαν μια «νοικοκυρεμένη» Ν.Δ., όπου δε θα αλλάξει τίποτα.

Ηττήθηκαν τα φέουδα, οι βαρονίες και οι κομματάρχες της Ν.Δ., όσοι περίμεναν στη γωνία να χάσει ο Μεϊμαράκης τις επόμενες εκλογές, προκειμένου να βγουν μπροστά. Ο Κυριάκος μπορεί να χρησιμοποίησε τα απομεινάρια ενός λεηλατημένου πια μηχανισμού του Κώστα Μητσοτάκη, αλλά κινήθηκε με ένα μικρό κύκλο στελεχών, με κεντροδεξιά ιδεολογική καθαρότητα, πολιτική άποψη και συγκεκριμένη επικοινωνιακή πυξίδα, από την οποία δεν παρέκλινε καθόλου.

Η αυτόνομη πορεία του νέου αρχηγού

Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι, παρότι προϊόν της οικογενειοκρατίας, κατόρθωσε να ξεπεράσει το στίγμα παλεύοντας ουσιαστικά μόνος του και προτάσσοντας επικοινωνιακά το μικρό του όνομα "Κυριάκος", χωρίς να λησμονά το επίθετό του "Μητσοτάκης". Η εκκωφαντικά σιωπηλή, στην παρούσα εσωκομματική διαδικασία, Ντόρα Μπακογιάννη, στη σκιά της οποίας κινήθηκε για πολλά χρόνια, συνέβαλλε με την αποστασιοποίησή της σε αυτό το πεδίο. Είναι κοινό μυστικό ότι η Ντόρα ποτέ δεν αποδέχτηκε τις ηγετικές φιλοδοξίες του αδελφού της και ουδέποτε τον στήριξε στα σοβαρά. Η ηρεμία του "επιτίμου" ακόμη και την τελευταία εβδομάδα, το γνώρισε καλά αυτό και μαζί του και όσοι-λίγοι έζησαν απίστευτες σκηνές οικογενειακής έντασης.

Επίσης, είναι δεδομένο ότι ο Κυριάκος από την πρώτη του εκλογή και εντεύθεν ούτε κολαούζος της αδελφής του υπήρξε, ούτε ταυτίστηκε πολιτικά μαζί της. Κινήθηκε διακριτικά αντιπολιτευτικά την περίοδο της παντοδυναμίας του Κ. Καραμανλή και δικαιούται τώρα να επικρίνει την ασυλλόγιστα επιπόλαιη 7ετία της Ν.Δ., όπου η Ντόρα βρισκόταν πρώτο τραπέζι πίστα, αρχικά ως δήμαρχος και στη συνέχεια ως υπουργός Εξωτερικών. Έσχατο, αλλά διόλου αμελητέο, ο Κυριάκος είναι ο μόνος πολιτικός αρχηγός πλέον που, από θέση αρχής προσωπικής, δεν ψήφισε τον Προκόπη Παυλόπουλο στο ύπατο πολιτειακά αξίωμα της χώρας. Ο συμβολισμός αυτής της πράξης, κόντρα στο συμβολισμό της πράξης ενός παντοδύναμου τότε Τσίπρα προς την κεντροδεξιά, είναι που επικαιροποιεί την κινέζικη ρήση της εισαγωγής: «Το σήμερα είναι το αύριο για το οποίο ανησυχούσες χθες».

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News