Είχα πάντοτε τη στέρεη πεποίθηση ότι, όταν κακοποιείται ένας πολίτης και μάλιστα αναίτια και σκαιά, και η πράξη αυτή τελείται με την παρουσία αστυνομικού οργάνου, το τελευταίο είναι υποχρεωμένο, όχι μόνο διότι το λέει η κοινή λογική, αλλά και διότι το καθορίζει η αποστολή του («εξασφάλιση της δημόσιας ειρήνης και ευταξίας, της απρόσκοπτης κοινωνικής διαβίωσης των πολιτών, την πρόληψη και καταστολή του εγκλήματος και την προστασία του κράτους...»), να προστατεύσει τον πολίτη αφενός και να συλλάβει εκείνον ή εκείνους που διαπράττουν τη βιαιοπραγία, αφετέρου.
Του Δημήτρη Καρατζάνη
Ούτε το ένα ούτε το άλλο είδαμε προχθές να υλοποιείται, με αποτέλεσμα το βάρβαρο ξυλοδαρμό ενός εκπροσώπου του έθνους, που τον παρακολουθήσαμε live. Εμείς μεν άφωνοι, οι δε, "θωρακισμένοι" με ένα σωρό συμπράγκαλα για τη δουλειά τους, αστυνομικοί σχεδόν αδρανείς.
Και πού συνέβησαν όλα αυτά; Στην καρδιά της πρωτεύουσας. Έξω από τον - αποκαλούμενο - ναό της Δημοκρατίας και μπροστά από το ιερότερο μνημείο μιας χώρας. Τον "Άγνωστο Στρατιώτη".
Ακούσαμε από κάποιους χθες το πρωί την "εξήγηση" ότι η Αστυνομία τήρησε αυτή τη "μουσεβέζικη" κατά τη γνώμη μας στάση γιατί δεν είχε... πολιτική κατεύθυνση. Αλίμονο αν ο αστυνομικός που βλέπει να διαπράττεται ένα έγκλημα, περιμένει κάθε φορά πολιτική κατεύθυνση για να επέμβει. Αυτή η τακτική θα έμοιαζε με αυτό που πολύ εύστοχα λέει ο λαός: «Πήγε στο γάμο μετά που σκόλασε».
Ακούστηκαν επίσης και κάποιες άλλες εξηγήσεις, που έκαναν αναφορά σε «ύπαρξη ακραίων θυλάκων μέσα στους κόλπους της Αστυνομίας», με αποτέλεσμα να επηρεάζουν τη στάση της απέναντι σε ακραία στοιχεία.
Θεωρούμε ότι ούτε η μια, ούτε η άλλη άποψη μπορεί να υποστηριχθεί σοβαρά. Γιατί μπορεί πράγματι να υπάρχει μια αίσθηση απογοήτευσης στην Αστυνομία από οικονομικά και άλλα προβλήματα - όπως συμβαίνει και σε άλλους κλάδους - αλλά στην αποστολή της ανταποκρίνεται με επάρκεια. Και αυτό το έχει αποδείξει σε πολλές και δύσκολες περιπτώσεις. Αρκεί να μην της κόβουν τα φτερά κάποιες ευαίσθητες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιοι νεολαίοι, που έχουν στο μυαλό τους μια Αστυνομία απλό παρατηρητή των διαδηλώσεων, εκτρόπων κ.λπ. Ελπίζομε ο νέος υπουργός, που έχει και στρατιωτική παιδεία, να επιτύχει σ' αυτόν τον τομέα περισσότερα από τον προκάτοχό του, που ομολογουμένως πάσχισε.
Αν όμως ήταν αποκαρδιωτικό για την ποιότητα της Δημοκρατίας μας το θέαμα έξω από τη Βουλή, δεν ήταν καλύτερο μέσα. Εκεί όπου είδαμε τους εκλεγμένους εκπροσώπους μας να εκτοξεύουν "ένθεν και ένθεν" κατηγορίες και ύβρεις, από τις οποίες δεν έλειψαν και τα... βαριά Γαλλικά (άντε γ..., ρε). Έχομε την ελπίδα τουλάχιστον πως, λόγω της ώρας, δεν υπήρχαν στην αίθουσα της Ολομέλειας μαθητές.
Εν πάση περιπτώσει, αποδείχτηκε για άλλη μια φορά χθες πόσο εύκολα χάνομε την αίσθηση του μέτρου και, από τη μια στιγμή στην άλλη, φτάνομε στα άκρα. Γιατί μπορεί η αναφορά Φίλη στο θέμα των Ποντίων να ήταν ανόητη, επιπόλαια, λανθασμένη και πολιτικά άκαιρη, αλλά και η αντίδραση της αντιπολίτευσης υπερβολική και μάλλον στη λογική "τώρα που βρήκαμε παπά, ας θάψομε πέντε-έξι».
Μήπως είναι ώρα να συνειδητοποιήσομε πως δεν έχομε την πολυτέλεια για τέτοιου είδους συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις και πως, αν βουλιάξει το καράβι, δε θα γλιτώσει κανείς;
