Σε καμία περίπτωση και ούτε για αστείο δε συμμερίζομαι την διάθεση πλήρους απαξίωσης του ελληνικού Δημοσίου και των εργαζομένων σε αυτό. Γνωρίζω ότι αυτού του είδους η άδικη, ισοπεδωτική και καθ' όλα κακόβουλη "κριτική" που γίνεται από πολλές πλευρές - και από πτέρυγες της ελληνικής πολιτικής σκηνής - στην πραγματικότητα υποκρύπτει απλώς μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα που έχουν να κερδίσουν πολλά (πάρα πολλά) από τη διάλυση του Δημοσίου.
Του Γιώργου Ψαρουλάκη
Δεν είναι άλλωστε μυστικό ότι η διάλυση μιας σειράς δημόσιων (ή και δημοτικών) υπηρεσιών, σε τομείς-φιλέτα, έχει προχωρήσει όλα αυτά τα χρόνια με αποκλειστικό γνώμονα το πώς θα μπορέσουν ιδιωτικά συμφέροντα να πάρουν το μερίδιο αυτό της πίτας. Η κατάσταση στη δημόσια Υγεία και Παιδεία είναι ίσως το γνωστότερο παράδειγμα, αλλά πολύ πιο εκτεταμένο ήταν αυτό που συνέβη με τις υπηρεσίες καθαριότητας των Δήμων.
Οπότε, μακριά από μένα κάθε διάθεση απαξίωσης του έργου των δημόσιων υπαλλήλων. Το θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό, πιστεύω σε ένα αξιόπιστο, λειτουργικό, αξιοκρατικό Δημόσιο, που θα παρέχει υπηρεσίες υψηλού επιπέδου στους πολίτες και θα δίνει εργασία και σε έναν αριθμό Ελλήνων.
Για το λόγο αυτό, άλλωστε, θεωρώ απαράδεκτο αυτό που έγινε με το νέο νόμο για τη Δημόσια Διοίκηση, που επέτρεψε την επιστροφή σωρηδόν όλων των επίορκων που είχαν τεθεί σε αναγκαστική αργία.
Να σημειώσω εξαρχής ότι είχα βρει "σωστό" το πνεύμα του νόμου που έθετε σε αναγκαστική αργία τους Δ.Υ. που βαρυνόταν με υποψίες για σοβαρότατα αδικήματα, τα οποία τους καθιστούσαν επίορκους. Ταυτόχρονα έβρισκα εξαιρετικά άδικο ότι έθετε σε αργία και υπαλλήλους "για ψύλλου πήδημα", δίχως να τους δίνει την ευκαιρία να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.
Ο καινούργιος νόμος επιχείρησε να διορθώσει ακριβώς αυτήν την αδικία, αλλά... τελικώς αμνήστευσε και εκείνους που βαρύνονται με σοβαρότατες παραβάσεις του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα και οι πράξεις τους ήταν εντελώς απαράδεκτες.
Υπάρχουν, για παράδειγμα, οι καταχραστές, που βουτάνε ποσά (μικρά ή - συνηθέστερα - πολύ μεγάλα) από τα ταμεία των δημόσιων και δημοτικών υπηρεσιών. Υπάρχουν οι απατεώνες που στήνουν φάμπρικες πλαστών βεβαιώσεων.
Υπάρχουν εκείνοι που εκβιάζουν ανθρώπους για να τους κάνουν "εκδούλευση". Υπάρχουν εκείνοι που παίρνουν φακελάκι. Και πολλοί ακόμη, που θα έπρεπε να έχουν φύγει... σούμπιτοι από το ελληνικό Δημόσιο. Και στη συνέχεια, βεβαίως, εφόσον οι πράξεις τους επισύρουν και ποινικές ευθύνες, να μάθουν να βλέπουν τον κόσμο... πίσω από τα κάγκελα.
Αλλά τώρα αυτοί οι άνθρωποι επιστρέφουν στο Δημόσιο, μαζί με εκείνους που εκδιώχθηκαν γιατί... ο προϊστάμενός τους ξύπνησε στραβά και ήθελε κάπου να ξεσπάσει τα νεύρα του ή διότι υπέπεσαν σε κάποιο ήσσονος σημασίας μικροατόπημα.
Οι αρμόδιοι λένε ότι, εντάξει, τους φέρνουμε όλους πίσω, αλλά όταν λειτουργήσουν τα πειθαρχικά συμβούλια... Πότε θα λειτουργήσουν επιτέλους τα πειθαρχικά συμβούλια; Λες και δε γνωρίζουμε ότι με "άνωθεν παρεμβάσεις" μπαίνουν στο συρτάρι για χρόνια ολόκληρα υποθέσεις καραμπινάτης παρανομίας δημόσιων υπαλλήλων που έχουν... δόντι, είτε με τη διοίκηση είτε (συνηθέστερα) με πολιτικούς...
Δε θα κουραστώ να γράφω ότι ο μόνος τρόπος να "αφοπλιστεί" πλήρως η προπαγάνδα των γνωστών κύκλων ενάντια στο Δημόσιο είναι το τελευταίο να βελτιωθεί και να γίνει ένα σοβαρό και αξιόπιστο εργαλείο εξυπηρέτησης του πολίτη και διεκπεραίωσης των κρατικών αναγκών.
Ένα τέτοιο Δημόσιο όπου ούτε ένας θα προσλαμβάνεται με "μέσο" αλλά όλοι θα μπαίνουν με ΑΣΕΠ ή με κάποιον άλλο τρόπο που θα διασφαλίζει πλήρως την επάρκειά τους και το αδιάβλητο της επιλογής τους, βάσει αντικειμενικών και μετρήσιμων κριτηρίων, είναι εκείνο που θέλουμε όλοι που δε βλέπουμε το δημόσιο τομέα ως "εχθρό" και το δημόσιο υπάλληλο ως "αντίπαλο".
Έχει το ελληνικό Δημόσιο παθογένειες; Έχει, τεράστιες. Και το 90% αυτών προέρχονται από ένα γεγονός: ότι για πολλές - πολλές δεκαετίες (βασικά από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, αλλά... το κακό παράγινε τα τελευταία 35-40 χρόνια) αποτέλεσε εργαλείο εξυπηρέτησης πολιτικών σκοπιμοτήτων.
Ο κάθε πολιτευτής έβαζε "τα δικά του παιδιά", ο κάθε διοικητής το αυτό, ο κάθε πρόεδρος οργανισμού επίσης, να βάλει μερικά παιδιά και ο υπουργός, να ξεχρεωθούν πολιτικά γραμμάτια και... τι πειράζει, βρε αδερφέ, που βάζεις υπεύθυνο μηχανογράφησης κάποιον που δεν έχει πιάσει ηλεκτρονικό υπολογιστή στη ζωή του; Σιγά τώρα...
Εξ αυτής της θλιβερής πραγματικότητας εκπορεύονται όλες οι υπόλοιπες παθογένειες, που έχουν καταστήσει το Δημόσιο αναποτελεσματικό, δυσκίνητο και σε πολλές περιστάσεις εχθρικό προς τον πολίτη. Και η ασύδοτη λειτουργία ορισμένων (ευτυχώς λίγων) υπαλλήλων, που κάνουν ό,τι θέλουν ποντάροντας στο "πολιτικό δόντι" που έχουν για να "αλωνίζουν".
Και όμως, συγκεκριμένες υπηρεσίες που δομήθηκαν σε σωστότερες βάσεις (λ.χ. τα ΚΕΠ) ή "νησίδες" όπου προσπάθησαν άνθρωποι με διαφορετικά μυαλά να κάνουν τη διαφορά (ορισμένα νοσοκομεία, για παράδειγμα), δεν είναι έτσι. Είναι αποτελεσματικές, βλέπεις τους υπάλληλους να προσπαθούν πραγματικά να εξυπηρετήσουν, βλέπεις ανθρώπους να κάνουν τη δουλειά τους και να την κάνουν καλά.
Με αυτό το γνώμονα θα έπρεπε να εργάζεται όλο το Δημόσιο, σε κάθε τομέα και βαθμίδα. Και δεν είναι εύκολο αυτό να γίνει, φυσικά, διότι θα πρέπει να μπει στην άκρη η νοοτροπία που έχει αναπτυχθεί για δεκαετίες, με αποκλειστική ευθύνη των κομμάτων που είχαν την εξουσία αυτές τις δεκαετίες. Αλλά εύκολο ή δύσκολο, πρέπει να γίνει.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα πιο εύκολα - και η απομάκρυνση των επίορκων είναι εύκολη και δίκαιη και θα χειροκροτηθεί απ' όλη την κοινωνία.
