«Τσίπρας και... ξερό ψωμί» αποφάσισαν οι Έλληνες ψηφοφόροι το βράδυ της Κυριακής, προσφέροντας στο νεαρό αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ μια μεγάλη και εν πολλοίς απρόσμενη, ως προς την έκτασή της, νίκη. Παρά τις «σφιχτές» προβλέψεις των δημοσκόπων, που υπολόγιζαν μία στήθος με στήθος μάχη, παρά τον καταστροφικό απολογισμό της επτάμηνης διακυβέρνησης, τη συνεχή αναταραχή, τη θεαματική υποχώρηση στις αξιώσεις των δανειστών, το δημοψήφισμα που μέσα σε 24 ώρες από θριαμβευτικό «όχι» μεταλλάχθηκε σε «ναι», τις (ημι)κλειστές τράπεζες, και τη διάσπαση που άγγιξε το μεδούλι του κόμματός του, ο κ. Τσίπρας βγήκε σχεδόν αλώβητος από όλες αυτές τις δοκιμασίες, που θα μπορούσαν να έχουν διαλύσει οποιοδήποτε άλλο κόμμα.
Του Δημήτρη Καρατζάνη
Αναλύοντας το γεγονός, δεν μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε αν η στάση αυτή του εκλογικού σώματος αποτελεί επιβράβευση της σθεναρής θέσης του κ. Τσίπρα στην περιπέτεια της διαπραγμάτευσης ή του έδωσε απλώς μια δεύτερη ευκαιρία λόγω βαθιάς αποστροφής του στο απαξιωμένο «παλιό»
Εκείνο πάντως για το οποίο δεν μπορεί να έχει κανείς αμφιβολία είναι ότι ο κ. Τσίπρας αποτελεί μια σπάνια περίπτωση «τακτικιστή», που καταφέρνει, ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες, να επινοεί τον κατάλληλο για την περίπτωση ελιγμό, που τον βγάζει σε «ασφαλές έδαφος».
Έχουμε λοιπόν σε κάποιο βαθμό μια επανάληψη του φαινομένου που ζήσαμε και τη δεκαετία του '80 με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Τότε που με την οικονομία στον αέρα, τα συναλλαγματικά αποθέματα στο κόκκινο και δύο διαδοχικές υποτιμήσεις της δραχμής (15,5% το 1983 και 15% το '85), εκείνος έπαιρνε τις εκλογές χωρίς καν να ιδρώσει το αφτί του.
Βέβαια σήμερα υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές από τότε. Η χώρα βρίσκεται σε αυστηρό καθεστώς επιτήρησης, η ανακουφιστική βαλβίδα της υποτίμησης δεν υπάρχει και τα περιθώρια τόσο των αντοχών του ελληνικού λαού όσο και της ανοχής της Ε.Ε. έχουν φτάσει ή προσεγγίζουν την εξάντλησή τους.
Ο κ. Τσίπρας λοιπόν είναι υποχρεωμένος εκ των πραγμάτων να επιτύχει. Και εννοούμε επιτυχία όχι μόνο τη μάχη των εκλογών, αλλά εκείνη της διακυβέρνησης της χώρας, στην οποία μέχρι σήμερα ελάχιστα είναι τα θετικά σημεία που έχει να επιδείξει.
Γιατί, βλέπεις, η διακυβέρνηση δεν είναι ευχάριστα στα αφτιά λόγια, αλλά ορατές και μετρήσιμες πράξεις, που έχουν άμεση επίδραση στη ζωή και την καθημερινότητα των πολιτών. Οφείλει, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας από τα λόγια να μπει στην ουσία και να μας πείσει ότι όλα αυτά που ακούγαμε από τα χείλη του αυτές τις μέρες, για ένα νέο κράτος, όπου δε θα έχει θέση η διαφθορά, η διαπλοκή, ο νεποτισμός η φοροδιαφυγή κ.τ.λ., όπου το φορολογικό σύστημα δε θα έχει τρύπες για να γλιστρούν τα μεγάλα ψάρια και όπου θα μπορεί να βρίσκει το δίκιο του και ο πιο αδύναμος πολίτης όταν αδικείται, δεν είναι «επεα πτερόεντα» αλλά βρίσκονται πρώτα στη λίστα των προτεραιοτήτων του. Σ' αυτά είναι που θα δοκιμαστεί η αξιοπιστία του και, βεβαίως, στην τήρηση των ευρωπαϊκών δεσμεύσεων που ο ίδιος έχει υπογράψει.
Είναι δύσκολα όλα αυτά; Αναμφίβολα. Είναι όμως και ο άσφαλτος τρόπος για να ξεχωρίσεις τον ηγέτη από τον πολιτικάντη.
Ως ενεργοί και ειλικρινείς πολίτες αναγνωρίζουμε το πολιτικό αισθητήριο και το επικοινωνιακό ταλέντο του κ. Τσίπρα, που του χάρισαν το χθεσινό σπουδαίο θρίαμβο. Παραμένουμε όμως σκεπτικιστές σε ό,τι αφορά το στρατηγικό σχεδιασμό για την από 'δω και πέρα πορεία του, καθώς και την ικανότητά του να φέρει σε πέρας την εφαρμοσμένη πολιτική, που έχει ανάγκη η χώρα. Σήμερα. Όχι μόνο γιατί «πολιτική σημαίνει πράξη», όπως λέει ο Max Weber, αλλά και γιατί η χώρα δεν έχει κανένα πλέον περιθώριο.
