Η «Νέα Κρήτη», ο 98,4 και η «ΚΡΗΤΗ TV» και το neakriti.gr ανέδειξαν όσο κανένα άλλο μέσο στην Κρήτη και πανελλαδικά εξαρχής το τεράστιο ζήτημα με το βιβλίο η «Μάχη της Κρήτης» του καθηγητή Heinz Richter.
Του Γιώργου Σαχίνη
Με σειρά κειμένων δημοσιογράφων όσο και εκπομπών (εμού συμπεριλαμβανομένου) δώσαμε χώρο στις διαφορετικές απόψεις (όπως στην εκπομπή "ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ" με τον επίτιμο αρχηγό ΓΕΕΘΑ Μανούσο Παραγιουδάκη και την παρέμβαση του καθηγητή Ανδρέα Στεργίου) και προσπαθήσαμε να αναλύσουμε κάθε πτυχή του επίμαχου βιβλίου όσο και των ενδεχόμενων επιπτώσεών του σε κρίσιμα ζητήματα όπως αυτό των γερμανικών οφειλών.
Τα πράγματα είναι απλά: Ο Χάινς Ρίχτερ στη «Μάχη της Κρήτης» (ή γερμανιστί «Επιχείρηση Ερμής: Η κατάκτηση της Κρήτης») προσπαθεί να εξισορροπήσει τις ευθύνες θύτη και θύματος για τα εγκλήματα πολέμου, ξεχνώντας συχνά ότι σε αυτή την εισβολή της Γερμανίας υπήρξε ένας επιτιθέμενος (η πολεμική μηχανή των ναζί) και ένας αμυνόμενος, δηλαδή οι αντάρτες και ο κρητικός λαός, σε ένα πολεμικό επεισόδιο στο οποίο καταγράφεται η πρώτη μαζική παλλαϊκή αντίσταση εναντίον της πανίσχυρης τότε ναζιστικής Γερμανίας, γεγονός που σωστά τόνισε ο καθηγητής Μαργαρίτης ήδη από τις 23 Νοέμβρη του 2014, όταν μόλις είχε ξεσπάσει η θύελλα για την αναγόρευση του Χ. Ρίχτερ σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Δε χρειάζεται να θυμίσουμε τη στάση μας και ως προς αυτό το θέμα. Είναι ξεκάθαρη από το ότι από την αρχή ζητήσαμε τη ματαίωση της αναγόρευσης (όταν πληροφορηθήκαμε γι' αυτήν) και ασκήσαμε έντονη κριτική στην αδιανόητη «εν κρύπτω» αναγόρευση του Χ. Ρίχτερ από το Πανεπιστήμιο, που έγινε εκθέτοντας το Πανεπιστήμιο στον κρητικό λαό. Το εντυπωσιακό είναι ότι μέχρι σήμερα το Πανεπιστήμιο, ως όφειλε - δηλαδή να αφουγκραστεί την κοινωνία του νησιού, στην οποία πρωτίστως θα έπρεπε να έχει σημείο αναφοράς - καν δεν έχει μπει στο κόπο να επανεξετάσει την υπόθεση της αναγόρευσης. Ακόμη περισσότερο της ανάκλησης μιας τιμής σε έναν άνθρωπο που στη λογική "αναθεώρησης της ιστορίας" επιχειρεί άκομψα και μέσα από το επίμαχο βιβλίο να εμφανίσει το φασιστικό σχέδιο ολοκαυτωμάτων και εκτελέσεων του κρητικού λαού ως επιβαλλόμενα αντίποινα, για την "απάνθρωπη στάση" της κρητικής παλλαικής αντίστασης.
Στις 12 το μεσημέρι έχουμε τη συνέχεια εντός του δικαστηρίου Ρεθύμνου στην πολύκροτη υπόθεση Ρίχτερ, που σήκωσε θύελλες στην Κρήτη... Καταθέτουν ο επίτιμος αρχηγός Μανούσος Παραγιουδάκης, ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών Νίκος Παπαδάκης, ο επίσης καθηγητής στο ίδιο τμήμα Δημήτρης Κοτρόγιαννος, ο δήμαρχος Αγίου Βασιλείου κ. Λουλούδης και άλλοι. Η υπόθεση κεντρίζει το ενδιαφέρον σε πανελλαδικό επίπεδο, αφού πρόκειται για την πρώτη δίκη με βάση τον πολυσυζητημένο και αμφιλεγόμενο για πολλούς νέο αντιρατσιστικό νόμο σε ό,τι αφορά όχι στο κομμάτι των εγκληματικών πράξεων, όπως ισχύει στην περίπτωση της δίκης της Χρυσής Αυγής, αλλά στο σκέλος του νόμου που αφορά σε πνευματικό έργο. Εν προκειμένω στο επίμαχο βιβλίο του Γερμανού ακαδημαϊκού, βάσει του οποίου ο ίδιος έχει οδηγηθεί στο εδώλιο για το αδίκημα της «άρνησης εγκλημάτων πολέμου του ναζισμού, τα οποία στρέφονται κατά του κρητικού λαού». Δεδομένου ότι το αποτέλεσμα της δίκης Ρίχτερ, όποιο κι αν είναι αυτό, θα αποτελέσει το πρώτο δεδικασμένο τέτοιας υφής, βάσει του νέου αντιρατσιστικού νόμου, η δικαστική υπόθεση, που έχει φυσικά βαθιές ιστορικές, κοινωνικές και ανθρώπινες προεκτάσεις, συγκεντρώνει ευρύτερο, πανελλαδικό και όχι μόνο βεβαίως ενδιαφέρον...
Προφανώς και προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι ο εισαγγελέας Ρεθύμνου επιλέγει ένα πεδίο (συγγραφικό έργο-βιβλίο) επιστημονικής υφής περισσότερο για να ασκήσει δίωξη και να οδηγήσει σε δίκη το Γερμανό ακαδημαϊκό, αποφεύγοντας την υπόθεση των διαδικασιών αναγόρευσής του σε επίτιμο διδάκτορα και των όσων διαδραματίστηκαν από τους οργανωτές της απονομής του τίτλου «εν κρύπτω και παραβύστω» στις 20 Νοεμβρίου του 2014 και μάλιστα σε χώρους του Πανεπιστημίου που τελούσαν και υπό κατάληψη την περίοδο εκείνη.
Ο κ. Ρίχτερ διώκεται βάσει του άρθρου ΙΙ του νόμου 4285/2014 για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου (Ι. 328), σύμφωνα με το οποίο «όποιος με πρόθεση, δημόσια, προφορικά ή διά του Τύπου, μέσω του διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, επιδοκιμάζει, ευτελίζει ή κακόβουλα αρνείται την ύπαρξη ή τη σοβαρότητα εγκλημάτων γενοκτονιών, εγκλημάτων πολέμου, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, του ολοκαυτώματος και των εγκλημάτων του ναζισμού που έχουν αποφασιστεί με βάση τις αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων ή της Βουλής των Ελλήνων... τιμωρείται με φυλάκιση τριών μηνών έως τριών ετών και με χρηματική ποινή πέντε έως είκοσι χιλιάδων ευρώ».
Ακριβώς και για αυτό το λόγο και με βάση τα δεδομένα που ήδη σας έχω περιγράψει, δεν μπορώ αγνοήσω ότι είναι σε εξέλιξη μια δίκη, ιστορικής σημασίας, που θα απασχολεί για καιρό μετά τη λήξη της όχι μόνο την Κρήτη, αλλά και τη ελληνική και διεθνή δημοσιότητα. Κυρίως γιατί αυτή η δίκη δεν έχει προηγούμενο και θα δημιουργήσει νομολογία.
Καθώς πρωτοστατήσαμε στην ανάδειξη του θέματος Ρίχτερ, θα ήταν ανακόλουθο να μη δημοσιοποιήσω κάποιους προβληματισμούς μου ως προς το τι θα σήμαινε τελικά μια πιθανή καταδίκη Ρίχτερ σε αυτό το πεδίο κατηγορίας. Άλλωστε, έγραψα ήδη γι' αυτήν την Τετάρτη στη «Νέα Κρήτη» και μίλησα γι' αυτήν στο Ράδιο 98,4 την Πέμπτη. Μήπως θα θεωρηθεί ότι για πρώτη φορά δικάστηκε ένα επιστημονικό βιβλίο στην Ελλάδα, στη βάση ενός νόμου (του λεγόμενου «αντιρατσιστικού») που από την αρχή αμφισβητήθηκε και τελικά για αλλού ξεκίνησε και αλλού φαίνεται ότι πάει; Μήπως θα εκληφθεί διεθνώς ως περιορισμός της ελευθερίας της έκφρασης, σε μια χώρα που ποτέ, από τότε που αποκαταστάθηκε η δημοκρατία, δεν την περιόρισε; Κυρίως όμως, τελικά μήπως θα οδηγήσει στην ηρωοποίηση του ίδιου του Χ. Ρίχτερ (με το βολικό για κάποιους επιχείρημα ότι διώκεται επειδή δε μας αρέσουν οι απόψεις του) και θα αποπροσανατολίσει τη συζήτηση από το πραγματικό πρόβλημα; Και ποιος τελικά θα βγει κερδισμένος: ο κρητικός λαός, που δίκαια διαμαρτύρεται, ή ο ίδιος ο κ. Ρίχτερ;
Προφανώς ο εισαγγελέας άσκησε τη δίωξη στον Χ. Ρίχτερ με βάση τη μελέτη της δικογραφίας και την κρίση του και προφανώς οι μάρτυρες (είτε από τη μεριά του Δικαστηρίου, είτε από τη μεριά της Πολιτικής Αγωγής και από τη μεριά της Υπεράσπισης) θα τοποθετηθούν όπως κρίνουν. Και φυσικά το Δικαστήριο θα αποφασίσει όπως αυτό κρίνει. Δε θέλω, δεν μπορώ και ποτέ δε θα επιχειρήσω να επηρεάσω κανένα. Όμως είχα υποχρέωση να καταθέσω δημόσια τι με προβληματίζει κι όχι χωρίς λόγο. Και να κριθώ γι' αυτό. Ο λόγος είναι ότι πρωτίστως με ενδιαφέρει η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και όχι να ριχτεί ένα βιβλίο στην "πυρά", έστω και αν ενδεχομένως προκύπτουν κάποια νομικά ζητήματα (πράγμα που μόνο το Δικαστήριο μπορεί να το κρίνει). Η "πυρά" για ένα βιβλίο ήταν πρακτική των "προγόνων" του κ. Ρίχτερ στη φασιστική Γερμανία. Στην Κρήτη και την Ελλάδα ματώσαμε και θυσιαστήκαμε για το δικαίωμα στην ελευθερία, ακόμη και των απόψεων που μας πληγώνουν.
Διατελώ όμως το ίδιο ανυπόμονα, να δω κι εγώ και ο λαός μας στην Κρήτη το Πανεπιστήμιό του να αποκαθιστά την ιστορική αλήθεια για τη λαϊκή αντίσταση στο φασισμό με έμπρακτο τρόπο. Όπως έλεγε και ο Εντουάρντο Γκαλεάνο:
«Κάθε άνθρωπος είναι τόσο μικρός όσο ο φόβος που αισθάνεται και τόσο μεγάλος όσο ο εχθρός που επιλέγει».
