Νεκροί στο Παρίσι, νεκροί στη Βηρυτό, νεκροί στη Συρία, νεκροί στο Ιράκ. Τελικά πόσο αίμα μπορεί να αντέξει αυτός ο κόσμος. Πόση ακόμα ντροπή πρέπει να νιώθει η ανθρωπότητα και πόσο μίσος μπορεί να αντέξει ο πλανήτης.
Του Μάνου Δασκαλάκη
Κύριοι, εμείς οι άνθρωποι καταφέραμε για μια ακόμη φορά μέσα από τις νέες αιματοχυσίες να αποδείξουμε πόσο επιφανειακά πλέον αντιμετωπίζουμε όλα όσα συμβαίνουν σε αυτόν τον τόπο.
Θύμωσα βλέποντας αυτό το ντελίριο στα socia media με τις γαλλικές, συριακές, παλαιστινιακές και ελληνικές σημαίες. Τελικά, ακόμα και η τρομοκρατία έγινε life style. Πρέπει να καταλάβουμε ότι από το Παρίσι μέχρι τα νερά του Αιγαίου ο θάνατος τρομοκρατεί και δυστυχώς κανείς δεν κάνει το παραμικρό. Μέσα στις προηγούμενες μέρες είδαμε ξανά αυτές τις γνώριμες εικόνες της ανθρώπινης απόγνωσης.
Αυτής της γυναίκας που κρατιέται από το παράθυρο του θεάτρου Μπατακλάν και ζητά βοήθεια, αυτού του νεαρού που τρέχει στους δρόμους του Παρισιού γεμάτος με αίμα, του αγοριού από τη Συρία, που κλαίει πάνω στο βράχο του Αιγαίου γιατί φοβάται, των νέων ανθρώπων στη Συρία που ξεκινούν για το μεγάλο ταξίδι, που μάλλον δε θα έχει και επιστροφή.
Αφήστε λοιπόν τα χρωματιστά προφίλ στο facebook και το twiterr, και κατανοήστε ότι το μακελειό στο Παρίσι δεν είναι γεγονός life style, αλλά ανείπωτη τραγωδία. Και σε σας που δε βάλατε τη γαλλική, αλλά τη σημαία της Παλαιστίνης, της Συρίας και της Ελλάδας, σταματήστε να κάνετε τη διαφορά πυροτέχνημα και σκεφτείτε επιτέλους ότι δεν είναι όλα επιδερμικά. Ρε, χάνονται ανθρώπινες ζωές, πολίτες στη Γαλλία αλλάζουν την καθημερινότητά τους στα πολύ απλά μετά τις άνανδρες επιθέσεις, παιδιά πνίγονται στο Αιγαίο, στις πόλεις της Συρίας το αίμα δεν έχει τέλος και εμείς, μέσω των social medια κάνουμε επανάσταση.
Επιτέλους φρένο στο δικό σας παραμύθι και δώστε σε αυτές τις οικογένειες τη δυνατότητα να θρηνήσουν τους ανθρώπους τους. Άλλωστε, σε λίγες μέρες θα επιστρέψουν στις σελίδες σας στα social media οι συναρπαστικές στιγμές της ζωής σας. Άντε, δηλαδή, με όλη αυτή την υποκρισία...
