Με την ευκαιρία των χθεσινών δημοσιευμάτων για τον πρώην γ. γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν πρόφτασε να φορέσει το χακί (στα 41 του χρόνια) και ετοιμάζεται να πάρει απολυτήριο, θυμήθηκα ένα περιστατικό σχετικό με στράτευση, που αν και έχουν περάσει 30 τόσα χρόνια από τότε, παραμένει ακόμα ζωντανό στη μνήμη μου.
Tου Δημήτρη Καρατζάνη
Ήταν, θυμάμαι, τον πρώτο καιρό που είχα παραιτηθεί από το στρατό και δε βρισκόμουν σε καλή διάθεση, όταν ένα πρωί με επισκέφτηκε στο σπίτι ένας κουμπάρος - από τον πατέρα μου - ο Γιώργης, συνοδευόμενος από μια γυναίκα κι ένα νεαρό.
«Ποιος καλός αέρας, κουμπάρε, σ' έφερε κατά δω», τον ρώτησα μετά τα καθιερωμένα καλωσορίσματα, καθώς είχαμε κάποια χρόνια να τον δούμε.
«Δίκιο έχεις, κουμπάρε, ό,τι κι ανέ πεις», απάντησε απολογητικά εκείνος. «Μα, πίστεψέ με, οι δουλειές, μουδέ την μπάντα μας δε μας εφήνουνε να δούμε. Από παέ είναι η αδερφή μου η Κατίνα», συνέχισε. «Θα τη θυμάσαι, σάικα, και το κοπέλι, ο ανιψός μου ο Πλουμής, που 'ναι και ο λόγος που βρισκόμαστε δω», είπε, ανακουφισμένος σχεδόν, που έτσι γρήγορα έφταξε στο λόγο της επίσκεψης.
Σταμάτησε για μια στιγμή να πιει μια ρουφιά καφέ, που 'χε εντωμεταξύ σερβίρει η γυναίκα μου και αμέσως μετά συνέχισε. «Ο ανιψός μου, ο Πλουμής το λοιπόν, είναι να πάει στο στρατό. Επειδή όμως είναι ορφανός κι έχει και μια αδερφή, θέμε να μάθομε, υπερετά γι' βγαίνει προστάτης;».
«Πόσω χρονών είναι η μάνα του;», ρώτησα. «Εξήντα ένα», απάντησε η ίδια, αφήνοντάς με έκπληκτο, γιατί μαυροφορεμένη και "σταφιδιασμένη" όπως την έβλεπα, την έκανα για πάνω από εβδομήντα.
«Έχει άλλα αδέλφια ο νεαρός;», ξαναρώτησα. «Μια πιο μεγάλη αδερφή, παντρεμένη όμως», απάντησε αντί για κείνη ο κουμπάρος.
«Παντρεμένη; Φοβούμαι πως δε βγαίνει προστάτης το κοπέλι», είπα.
«Αν η μάνα ήταν υπερήλικας ή είχε απάντρευτη αδελφή, ναι. Τώρα όμως...».
«Μα, ο Νικολής, ο γιος τση ξαδέρφης μου, που ήταν ίδια περίπτωση, βγήκε προστάτης», είπε η μαντιλοδεμένη γυναίκα δειλά.
Έμεινα για μια στιγμή σκεφτικός. «Πριν πόσα χρόνια;», ρώτησα.
«Ε, θα 'ναι εφτά-οχτώ», είπε 'κείνη, ζαρώνοντας τα φρύδια σε μια προσπάθεια να θυμηθεί.
«Ναι, αλλά τώρα έχει αλλάξει ο νόμος», είπα μαλακά. «Μετά την εξίσωση των δύο φύλων, δε θεωρείται προστάτης το σερνικό παιδί, παρά μόνο αν η μάνα είναι υπερήλικας».
«Η ισότη το 'καμε τουτονέ;», ρώτησε αγριεμένος ο Γιώργης. «Ναι, είναι μια από τις συνέπειες της ισότητας», είπα.
Σήκωσε και τα δυο χέρια ο Γιώργης κατά τη μεριά της δύστυχης Κατίνας, με τα δάχτυλα ανοιγμένα στη γνωστή χειρονομία και χτυπώντας τη ράχη της αριστερής παλάμης με το μέσα μέρος της δεξιάς, της φώναξε ολοκόκκινος.
«Ε, πάρε δα, Κατίγκω, ισότη!»...
