default-image

Μόνιμα μετεξεταστέοι

Απόψεις
Μόνιμα μετεξεταστέοι

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Έβλεπα χθες σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή κεντρικού σταθμού κάποιους ανθρώπους της εκπαίδευσης από το Ρέθυμνο να αναφέρονται στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα σχολεία στη γειτονική μας πόλη. Ήταν ένας τοπικός συνδικαλιστής, ένας λυκειάρχης, ένας εκπρόσωπος γονέων και ένας μαθητής, πρόεδρος Δεκαπενταμελούς. Όλοι κατέληξαν στη διαπίστωση ότι η λειτουργία των σχολείων της πόλης - σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό το καθένα - είναι προβληματική.

του Δημήτρη Καρατζάνη

Αναφέρθηκαν στα μεγάλα κενά σε δασκάλους και καθηγητές που εξακολουθούν να υπάρχουν, στις χιλιάδες εκπαιδευτικές ώρες που μέχρι τώρα έχουν χαθεί, ενώ ο λυκειάρχης και ο εκπρόσωπος του Δεκαπενταμελούς εξέφρασαν την έντονη ανησυχία τους για τις ελλείψεις καθηγητών σε μαθήματα «δέσμης», στα οποία θα κληθούν να δώσουν εξετάσεις σε μερικούς μόνο μήνες.

«Δεν έχω καθηγητή να διδάξει ούτε Φυσική ούτε Χημεία ούτε Βιολογία», έλεγε φανερά προβληματισμένος ο λυκειάρχης, «και τι να κάνω που τα μαθήματα αυτά δεν μπορεί να τα διδάξει άλλος... Άσε που και στα Μαθηματικά, μόλις την περασμένη εβδομάδα παρουσιάστηκε ο καθηγητής».

Ανήκω σε μια γενιά που τέλειωνε το τότε γυμνάσιο στο άγγιγμα του '60. Σε μια Ελλάδα φτωχή, με τις πληγές ακόμα του εμφύλιου στο κορμί της. Μια κοινωνία, που τα περισσότερα νοικοκυριά κύριο μέλημά τους είχαν την εξασφάλιση του «επιούσιου». Τέτοια όμως περιστατικά, να μην έχουμε δηλαδή δασκάλους και καθηγητές όχι 40 μέρες από την έναρξη της σχολικής χρονιάς - όπως συμβαίνει τώρα - αλλά από την ώρα που γινόταν ο αγιασμός ήταν αδιανόητα.

Αντί λοιπόν η κατάσταση εκείνη σήμερα να έχει βελτιωθεί αισθητά με τον πακτωλό των χρημάτων που εισέρρευσαν εντωμεταξύ στη χώρα από τα διάφορα προγράμματα και κοινοτικά πλαίσια στήριξης της Ε.Ε., φτάσαμε στο εξευτελιστικό για μια χώρα - «ευρωπαϊκή» υποτίθεται - σημείο να μην μπορούμε να έχουμε επαρκείς δασκάλους και καθηγητές να διδάξουν τα παιδιά μας.

«Αυτό δε συμβαίνει μόνο σήμερα, αλλά επί χρόνια», είπε ο αρμόδιος υπουργός κ. Φίλης, δικαιολογούμενος για τη σημερινή κατάσταση. Να το δεχτούμε. Από τον περασμένο Γενάρη όμως που ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ. ανέλαβαν τη διακυβέρνηση, ακόμα και αν δεν είχαν τη λύση στο πρόγραμμά τους, όπως διατείνονταν, δε θα 'πρεπε να βελτιώσουν την κατάσταση, έστω και κατά τι; Εδώ όμως όχι μόνο δεν έχομε βελτίωση αλλά ο «ασθενής» η παιδεία, κινδυνεύει να μας μένει στα χέρια, καθώς τα «κενά είναι διπλάσια απ' τα περσινά».

Βέβαια οι κ.κ. Μπαλτάς και Κουράκης, εκτός του ότι δε μίλαγαν μεταξύ τους, είχαν και άλλες προτεραιότητες. Ελπίζουμε η νέα φρουρά, Φίλης, Αναγνωστοπούλου και Πελεγρίνης, να αποβούν περισσότερο αποτελεσματικοί και να μη μας ξαναπούν του χρόνου την πολυφορεμένη δικαιολογία: το πρόβλημα είναι... διαχρονικό. Εμείς βέβαια διατηρούμε ισχυρές επιφυλάξεις. Γιατί άλλο να είσαι καλός κοινοβουλευτικός ή να είσαι εκπαιδευτικός με διακρίσεις, όμως, στο... θέατρο, όπως ο κ. Πελεγρίνης, και άλλο να ηγείσαι του πιο σπουδαίου κεφαλαίου που διαθέτει μια χώρα, της παιδείας της.

Και αναρωτιόμαστε, αλήθεια, παρακολουθώντας τον κ. Φίλη, τι θα απαντούσε στους μαθητές και τους δασκάλους που εξέφραζαν προχθές τα παράπονά τους, όταν ο ίδιος μόλις πριν λίγες μέρες τους είχε διαβεβαιώσει πως μέχρι τη 14η του μήνα όλα τα προβλήματα θα είχαν λυθεί.

Είχα την καλή τύχη τα τρία μου παιδιά να παρακολουθήσουν τρία διαφορετικά εκπαιδευτικά συστήματα στην πολυεθνική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που έτυχε να υπηρετώ πριν χρόνια. Και ομολογώ ότι με πικραίνει το γεγονός ότι, αντί από τότε να έχουμε κάνει βήματα προς τα εμπρός και να μικράνουμε την απόσταση που μας χωρίζει, αυτή όλο και μεγαλώνει και πολύ φοβούμαι πως σε λίγο θα έχουμε χάσει ακόμα και την οπτική επαφή.

Πριν από καιρό είχα αναφερθεί από αυτή εδώ τη στήλη στους Βρετανούς, που είχαν στείλει μια επιτροπή ειδικών για να μελετήσει το εκπαιδευτικό σύστημα της Ν. Κορέας, που θεωρείται από τα καλύτερα στον κόσμο. Γιατί είναι πεπεισμένοι ότι η εκπαίδευση σε μια χώρα συνδέεται άμεσα με την οικονομική της ανάπτυξη.

Τόσο δύσκολο είναι άραγε να συμφωνήσουμε κι εμείς στη συγκρότηση μιας επιτροπής από άξιους και ικανούς ανθρώπους - πάνω και πέρα από κόμματα και παρατάξεις - που θα βάλουν κάτω τα πράγματα, θα τα μελετήσουν ανεπηρέαστα και θα κεφαλαιοποιήσουν τη γνώση και την εμπειρία από δοκιμασμένα και επιτυχημένα συστήματα, ώστε να φέρουν μια εισήγηση για την παιδεία σύγχρονη και προσαρμοσμένη στα δικά μας δεδομένα και οικονομικές δυνατότητες; Μια εισήγηση της οποίας η πατρότητα δε θα ανήκει στο άλφα ή το βήτα κόμμα, αλλά θα είναι εθνική.

Δύσκολο, θα μου πείτε. Γιατί αν η εισήγηση επαναφέρει την αριστεία ή καταργεί το πανεπιστημιακό άσυλο - χάμαι θωρώ και λέω το - και τους αιώνιους φοιτητές, ιερά και όσια για κάποιους, δεν τη βλέπω να έχει καμία τύχη...

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News