«Εδώ πια δεν έχομε "το μικρό Καλοκαιράκι" του Αϊ Δημήτρη, αλλά κανονικό Καλοκαίρι, χωρίς μάλιστα την παραλυτική ζέστη του κατακαλόκαιρου που σε αναγκάζει να ψάχνεις για σκιά», μου έλεγε φίλος, παλιός συνάδελφος, καθώς, αν και στο "έβγα" σχεδόν του Φθινοπώρου, απολαμβάναμε υπαίθρια τον καϊμακλίδικο βαρύ γλυκό μας στην ηλιόλουστη και κατάμεστη από κόσμο πλατεία των Λιονταριών. «Ευλογημένος τόπος», συνέχισε σαν να μιλούσε στον εαυτό του. «Γλυκός, σε κάνει να ξεχνάς ακόμα και την... άδεια τσέπη σου».
Του Δημήτρη Καρατζάνη
«Μωρέ, ο τόπος είναι βλοημένος», τον έκοψα. «Οι άνθρωποι όμως που τόνε κατοικούνε, τι είναι».
«Καλά, αυτά τα 'χομε πει χίλιες φορές», με πρόλαβε. «Έχομε τα ελαττώματά μας, δε λέω, αλλά σιγά-σιγά ωριμάζουμε. Κι εμείς και οι πολιτικοί μας. Δες τον ήλιο λοιπόν κι άσε την γκρίνια, τουλάχιστον για σήμερα. Να δεις που κι αυτή τη φορά θα τα καταφέρομε, θα βγούμε από το λούκι. Εδώ βγήκαμε το '22, με ενάμισι εκατομμύριο πρόσφυγες και δυο πολέμους... δε θα τα καταφέρομε τώρα;».
«Ξεχνάς μια βασική παράμετρο», παρατήρησα. «Ο ελληνικός λαός του '22 και του '40 δεν έχει και πολλή σχέση με το σημερινό. Κι ακόμα - το πιο σπουδαίο - η ποιότητα των πολιτικών και της πολιτικής στη χώρα, αντί με τους νέους ανθρώπους που μπαίνουν σ' αυτήν να βελτιώνεται, χειροτερεύει.
Ας πάρομε για παράδειγμα την κορφή, τον πρωθυπουργό. Έκανε εκλογές το Γενάρη για να καταργήσει, υποτίθεται, ένα καταστροφικό μνημόνιο. Μας έφερε ένα τρισχειρότερο και βύθισε τη χώρα σε ύφεση, από την οποία, δειλά αλλά σταθερά, είχαμε αρχίσει να βγαίνομε. Θα μου πεις, έγινε πρωθυπουργός. Ναι, αλλά πόσο πλήρωσε, και για πόσο θα πληρώνει η χώρα - εγώ και συ δηλαδή - το πρωθυπουργιλίκι.
Αλλά δεν είναι μόνο ο πρωθυπουργός. Είναι η νοοτροπία των νέων, δυστυχώς, πολιτικών, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν αποκλειστικό στόχο την επανεκλογή. Των ίδιων στη Βουλή και του κόμματός τους στην κυβέρνηση.
Ας πάρομε για παράδειγμα τον κ. Τσακαλώτο. Έναν νέο άνθρωπο, επιστήμονα, που κουβαλά στους ώμους του και ένα πολύ "βαρύ" όνομα (ανιψιός του στρατηγού Θρασύβουλου Τσακαλώτου, διοικητή της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας, που έλαβε μέρος στο πλευρό των Συμμάχων στο Ρίμινι και μπήκε πρώτη στην Αθήνα το '44).
Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη Βρετανία, που έχει αποφοιτήσει από τα καλύτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας αυτής, το Ίτον και την Οξφόρδη, υπέγραψε προχθές την πρόσληψη 165 ακόμη καθαριστριών για το υπουργείο Οικονομικών. Πέραν βεβαίως εκείνων των 400 που είχε προσλάβει ο Κατρούγκαλος, και που η πρόσληψή τους είχε χαιρετιστεί τότε, από Τσιπρικούς και Λαφαζανικούς, περίπου ως... εθνική εορτή...».
«Έλα μωρέ τώρα, οι καθαρίστριες είναι το πρόβλημα της Ελλάδας;», διαμαρτυρήθηκε ο συνομιλητής μου. «Ασφαλώς και δεν είναι, όπως δεν είναι και τα 40 εκατομμύρια που έδωσε ο Καμμένος για τα σαπάκια αεροπλάνα. Όμως, όλα αυτά μαζί, αθροιζόμενα, συνθέτουν το πρόβλημα της χώρας. Το πρόβλημα που την κρατά καρφωμένη στο χθες, ενώ ακόμα και οι Βαλκάνιοι γείτονές μας έχουν βάλει το πόδι τους στην "ταχεία" του αύριο, που, αν δε συνέλθομε - και αυτό δε φαίνεται από πουθενά - θα τη χάσομε οριστικά».
