Φόρο και στο κρασί, έστω 30 λεπτά το μπουκάλι, ανήγγειλε o Ευκλείδης Τσακαλώτος, έτσι (για να σαρκάσει κανείς) σαν λίγες σταγόνες σπονδής στην ευμένεια της μετονομασθείσας τρόικας, που νίκησε κατά κράτος τους ασυμβίβαστους μαχητές του μνημονίου.
Του Γιώργου Σαχίνη
Τι άλλο περί ολοκληρωτικής ήττας, πανωλεθρίας μάλλον, πιστοποιεί η ρήση του Ευκλείδη, ότι η συμφωνία καλύπτει και τα 48 προαπαιτούμενα, που ενώ εντάσσονταν στο δεύτερο πακέτο προαπαιτούμενων, ήρθαν, λέει, στο πλαίσιο της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, πιο μπροστά, καθώς άπτονται του χρηματοπιστωτικού τομέα.
Πώς ηχούν κούφια τα λόγια του Τσίπρα, τότε στις απαρχές της μνημονιακής αιχμαλωσίας της χώρας (ας μη σοκάρει η λέξη, αναγκαία για πολλούς, αλλά αιχμαλωσία), ότι το ενδεχόμενο χρεωκοπίας ήταν παραμύθι με δράκο, ένα δράκο που τον βρήκε μπροστά του στο ιδεοληπτικό εννεάμηνο που πέρασε, και παρά τις κινήσεις τακτικισμού και συνεχούς επικοινωνιακού κρεσέντου, δεν κατόρθωσε να αποφύγει. Έμεινε να κομπάζει πλέον σε κάποιους κοντόθωρους και εύπιστους, ότι πάλεψε ηρωικά!
Θα μπορούσε κανείς, συνεχίζοντας το σαρκασμό, να πει ότι ήταν σπονδές στον παλιό του εαυτό, στον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, και στις μάχες που έδωσε με τους ανεμόμυλους, χωρίς σχέδιο, χωρίς να χαρτογραφεί και να κατανοεί την κατάσταση που είχε περιέλθει η χώρα, ή την κατάσταση που θα αντιμετώπιζε ο ίδιος, αναγκαζόμενος να δίνει όχι μάχες, αλλά θεατρικές παραστάσεις μαχών, οι οποίες κατέληγαν πάντα σε ένα ακόμη σημείο οπισθοχώρησης, σε μια ακόμη ήττα. Θεατρικές παραστάσεις ενδεδυμένες με γλαφυρή πολιτική φιλολογία, που ξεκίνησαν από τα περίφημα «go back», πέρασαν από τα «θα τους πληρώσουμε με αέρα», και κατέληξαν στο «προαπαιτούμενα ήρθαν πιο μπροστά»...
Ο ΣΥΡΙΖΑ από χθες, συμβολικά, μπήκε σε μια νέα εποχή, και ας μην το έχει ακόμη συνειδητοποιήσει αυτός και οι οπαδοί του. Κατατρόπωσε τον παλιό αντιμνημονιακό του εαυτό εμπράκτως, όσο και να συνεχίζει να ανεμίζει τα ράκη των παλιών του «αγωνιστικών» φλάμπουρων, να καλεί τον κόσμο του σε αντιμνημονιακά συλλαλητήρια και ακτιβισμούς κατά των πλειστηριασμών που ο ίδιος υπογράφει!
Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια, ο πρόεδρός του, το στελεχιακό δυναμικό της κυβέρνησης δεν είχαν το μειωμένο ηθικό βάρος άλλων πολιτικών χώρων. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν ήταν «λαμόγια» - ή δεν πρόλαβαν να γίνουν. Δεν ήταν καν, περισσότερο από τους άλλους, πολιτικοί απατεώνες στις υποσχέσεις που αφειδώς έδιναν προεκλογικά. Στο τελευταίο ακολούθησαν τη σίγουρη διαχρονική πεπατημένη όλων των κομμάτων που αναρριχήθηκαν στην εξουσία.
Είχαν επίσης το τεκμήριο των καλών προθέσεων, πίστευαν ότι θα ενεργήσουν υπέρ του λαού, υπέρ των καταπιεσμένων, υπέρ των φτωχοποποιημένων, υπέρ των εξαθλιωμένων, υπέρ όλων όσων η μπόρα του μνημονίου πετούσε στα απόνερα.
Το πρόβλημα ήταν πως δεν ήξερε το πώς! Έτσι, ο αγώνας του κατέληξε καρικατούρα αγώνα, και επέτεινε όσα προσπαθούσε φιλοτίμως, αλλά αφελώς, να γιατρέψει: Το Δεκέμβρη του '14 π.χ. οι τράπεζες είχαν μηδαμινή ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης. Τώρα το κοντέρ του λογαριασμού, που έχει τίτλο «διαπραγμάτευση ΣΥΡΙΖΑ», γράφει 13,7 δισ. Τα capital controls («αγάπη μου, έκλεισα τις τράπεζες», κατά το χαρίεντα Γιάνη), έκαναν τους Έλληνες ακόμη φτωχότερους, έφεραν οικονομική στενότητα σε μικρές επιχειρήσεις, αύξησαν την ανεργία και εξακολουθούν να υπονομεύουν το, από παλιά, σαθρό έδαφος της εθνικής οικονομίας.
Τα νοσοκομεία με πληγές, τα σχολεία με χαώδη κενά, οι επιχειρήσεις με λουκέτα, η ιδιωτική ζωή υποβαθμισμένη περαιτέρω - με υπόκρουση πάντα τα αλόγιστα αγωνιστικά ιντερλούδια και τη διαρκή ρητορική της ρήξης, που δεν είχε τρόπο και δυνατότητα να πραγματωθεί.
Ο νέος, μνημονιακός πλέον, ΣΥΡΙΖΑ, αφού εμπράκτως αποδέχτηκε ότι δεν είχε άλλο δρόμο, ας βαδίσει τουλάχιστον το δρόμο της σύνεσης. Όχι επειδή είμαστε όλοι υπέρ των μνημονίων.
Απλώς επειδή ο ίδιος απέδειξε ότι δεν έχει τα προσόντα να τα καταργήσει. Έτσι τουλάχιστον δε θα επιτείνει άλλο την κακοδαιμονία της χώρας, δε θα ευτελίζεται και ο ίδιος με συνθήματα σαν αυτά που ακούστηκαν από το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ στη χθεσινή πορεία «μέχρι τις Βρυξέλλες να ακουστεί καλά, δε θα ξεμπερδέψετε με την Αριστερά»...
